خط توقیع
خط توقیع شیوه‌ای از خوشنویسی اسلامی است که در زمان خلافت مأمون خلیفه عباسی ابداع و در قرن پنجم هجری کامل شد. این خط اغلب در امضا به کار می‌رفته‌است و به همین دلیل به آن نام توقیع (به معنی امضا) دادند. مورد استفادهٔ این خط، بیشتر در نوشته‌های مهم حکومتی و دینی بوده‌است.
این خط از نظر خصوصیات ظاهری با خطوط ثلث و رقاع شباهت دارد.
در خط توقیع، حروف درشت‌تر و دارای ضخامت ِ بیشتر نسبت به رقاع هستند و قوس‌ها نیز کم انحناترند.
نگارخانه ویرایش
-
دست‌نوشته‌ای از قرآن به خط توقیع با ترجمهٔ تحت‌اللفظی فارسی به خط نسخ، مربوط به سدهٔ چهاردهم میلادی، نگاشته‌شده در ایران. شامل آیات ۸۵–۸۸ سورهٔ «آل عمران». -
-
خوشنویسی به خط توقیع و خط ثلث به سال ۱۷۹۱ میلادی از حدیثی منتصب به پیامبر اسلام با این ترجمه که «صدقه‌ی پنهانی خشم پروردگار را فرو می‌نشاند».
خوشنویس: علی رئیف افندی
جستارهای وابسته ویرایش
منابع ویرایش
- فن‌الخط، مصطفی اوغوردرمان، چاپ استانبول
- آداب الخط امیرخانی، غلامحسین امیرخانی، انتشارات انجمن خوشنویسان ایران ۱۳۷۱
 | این یک مقالهٔ خرد خط و تایپوگرافی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |