خط تأخیر آنالوگ
یک خط تأخیر آنالوگ، شبکه ای از اجزای الکتریکی است که در به صورت آبشاری متصل شده، که هر عنصر جداگانه باعث ایجاد اختلاف زمانی یا تغییر فاز بین سیگنال ورودی و سیگنال خروجی آن می‌شود. این بر روی سیگنال‌های آنالوگ که دامنه آن‌ها بطور مداوم تغییر می‌کند، عمل‌می‌کند. یک نمونه از قطعه ردیف پیمانه‌ای است.
خطوط تأخیر آنالوگ در بسیاری از مدارهای پردازش سیگنال استفاده می‌شود. به عنوان مثال استاندارد تلویزیون پال از یک خط تاخیر آنالوگ برای ذخیره کل خط جاروب تصویر استفاده می‌کند.
تاریخ ویرایش
در دهه 1920 از شبکه‌های نردبان سلفی-خازنی به عنوان خطوط تاخیر آنالوگ استفاده شد. به عنوان مثال، جستجوگر آشکارساز سونار فرانسیس هوبارد در سال 1921 ثبت اختراع شد.[۱] هوبارد از این امر به عنوان یک خط انتقال مصنوعی یاد کرد. در سال 1941، جرالد تاونی از شرکت اسپیری ژیروسکپ ثبت اختراع را روی بسته‌بندی جمع و جور شبکه نردبان سلفی-خازنی ثبت کرد که به صراحت از آن به عنوان خط تأخیر زمانی نام برد.[۲]
جستارهای وابسته ویرایش
- خط تاخیر دیجیتال
- خط تأخیر حافظه
- تاخیر انتشار
- قطعه بارجفت‌شده
منابع ویرایش
- ↑ Francis A. Hubbard, System for Determining the Direction of Propagation of Wave Energy, U.S. Patent ۱,۶۴۱,۴۳۲, Granted Sept. 6, 1927.
- ↑ Gereld L. Tawney, Electrical Time Delay Line, U.S. Patent ۲٬۳۹۰٬۵۶۳, Granted Dec. 11, 1945.