ابن حسام خوسفی
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
مولانا محمد بن حسام‌الدین حسن بن شمس‌الدین محمد خوسفی (زاده خوسف) شناخته شده به ابن حِسام شاعر ایرانی در گذشته به سال ۸۷۵ هجری است. آثار او عبارتند از: دلائل النبوه و نسب‌نامه، خاوران‌نامه، دیوان اشعار، نظم نثر الالی. دیوان او شامل اشعاری در قالب‌های قصیده، ترجیع‌بند، مسمط و ترکیب‌بند است. او در قصیده از انوری، ظهیر فاریابی، خاقانی شروانی و سلمان ساوجی تأثیر گرفته‌است. از مهم‌ترین آثار او خاوران‌نامه است که به تقلید از شاهنامه فردوسی سروده شده‌است. ابن حسام حلقه‌ای حلقات ادبیات شیعی خراسان است و برخی دیگر از حلقه‌ها سلیمی تونی (م ۸۵۴) و آذری اسفراینی و لطف‌الله نیشابوری (م ۸۱۲)هستند. دیوان ابن حسام خوسفی توسط احمد احمدی بیرجندی تصحیح و منتشر شده‌است.
آرامگاه وی در شهر خوسف واقع و محل زیارت مردم است.
زندگی ویرایش
ابنِ حسام در سال ۷۸۲ یا ۷۸۳ هجری در شهر خوسف در منطقه قُهستان به دنیا آمد. خاندان او تا نُه پشت اهل فضل و علم و ارشاد بوده‌اند؛ و نیای او شمس‌الدین زاهد، به پارسایی و عبادت معروف بوده‌است. وی در همان روزگار روزگار را به زهد و وَرَع میگذراند. همچنین دولتشاه سمرقندی دربارهٔ او این چنین میگوید:
«از دهقنت نان حلال حاصل کردی و گاو بستی و صباح که به صحرا رفتی تا شام اشعار خود را بر دسته‌بیل نوشتی»
از همین این رو صاحب نظران شغل وی را دهقانی دانسته‌اند. او از مشهورترین شاعران شیعه مذهب آن دوران بود.تاریخ درگذشت او در سال ۸۷۵ ق بوده‌است.
آثار ویرایش
- دیوان اشعار: شامل قصاید، غزلیات و دیگر قالب‌های شعری
- نثر اللالی: منظومه ای در قالب مثنوی که شامل کلمات قصار در وصف علی بن ابی‌طالب است.
- خاوران نامه: ۲۲۵۰۰ بیت در وزن بحر متقارب در باره جنگ‌های علی بن ابی‌طالب[۱]
خاوران نامه ویرایش
خاوران‌نامه از آثار ادبی‌است که به نظم فارسی در سال ۸۳۰ هجری قمری سروده شده‌است. این منظومه حماسه‌ای دینی و مصنوع است که در بحر متقارب و به وزن شاهنامه فردوسی سروده شده‌است. موضوع خاوران‌نامه جنگ‌های علی بن ابی‌طالب در سرزمین خاوران به همراهی مالک اشتر، و نیز با قباد پادشاه شرق و تهماسب‌شاه است. این منظومه به گفته ابن حسام از یک کتاب عربی به نظم کشیده شده‌است. این منظومه با حمد خدا و نعت محمد پیامبر اسلام و دیگر امام‌های شیعه آغاز می‌شود. این منظومه را تازیان‌نامه نیز گفته‌اند.
نمونه شعر ویرایش
غزل ۲۶ از دیوان ابن حسام: [۲]
| دلبری دارم که دل در بند زلف و خال اوست | عاشقانش را شراب از جام مالامال اوست | |
| فتنه آن چشم فتانم که از هر گوشه‌ای | فتنه‌ای پر شیوه از دنباله دنبال اوست | |
| حال وصف حسن او بالاترست از ممکنات | هرچه گوید عقل کل جزوی ز وصف الحال اوست | |
| طفل ابجد خوان مکتب خانه اسرار عشق | نکته‌دان خرده بین رمز قیل و قال اوست | |
| آن تجلی کز جلالت کوه را از جا ببرد | پرتوی از لمعه رخشنده اجلال اوست | |
| دوست گو بنمای رو تا جان بر افشتانم برو | زان‌که جان را وقت رحلت چشم استقبال اوست | |
| روی دولت زان بدان خورشید روی آورده‌ام | کآفتاب دولت اندر سایه اقبال اوست | |
| هر کسی را چشم بر منظور و محبوبی دگر | زان میان ما را نظر بر ایلیا و آل اوست | |
| سایه اندازد مگر بر من همایی کز شرف | طایر فرخنده اقبال زیر بال اوست | |
| این مگس بر خوان انعامش کجا یارد نشست | کآسمان چون گرده‌ای بر سفره افضال اوست | |
| خوش تواند خواند فردا نامه را ابن حسام | زان که نقش نام او بر نامه اعمال اوست |
باز چو مستان: [۳]
| باز چو مستان، از سر دستان، رفته به بستان، بلبل محرم | نغمه‌سرایان، رقص‌نمایان، خرم و خندان، خوشدل و بی‌غم | |
| بر ورق گل، بهر توسل، کرده منقش، خامهٔ سرکش | ز آب زرتر، تحفهٔ دیگر، مدحت حیدر، ساخت مرقم | |
| او به‌تضرع، او به‌تشرع، او به‌تفضل، او به‌تأمل | بندهٔ مولا، والی والا، بر همه اعلا، وز همه اقدم | |
| هم به‌تصوف، هم به‌تکلف، هم به‌نظافت، هم به‌لطافت | جوهر ازهر، جان منور، جسم مطهر، روح مجسم |
با توجه به قصیده‌ای که در نسخه‌های خطی در جنوب خراسان به دست آمده، می‌توانیم وی را اسماعیلی مذهب بدانیم. از جمله اصطلاحات رایج اسماعیلیه در آن دوران قائم قیامت، مولانا و... بوده‌است: [۴]
| برادران به حق موسم مناجات‌است | مراد خویش طلب کن که وقت حاجات‌است | |
| قیامت است که هر شش هزار سال ظهور | کنون چه هفت شود، قائم‌القیامات‌است | |
| اگر امام زمان را به حق به نشناسی | روی به دوزخ اگر صد هزار طاعات‌است | |
| هر آن کسی که خداوند خویش را نشناخت | محقق است که در کفر و در ظلامات‌است | |
| میان بنده و حق راز کی نهان ماند | خدای عالم اسرار و ذوالخفیات‌است | |
| به ترک نفس، هوا و مراد خویش بگیر | که هر چه در دل تو غیر اوست، طامات‌است | |
| به هر چه پیش خیال و قیاس خود گفتم | به نزد او همه افسانه و خیالات‌است | |
| بگوی از سر اخلاص نام مولانا | که آشکار شد و دعوتش مقالات‌است | |
| عیان شد است رفیقان ز مشرق و مغرب | ولیک این همه در بند یک اشاراتست | |
| به فضل خود نظری کن به بندگان ضعیف | که در میان خلایق بسی مقالات‌است | |
| شراب شوق لبالب ز جام مولانا | بده که این هم از رحمت جماعات‌است | |
| ببخش بنده مسکین خویش ابن حسام | بدان سبب که گرفتار چاه ظلمات‌است |
آرامگاه ابن حسام ویرایش
آرامگاه ابن حسام خوسفی در سال ۹۲۰ هجری قمری بر روی تپه ای سنگی در بین مزارع‌های خوسف ساخته شد و در سده ۱۳ قمری مورد مرمت قرار گرفت. این بنای کوچک شامل اتاقکی است با فرم هشت ضلعی که نقشه فضای داخلی آن به صورت چلیپایی است. پوشش مقبره به صورت گنبدی طراحی شده که در مرکز آن یک کلاه‌فرنگی ساخته شده‌است. در این قسمت نورگیرهایی تعبیه شده تا هم نور فضای داخلی آرامگاه را تأمین کند و هم باعث تهویه فضای داخل آرامگاه شود. این بنا ابتدا در دوره صفویه بنا شده و در دوره قاجار تغییراتی در آن داده شد. این بنا دارای نقشه چلیپایی شکل و پوشش گنبدی بوده و در سه جهت، سه طاق‌نما با قوس جناقی دارد. همچنین در داخل آرامگاه کتیبه‌ای کاشیکاری شده به رنگ سفید حاوی اشعار ابن حسام وی باشد و دور مقبره را فرا گرفته‌است.[۵]
پانویس ویرایش
- ↑ سازمان میراث فرهنگی صنایع دستی گردشگری خراسان جنوبی-نمایندگی خوسف
- ↑ «گنجور » ابن حسام خوسفی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۶». ganjoor.net. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۴-۲۹.
- ↑ تاریخ ادبیات در ایران، صفا، جلد ۴، صص ۵–۱۷۴.
- ↑ مریم معزی، فصلنامه مطالعات تاریخی، شماره ۱۱ و ۱۲، سال: ۱۳۷۰؛ نسخ خطی بیاض‌های اسماعیلیه، نخستین داعیان اسماعیلی در شمال غربی ایران و خراسان و ماوراءالنهر ترجمه فریدون بدره‌ای، مجله دانشکدهٔ ادبیات، دانشگاه تهران، شماره ۵۳، مهرماه ۱۳۴۵: صفحه ۲۳–۷۰.
- ↑ YJC (۱۳۹۴-۰۸-۱۴). «آرامگاه ابن حسام خوسفی با قدمتی ۵۰۰ سال + تصاویر». خبرگزاری باشگاه خبرنگاران جوان. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۴-۲۹.
منابع ویرایش
- ذبیح‌الله صفا، تاریخ ادبیات در ایران (جلد ۴)، انتشارات فردوس، ۱۳۶۸.
- مجتبایی، فتح‌الله. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی
- رحمان ذبیحی، الیاس نورایی، یونس جلوداری: تأثیرپذیری ابن حسام خوسفی در قصیده و غزل، از شاعران سبک خراسانی و عراقی. فصلنامه تخصصی سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، سال ششم، شماره اول، شماره پیاپی ۱۹، بهار ۱۳۹۲: صص ۲۲۴–۲۹۵.