استیفن هاپکینز

استیفن هاپکینز (Stephen Hopkins) (زادهٔ ۷ مارس ۱۷۰۷ – درگذشتهٔ ۱۳ ژوئیه ۱۷۸۵)، از پدران بنیان‌گذار ایالات متحده، فرماندار مستعمرهٔ رود آیلند و کشتزارهای پراویدنس، قاضی ارشد دادگاه عالی رود آیلند و امضا کنندهٔ اساس‌نامه و اعلامیهٔ استقلال آمریکا بود. او نوهٔ ویلیام هاپکینز، سیاستمدار برجستهٔ دوران مستعمراتی آمریکا و از خانواده‌ای سرشناس از اهالی رود آیلند بود. جد بزرگ او، توماس هاپکینز که از نخستین مهاجران کشتزارهای پراویدنس بود، در سال ۱۶۳۵، به همراه خویشاوند خود بندیکت آرنولد با کشتی از انگلستان به آنجا آمد. بندیکت آرنولد تحت فرمان سلطنتی تصویب شده در سال ۱۶۶۳، اولین فرماندار مستعمرهٔ رود آیلند شد.

استیفن هاپکینز
۲۸م، ۳۰م، ۳۲م، و ۳۴م فرماندار مستعمرات رود آیلند و کشتزارهای پراویدنس
دوره مسئولیت
۱۷۵۵ – ۱۷۵۷
پس ازویلیام گرین
پیش ازویلیام گرین
دوره مسئولیت
۱۷۵۸ – ۱۷۶۲
پس ازویلیام گرین
پیش ازساموئل وارد
دوره مسئولیت
۱۷۶۳ – ۱۷۷۴
پس ازساموئل وارد
پیش ازساموئل وارد
دوره مسئولیت
۱۷۶۷ – ۱۷۶۸
پس ازساموئل وارد
پیش ازJosias Lyndon
۳م، ۵م و ۱۷م قاضی ارشد دادگاه عالی رود آیلند
دوره مسئولیت
مه ۱۷۵۱ – مه ۱۷۵۵
پس ازJoshua Babcock
پیش ازFrancis Willet
دوره مسئولیت
اوت ۱۷۵۵ – مه ۱۷۵۶
پس ازFrancis Willet
پیش ازJohn Gardner
دوره مسئولیت
ژوئن ۱۷۷۰ – اوت ۱۷۷۶
پس ازJames Helme
پیش ازJohn Cooke
اطلاعات شخصی
زاده۷ مارس ۱۷۰۷
پراویدنس، مستعمره رود آیلند
درگذشته۱۳ ژوئیه ۱۷۸۵ (aged 78)
پراویدنس، ایالت رود آیلند
همسر(ان)(۱) سارا اسکات
(2) آن اسمیت
روابطمارتا هاپکینز راوند (خواهر)[۱]
اسک هاپکینز، برادر
پیشهنقشه‌بردار، سیاستمدار، قاضی ارشد، نماینده کنگره، فرماندار
شناخته‌شده برایامضاء کنندهٔ اعلامیه استقلال ایالات متحده آمریکا
امضا

هاپکینز در کودکی علاقهٔ زیادی به کتاب خواندن داشت و در زمینهٔ علوم، ریاضیات و ادبیات به پژوهشگری سخت کوش تبدیل شد. او نقشه‌بردار و ستاره‌شناس بود. در طی گذر سیارهٔ زهره از مقابل خورشید در سال ۱۷۶۹ در بررسی و سنجش آن نقش داشت. او در ۲۳ سالگی به عنوان قاضی صلح در شهر تازه تأسیس سیچوئت، ایالت رود آیلند آغاز به کار کرد. طولی نکشید که قاضی دادگاه صلح شد و همزمان گهگاه به عنوان سخنگوی مجلس نمایندگان و رئیس شورای شهر سیچوئت نیز خدمت می‌کرد. او علاوه بر فعالیت در امور مدنی، سهام‌دار یک کارخانهٔ ذوب آهن و تاجری موفق بود که در نقاشی طنزآمیز جان گرین‌وود در دههٔ ۱۷۵۰ به نام می‌گساری فرماندهان دریایی در سورینام به تصویر کشیده شد. هاپکینز از مه ۱۷۴۷ تا مه ۱۷۴۹ به عنوان قاضی دادگاه عالی رود آیلند خدمت کرد.[۲] او در مه ۱۷۵۱ سومین قاضی ارشد این نهاد شد و تا مه ۱۷۵۵ خدمت کرد. در سال ۱۷۵۵، او به عنوان فرماندار مستعمرهٔ رود آیلند انتخاب شد و ۹ سال از ۱۵ سال بعدی را در این سمت خدمت کرد.

یکی از بحث برانگیزترین مسائل سیاسی در زمان هاپکینز استفاده از اسکناس در برابر ارز ثابت بود. ساموئل وارد، رقیب سیاسی هاپکینز، طرفدار ارز ثابت بود، در حالی که هاپکینز حامی استفاده از اسکناس بود. رقابت میان این دو نفر به حدی شدید شد که هاپکینز درخواست ۴۰۰۰۰ پوند خسارت کرد، اما پرونده را در دادگاه باخت و مجبور شد هزینه‌های دادگاه را بپردازد. تا اواسط دههٔ ۱۷۶۰، رقابت و مجادله میان این دو نفر به مشکلی جدی برای دولت مستعمرهٔ رود آیلند تبدیل شد و با درک این موضوع، آنها سعی کردند با یکدیگر آشتی کنند که در بدو امر موفقیت‌آمیز نبود. سرانجام هر دو توافق کردند که در سال ۱۷۶۸ در انتخابات کاندیدا نشوند و جوزیاس لیندون به عنوان کاندیدا مصالحه، فرماندار مستعمرهٔ رود آیلند شد.

در سال ۱۷۷۰، هاپکینز یک بار دیگر رئیس دادگاه عالی رود آیلند شد و در دوران این تصدی، یکی از افراد مهم در رسیدگی به ماجرای گاسپی در سال ۱۷۷۲ در رود آیلند بود، زمانی که گروهی از شهروندان خشمگین رود آیلند، کشتی دولتی بریتانیا را به آتش کشیدند.

در تابستان ۱۷۷۶، هاپکینز در حالی که لرزش دست داشت، اعلامیهٔ استقلال آمریکا را امضاء کرد. او در حالی که دست راستش را با دست چپ خود گرفته بود، اعلامیه را امضاء و اظهار داشت: «دستم می‌لرزد، اما قلبم نه». او تا سپتامبر ۱۷۷۶ در کنگرهٔ قاره‌ای خدمت نمود و درنهایت به خاطر بیماری کناره‌گیری کرد. او از حامیان مقتدر کالج مستعمرهٔ انگلیسی رود آیلند و کشتزارهای پراویدنس (که بعدها دانشگاه براون نام گرفت) و اولین رئیس این مؤسسه بود. هاپکینز در سال ۱۷۸۵، در ۷۸ سالگی در پراویدنس درگذشت و در گورستان شمالی به خاک سپرده شد. او را بزرگترین دولتمرد رود آیلند نامیده‌اند. در سال ۱۷۷۴، هاپکینز شش یا هفت برده داشت که در آن زمان، او را در زمرهٔ پنج درصد برتر برده‌داران قرار می‌داد.[۳]

نیاکان و اوایل زندگی ویرایش

هاپکینز در پراویدنس در مستعمرهٔ رود آیلند و کشتزارهای پراویدنس چشم به جهان گشود. او دومین فرزند از ۹ فرزند ویلیام و روث (ویلکینسون) هاپکینز بود.[۴]

وفات و میراث ویرایش

در سپتامبر ۱۷۷۶، هاپکینز به دلیل بیماری از کنگرهٔ قاره‌ای کناره‌گیری کرد و به خانه‌اش در رود آیلند بازگشت، هرچند از سال ۱۷۷۷ تا ۱۷۷۹ همچنان عضو فعال مجمع عمومی رود آیلند بود. او در ۱۳ ژوئیه ۱۷۸۵، در ۷۸ سالگی در خانه‌اش در پراویدنس درگذشت و در گورستان شمالی به خاک سپرده شد.[۵][۶]

هاپکینز در سال ۱۷۵۳ به تأسیس کتابخانهٔ خصوصی پراویدنس کمک کرد و یکی از اعضای انجمن فلسفی نیوپورت بود.[۷][۸] شهر هاپکینتون در رود آیلند بعدها به افتخار او نام‌گذاری شد. همچنین، کشتی استیفن هاپکینز که به افتخار او نام‌گذاری شد، اولین کشتی ایالات متحده بود که یک کشتی جنگی آلمانی را در جنگ جهانی دوم غرق کرد.[۹]

اگرچه هاپکینز تا حد زیادی خودآموخته بود، اما به عنوان متولی یا عضو هیئت مدیره به همراه کشیش جیمز منینگ، ساموئل وارد، جان براون، نیکلاس براون، موزس براون، کشیش باپتیست ایزاک بکس، کشیش باپتیست ساموئل استیلمن و کشیش پروتستان ازرا استایلز در تأسیس دانشگاه براون کنونی در شهر پراویدنس در ایالت رود آیلند نقش اساسی داشت. هاپکینز از سال ۱۷۶۴ تا ۱۷۸۵،‏[۱۰] رئیس دانشگاه براون بود. خانه‌اش به نام خانهٔ فرماندار استیفن هاپکینز که در ابتدا در خیابان هاپکینز و سات مِین در پراویدنس قرار داشت، پس از مرگ او، دو بار به مکان‌های دیگری در خیابان هاپکینز منتقل شد. در حال حاضر این خانه در خیابان ۱۵هاپکینز، نبش خیابان بنفیت و در کنار محوطهٔ دانشگاه براون قرار دارد و جزء بناهای تاریخی ایالات متحده است.[۹]

خانواده ویرایش

در سال ۱۷۲۶، هاپکینز با سارا اسکات، دختر سیلوانوس اسکات و جوآنا جنکس و نوادهٔ مهاجران کشتزارهای پراویدنس، ریچارد اسکات و کاترین ماربری، کوچکترین خواهر دگراندیش سرشناس مذهبی، آن هاچینسون ازدواج کرد.[۱۱] ریچارد اسکات اولین عضو فرقهٔ کویکر در پراویدنس بود.[۱۲] هاپکینز هفت فرزند داشت که پنج آنها تا دوران بزرگسالی زندگی کردند. همسرش در ۹ سپتامبر ۱۷۵۳ در ۴۶ سالگی درگذشت و هاپکینز با آن اسمیت، دختر بنجامین اسمیت ازدواج کرد. آنها صاحب فرزند نشدند. برادر کوچکتر هاپکینز، اِسک هاپکینز، اولین فرماندهٔ کل قوای نیروی دریایی در زمان جنگ‌های استقلال آمریکا و برادرش ویلیام تاجری سرشناس بود.[۱۳] پسر دایی هاپکینز، جمایما ویلکینسون مُبلغ فرقهٔ کویکر و دوست او بود.[۱۴]

منابع ویرایش

  1. Romig, Walter (1973). Michigan Place Names. 081431838X: Wayne State University Press. p. 272. ISBN 978-0-8143-1838-6. Retrieved February 16, 2016.{{cite book}}: نگهداری CS1: موقعیت (link)
  2. Manual - the State of Rhode Island and Providence Plantations (1891), p. 208-13.
  3. Hopkins, Donald R. (2011). "A Slave Called Saint Jago" (PDF). Rhode Island History Journal. 69 (1).
  4. Austin 1887, p. 325.
  5. Find-a-grave 2001.
  6. Rogak, Lisa (2004). Stones and Bones of New England: A Guide to Unusual, Historic, and Otherwise Notable Cemeteries. Globe Pequot. p. 159. ISBN 978-0-7627-3000-1.[پیوند مرده]
  7. Sanderson & Conrad 1846, pp. 143–44.
  8. Richman 1905, p. 334.
  9. ۹٫۰ ۹٫۱ Gaspee Virtual Archives 2009.
  10. Charter of Brown University 1945.
  11. Sanderson & Conrad 1846, p. 145.
  12. Austin 1887, p. 274.
  13. Sanderson & Conrad 1846, p. 161.
  14. Wisbey, Herbert A. Jr (2009) [1965]. Pioneer Prophetess: Jemima Wilkinson, the Publick Universal Friend. Cornell University Press. pp. 54–55. ISBN 978-0-8014-7551-1.

کتابشناسی ویرایش

منابع آنلاین

پیوند به بیرون ویرایش