بازآرایی لوسن

بازآرایی لوسن
نامگذاری شده پس از	ویلهلم لوسن
نوع واکنش	واکنش بازآرایی
شناسه‌ها
RSC ontology ID	RXNO:0000156

بازآرایی لوسن(به انگلیسی: Lossen rearrangement) تبدیل یک هیدروکسامات استر به ایزوسیانات است. به‌طور معمول از مشتقات O-آسیل، سولفونیل، یا مشتقات-O فسفریل استفاده می‌شود.^[۱]^[۲]^[۳]^[۴] ایزوسیانات را می‌توان بیشتر برای تولید اوره در حضور آمین‌ها یا تولید آمین‌ها در حضور H₂O استفاده کرد.

سازوکار واکنش ویرایش

سازوکار زیر با یک مشتق هیدروکسامیک اسید O-آسیله شده شروع می‌شود که با باز واکنش داده تا یک ایزوسیانات ایجاد کند. سپس در حضور H₂O آمین و گاز CO₂ تولید می‌شود. مشتق هیدروکسامیک اسید ابتدا با دادن یک هیدروژن به یک باز، به باز مزدوج خود تبدیل می‌شود. بازآرایی خود به خود، یک آنیون کربوکسیلات را آزاد می‌کند تا حد واسط ایزوسیانات تولید کند. سپس ایزوسیانات در حضور H₂O هیدرولیز می‌شود. در نهایت، آمین و CO₂ مربوطه با دادن یک پروتون به یک باز و کربوکسیل‌زدایی تولید می‌شوند.

هیدروکسامیک اسیدها معمولاً از استرهای مربوطه خود سنتز می‌شوند.^[۵]

منابع تاریخی ویرایش

Lossen, W. (1872). "Ueber Benzoylderivate des Hydroxylamins". Justus Liebigs Annalen der Chemie. 161 (2–3): 347–362. doi:10.1002/jlac.18721610219.
Lossen, W. (1875). "Ueber die Structurformel des Hydroxylamins und seiner amidartigen Derivate". Justus Liebigs Annalen der Chemie. 175 (3): 271–304. doi:10.1002/jlac.18751750303.
Lossen, W. (1875). "Methode, die Carboxylgruppe aromatischer Säuren durch die Amidgruppe zu ersetzen". Justus Liebigs Annalen der Chemie. 175 (3): 313–325. doi:10.1002/jlac.18751750305.

جستارهای وابسته ویرایش

منابع ویرایش

↑ Wang, Zerong (2010). Comprehensive organic name reactions and reagents. John Wiley & Sons, Inc. pp. 1772–1776. ISBN 978-0-471-70450-8.
↑ Yale, H. L. (1943). "The Hydroxamic Acids". Chem. Rev. 33 (3): 209–256. doi:10.1021/cr60106a002.
↑ Bauer, L.; Exner, O. (1974). "The Chemistry of Hydroxamic Acids and N-Hydroxyimides". Angew. Chem. Int. Ed. Engl. 13 (6): 376. doi:10.1002/anie.197403761.
↑ Shioiri, Takayuki (1991). "Degradation Reactions". Comprehensive Organic Synthesis. 6: 795–828. doi:10.1016/B978-0-08-052349-1.00172-4. ISBN 978-0-08-035929-8.
↑ Hauser, C. R.; Renfrow, Jr.., W. B. (1939). "Benzohydroxamic Acid". Organic Syntheses. 19: 15. doi:10.15227/orgsyn.019.0015.

پیوند به بیرون ویرایش

"Mechanism in Motion: Lossen rearrangement". یوتیوب.

[1] Wang, Zerong (2010). Comprehensive organic name reactions and reagents. John Wiley & Sons, Inc. pp. 1772–1776. ISBN 978-0-471-70450-8.

[2] Yale, H. L. (1943). "The Hydroxamic Acids". Chem. Rev. 33 (3): 209–256. doi:10.1021/cr60106a002.

[3] Bauer, L.; Exner, O. (1974). "The Chemistry of Hydroxamic Acids and N-Hydroxyimides". Angew. Chem. Int. Ed. Engl. 13 (6): 376. doi:10.1002/anie.197403761.

[4] Shioiri, Takayuki (1991). "Degradation Reactions". Comprehensive Organic Synthesis. 6: 795–828. doi:10.1016/B978-0-08-052349-1.00172-4. ISBN 978-0-08-035929-8.

[5] Hauser, C. R.; Renfrow, Jr.., W. B. (1939). "Benzohydroxamic Acid". Organic Syntheses. 19: 15. doi:10.15227/orgsyn.019.0015.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]