درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۱
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۱
یو مینگ پی مشهور به آی ام پی (به انگلیسی: I. M. Pei) نام اختصاری و مستعار معمار برجستهٔ آمریکایی چینی تبار است آی ام پی که در ۱۹۱۷ متولد شد، در دانشگاه هاروارد تحت تعلیم والتر گروپیوس قرار گرفت. شرکت وی در شهر بوستون مستقر است و او از برندگان جایزه پریتزکر نیز بوده‌است. پی بناهای زیادی را از مرکز سمفونی مورتون میرسون تا کتابخانه جان اف کندی تا موزه هنر اسلامی در دوحه را طراحی نموده‌است.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۲
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۲
آلبرت اشپِر با نام کامل برتولد کونراد هرمان آلبرت اشپر (زاده ۱۹ مارس ۱۹۰۵، درگذشته ۱ سپتامبر ۱۹۸۱) یک معمار آلمانی و در بخشی از جنگ جهانی دوم، وزیر تسلیحات و تولید نظامی رایش سوم بود. او پیش از تصدی وزارت، معمار ارشد آدولف هیتلر بود. او در سال ۱۹۳۱ به حزب نازی پیوست. مهارت‌های او در معماری او را به طرزی فزاینده در حزب سرشناس کرد و او یکی از اعضای حلقه مرکزی هیتلر شد. آدولف هیتلر به او دستور داد تا بناهایی چون کاخ صدارت عظمای رایش، استادیوم زپلینفلد، در نورنبرگ جایی که صف آریایی‌های حزب برگزار میشد، را طراحی کند و بسازد. وی پس از مدتی به عنوان وزیر تسلیحات آلمان نازی برگزیده شد. او موفق شد تولیدات جنگی آلمان را با وجود بمباران‌های مخرب و عظیم متفقین افزایش دهد.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۳
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۳
بهاءالدین محمد بن حسین عاملی معروف به شیخ بهائی (زادهٔ ۸ اسفند ۹۲۵ خورشیدی در بعلبک، درگذشتهٔ ۸ شهریور ۱۰۰۰ خورشیدی در اصفهان) دانشمند نامدار قرن دهم و یازدهم هجری است که در دانش‌های فلسفه، منطق، هیئت و ریاضیات تبحر داشت. در حدود ۹۵ کتاب و رساله از او در سیاست، حدیث، ریاضی، اخلاق، نجوم، عرفان، فقه، مهندسی و هنر و فیزیک بر جای مانده‌است. به پاس خدمات وی به علم ستاره‌شناسی، یونسکو سال ۲۰۰۹ را به نام او سال «نجوم و شیخ بهایی» نامگذاری کرد. مهمترین خدمات شیخ‌بهایی در رونق بخشیدن به شهر اصفهان ساخت مسجد امام، حمام شیخ بهایی، طراحی و فکر ایجاد شهر نجف‌آباد[نیازمند منبع]، تقسیم آب زاینده‌رود[نیازمند منبع]، قنات زرین کمر و تعیین سمت قبله مسجد امام اصفهان است. این قبله‌یابی که با استفاده از ابزارهای آن زمان صورت پذیرفته هفت درجه با جهت واقعی قبله اختلاف دارد.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۴
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۴ مهندس سید هادی میرمیران (۲۳ اسفند ۱۳۲۳، قزوین - ۲۹ فروردین ۱۳۸۵ برلین) استاد دانشگاه و معمار ایرانی بود.او چهار دهه فعالیت حرفه‌ای کرد. از میان آثار وی می‌توان به ساختمان کانون وکلای دادگستری مرکز، ساختمان کنسولگری ایران در فرانکفورت، ساختمان مرکزی بانک توسعه صادرات ایران، ساختمان مجموعه ورزشی رفسنجان، طرح ساختمان کتابخانه ملی ایران (اجرا نشده)، طرح ساختمان فرهنگستان‌های جمهوری اسلامی ایران (اجرا نشده) و طرح ساختمان موزه ملی آب (اجرا نشده) اشاره کرد. از مهمترین ویژگی‌های او حفظ پیوستار و روح معماری کهن ایران با روشهای نوین طراحی بود.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۵
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۵
حسین امانت (زاده ۱۳۲۱ خورشیدی) طراح و معمار و از بهائیان کانادائی-ایرانی است. حسین امانت دانش‌آموخته دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران است. او معمار برج آزادی است که به مناسبت یادبود جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ایران و به عنوان نمادی از «ایران مدرن» و نشانی از «دروازه تمدن بزرگ» در سدهٔ بیستم ساخته شد. پس از پروژه پیروزمندانهٔ برج آزادی که تا پیش از انقلاب برج شهیاد نامیده میشد و دانشگاه صنعتی آریامهر(شریف)، نظارت و سرپرستی ساخت موزه بزرگ پاسارگاد در نزدیکی آرامگاه کوروش کبیر به او واگذار شد. امانت هم چنین معمار و طراح شماری چند از مراکز صنایع دستی، مدرسه، کتابخانه و حتی یک شهرک تفریحاتی در ساحل دریای خزر بوده‌است. او بعدها با گسترش کار خویش بناهایی در بیرون از کشور را نیز طراحی نمود، از آن دست، بنای سفارت ایران در شهر پکن، پایتخت جمهوری خلق چین که متمایزترین سفارتخانه ناحیه دیپلماتیک در پکن است.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۶
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۶
استاد عیسی شیرازی نقشه‌نویس یا عیسی‌خان طراح و معمار ایرانی بنای معروف تاج محل در هندوستان است. استاد عیسی شیرازی از هنرمندان و معماران به‌نام شیرازی قرن یازدهم است. عمده شهرت وی به‌خاطر آن است که طراحی واجرای بنای تاج محل در شهر آگرا هندوستان را به او نسبت می‌دهند. این بنا «آرامگاه ارجمند بانو» ملقب به «ممتاز محل» است؛ او ملکه ایرانی شاه جهان، پنجمین پادشاه گورکانی هند بود. گفته می‌شود برای ساخت این بنا بیست هزار کارگر، استاد کار، معمار، سنگ تراش، نقاش، فلزکار، وجواهر تراش به مدت بیست و دو سال کار کرده‌اند.
در متون تاریخی به نام «استاد عیسی شیرازی نقشه نویس» و «امانت خان شیرازی طغرانویس» اشاره شده‌است. اما در برخی از متن‌های جدیدتر، به‌شخصی به‌نام استاد احمد لاهوری به‌عنوان معمار تاج محل اشاره شده‌است.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۷
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۷ محمدکریم پیرنیا (۱۲۹۹، یزد - ۱۳۷۶) معمار، محقق، نویسنده، نظریه‌پرداز معماری و استاد دانشگاه ایرانی است. محمدکریم پیرنیا، ۲۵ شهریور سال ۱۲۹۹ خورشیدی در شهر یزد متولد شد. وی دوران دبستان را در «مدرسه اسلام» گذراند و بعد از تأسیس مدرسه دولتی، در «مدرسه نمره دو» ادامه تحصیل داد. وی پس از طی دوره علمی در «دبیرستان ایرانشهر» یزد برای ادامه تحصیل به تهران آمد. او با وجود آنکه در زمینه ادبیات تحصیل می‌کرد و در این زمینه موفقیت‌هایی نیز کسب کرده بود، ادبیات را رها کرده و در کنکور اولین دوره دانشکده هنرهای زیبا، به دلیل علاقه‌ای که به هنر و معماری داشت شرکت کرد و پذیرفته شد. عدم توجه چندان به معماری ایرانی و تاکید بیشتر بر معماری غربی و آثار اروپایی در دانشگاه های آن زمان، سرانجام پیرنیا را بر آن داشت که تحصیلات خود را دانشکده هنرهای زیبا ناتمام رها کند و به بررسی‌ها و تحقیقات فردی خویش متکی شود و تلاش کرد با بررسی بناها و گفتگو با معماران و استادکاران قدیمی برخی از ویژگی‌ها و اصول معماری ایرانی را مورد شناسایی قرار دهد و به تدریج حاصل تحقیقات خود را در طی مقالاتی که تدوین نمود، در اختیار عموم قرار داد. محمدکریم پیرنیا در شهریور ماه ۱۳۷۶ در گذشت. مزار او بنا به در خواست وی در «خانه رسولیان» یزد که در حال حاضر دانشکده هنر و معماری یزد در این مکان قرار دارد، واقع است.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۸
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۸
هوشنگ سیحون (۱ شهریور ۱۲۹۹، تهران -)معمار و نقاش ایرانی، استاد معماری و رییس سابق دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران است. وی در خانواده‌ای اهل موسیقی به‌دنیا آمد. پدر بزرگ او میرزا عبدالله فراهانی بنیانگذار موسیقی سنتی و معروف به پدر موسیقی سنتی ایران بوده‌است. مادر وی، مولود خانم، از نوازندگان تار و سه تار و مرحوم احمد عبادی استاد بزرگ سه تار نیز، دایی سیحون است. او پس از پایان تحصیل معماری در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، به دعوت آندره گدار (رئیس اداره باستان‌شناسی وقت ایران) برای ادامه تحصیل راهی پاریس می‌شود و در دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس (بوزار) طی حدود ۳ سال تحت تعلیم اوتلو زاوارونی به تکمیل دانش معماری خود می‌پردازد و در سال ۱۹۴۹ به درجه دکترای هنر می‌رسد. او در بازگشت به ایران در سن ۲۳ سالگی نخستین اثر معماری خود که بنای یادبودی بر آرامگاه بوعلی سینا بوده‌است را طراحی می‌کند.
سیحون در طول سالهای فعالیت خود عضو شورای ملی باستان‌شناسی، شورای عالی شهرسازی، شورای مرکزی تمام دانشگاههای ایران و کمیته بین‌المللی ایکوموس (Icomos، وابسته به یونسکو در پیش ازانقلاب) بوده و به مدت ۱۵ سال مسؤولیت مرمت بناهای تاریخی ایران را برعهده داشته‌است. هوشنگ سیحون بیش از دو دهه‌است که در ونکوور کانادا زندگی می‌کند. وی شهروند افتخاری فرانسه نیز می‌باشد.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۹
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۹ محمدمنصور فلامکی (زاده ۱۳۱۳ مشهد) معمار و شهرساز ایرانی است. دکتر محمد منصور فلامکی متولد سال ۱۳۱۳ در مشهد است. وی فارغ التحصیل با درجه دکترا در دانشگاه ونیز به سال ۱۳۴۱، متخصص در شهرسازی فنی از دانشگاه میلان ۱۳۴۷ و تخصص در مرمت بناها و شهرهای تاریخی از دانشگاه رم ۱۳۴۸ می‌باشد. نامبرده از سال ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۴ دانشیار دانشگاه تهران و از سال ۱۳۵۴ به عنوان استاد در دانشگاه مذکور بوده‌است. دکتر فلامکی سال ۸۹ چهره ماندگار در رشته معماری شد.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۱۰
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۱۰ قوام‌الدین معمار شیرازی از معماران مشهور زمان تیموری بود. در مورد او و برادرش غیاث‌الدین شیرازی آمده است که هر دو از معماران بنام دورهٔ تیموری هستند. اثر باقیمانده این دو برادر مدرسه غیاثیه خرگرد در چهار کیلومتری خواف در ده خرگرد است. این بنا در سال ۸۴۸ قمری به پایان رسیده است. چون قوام الدین شیرازی در سال ۸۴۴ درگذشته معلوم می‌شود که بنای مدرسه پس از او و به وسیلهٔ برادرش غیاث‌الدین به اتمام رسیده‌است. این مدرسه از آثار قدیمی استان خراسان است که در سال ۱۳۵۴ شمسی مورد تعمیر قرار گرفته‌است. استاد قوام الدین مدتی مطرود دربار بود و چون دوباره به خدمت احضار شد، به علت اطلاع از علم نجوم تقویمی را که در مدت فراغت استخراج کرده‌بود، به خاقان عرضه داشت.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۱۱
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۱۱
عبدالعزیز فرمانفرمائیان (۱۲۹۹) معمار معاصر ایرانی، استاد دانشگاه تهران و از بنیان گذاران نظام مهندسی جدید در ایران است. او فرزند عبدالحسین میرزا فرمانفرما یکی از رجال اواخر دوره قاجار است. وی در سال ۱۲۹۹ در خانواده‌ای فرهنگی بدنیا آمد. او تحصیلات خود را در دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس گذراند و در آوریل دهه ۳۰ فارغ التحصیل شد و به ایران بازگشت. او ابتدا در گاراژ پدر خود کار طراحی را آغاز نمود. وی سپس در یکی از آتیله‌های دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران زیر نظر محسن فروغی همراه با مهندس آفتن دلیان، هوشنگ سیحون و حیدر غیایی به کار و تدریس مشغول شد.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۱۲
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۱۲ کامران دیبا (طباطبایی) (زاده ۱۴ اسفند ۱۳۱۵) معمار معاصر، برنامه‌ریز شهری و نقاش ایرانی است.دیبا در رشته معماری دانشگاه هوارد در شهر واشنگتن دی سی تحصیل کرد. در سال ۱۹۶۴ در این رشته فارغ‌التحصیل شد و پس از آن به مدت یک سال تحصیلات تکمیلی را در رشته جامعه‌شناسی ادامه داد.
در سال ۱۹۶۶ به تهران بازگشت و یک سال بعد رئیس و طراح ارشد شرکت مهندسین مشاور «DAZ» شد. «DAZ» در ایران پروژه‌های بزرگ و گوناگونی به انجام رسانید و به سرعت توسعه یافت به طوری که در سال ۱۹۷۷، صدوپنجاه پرسنل داشت.
دیبا در ایران صرفا در بخش دولتی فعالیت می‌کرد. وی به سنت‌های بومی و هم چنین نیازهای جامعه شهری مدرن و اثر متقابل انسان علاقه مند بود. بناهای زیبا و ماندگاری چون موزه هنرهای معاصر تهران، فرهنگسرای نیاوران و فرهنگسرای شفق از کارهای اوست که با حمایت ضمنی دخترعموی هنردوستش، فرح دیبا، در دوران قبل از انقلاب به ثمر رساند.پروژه نیمه‌تمام «شهر جدید شوشتر» (۱۹۷۴-۸۰) در خوزستان که وی معمار و برنامه‌ریز آن بود بیش‌ترین موفقیت خود را مرهون الگوهای ساختاری و گونه‌های ساختمانی سنتی است که دیبا مورد استفاده قرار داده‌است.وی این شیوه را جای گزین طراحی بر اساس الگوهای غربی- که مورد حمایت افراد با نفوذ و سردمداران بود_ نمود.این شهر با ظرفیت جمعیتی بالغ بر ۳۰۰۰۰ نفر در راستای یک شاهراه اصلی ارتباطی طراحی شد.چهار راه‌ها میادین عمومی و محله‌های کوچک در اطراف آن شکل می‌گرفتند و وجود باغ‌ها و بازارها زندگی اجتماعی را تقویت می‌کرد.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۱۳
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۱۳
لو کوربوزیه (به فرانسوی: Le Corbusier) با نام اصلی شارل ادوارد ژانره (به فرانسوی: Charles-Édouard Jeanneret-Gris) (زادهٔ ۶ اکتبر ۱۸۸۷ - درگذشتهٔ ۲۷ اوت ۱۹۶۵) معمار، طراح، شهرساز، نویسنده و نقاش سوئیسی بود. وی به عنوان یکی از اولین پیشگامان معماری مدرن و سبک بین‌المللی مشهور است.
اولین خانه‌هایی که او طراحی کرد در لشودفوند و متعلق به خود وی بودند، مانند ویلا فالت (Villa Fallet) ویلا شوآب (Villa Schwob) و ویلا ژان نرت (این خانهٔ آخر را برای پدر و مادرش ساخته بود). این خانه‌ها یادآور سبک معماری رایج، منطبق بر طبیعت کوه‌های بومی در آن منطقه، یعنی رشته کوه‌های آلپ بودند. لوکوربوزیه دائماً برای فرار از محدودیت‌های حاکم در شهرش، به دورتا دور اروپا سفر می‌کرد. در حدود سال ۱۹۰۷ به پاریس رفت. در آنجا در دفتر یک فرانسوی پیشگام تولید بتن تقویت شده، به نام آگوست پرت (August Perret) کار پیدا کرد.
لوکوربوزیه در حدود سال ۱۹۰۷ به پاریس رفت و در آنجا در دفتر دو تن از معروف‌ترین معماران آن دوره یعنی آگوست پره و پیتر بهرنز به مدت چند سال کار کرد. وی در اواخر سال ۱۹۱۱ به بالکان، آسیای صغیر، یونان و رم سفر کرد و نقاشی‌های بسیاری از این سفر با خود به همراه آورد.
لوکوربوزیه در طی فعالیت حرفه‌ای خود، استفاده از یکی از شاخص‌ترین مصالح ساختمانی مدرن یعنی بتن را به نهایت زیبایی رساند و کارهای وی مورد تقلید جهانی قرار گرفت.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۱۴
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۱۴
تادائو آندو (به ژاپنی: 安藤忠雄 Andō Tadao) (اوساکا، ۱۳ سپتامبر ۱۹۴۱) معمار برجستهٔ ژاپنی است.
آندو معماری خودآموخته‌است . قبل از اینکه با جدیت به معماری روی آورد مدتی رانندهٔ کامیون و قبل از آن بوکسور بود.
- زندگی‌نامه
تاداوآندو در سال ۱۹۴۱ در اوساکای ژاپن به دنیا آمد، آندو از سن ۱۰-۱۷ سالگی در یک کارگاه نجاری کار می کرد. وی اغلب به ساخت مدلهای چوبی از کشتی و هواپیما می پرداخت، او صنعت و ساختار سنتی چوبی ژاپنی را از یک نجار که مغازهٔ او در خیابان مقابل خانه شان بود، فرا گرفت. از سال ۱۹۶۲-۱۹۶۹، در دههٔ ۲۰ سالگی، آندو تصمیم به یادگیری خودآموز مستقیم معماری گرفت، که او را به خارج از ژاپن برای مشاهدهٔ معابد، مقابر و چای خانه ها، به اروپا، آفریقا و آمریکا برد. او معماری را با رفتن و دیدن ساختمان های واقعی و مطالعهٔ کتاب هایی در مورد کارهای معمارانی از قبیل : لوکوربوزیه، لودویش میس فن در روهه، آلوار آلتو، فرانک لوید رایت و لوئی کان یاد گرفت. وی قبل از بازگشت به اوساکا در سن ۲۸ سالگی و باز کردن دفترش، به عنوان استادیار در دانشگاههای توکیو، هاروارد, دانشگاه کلمبیا بوده است.
- معماری
تقریباً همه پروژه‌های وی، از بتن نمایان به عنوان ماده اولیه ساخته شده اند. او برای به دست آوردن بتن نرم تمیز و کامل برای ساختمان هایش، دقت زیادی در ساخت و قالب گیری فرم‌های بتنی می کرد. اکثر پروژه‌های آندو در ژاپن قرار دارند و به طور متمرکز در اوساکا، جایی که او به دنیا آمده بزرگ شده و هم اکنون زندگی و کار می کند. علاوه بر یک سری ساختمانهای مذهبی، وی موزه ها، ساختمانهای تجاری که شامل ادارات، کارخانجات و مراکز خرید می‌باشد را طراحی کرده است. به هرحال خط مشی حرفه ای او با پروژه‌های مسکونی شروع شده.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۱۵
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۱۵ لوئیس باراگان (به انگلیسی: Luis Barragán) زاده ۹ مارس ۱۹۰۲ معمار برجسته مکزیکی و برنده جایزه پریتزکر ۱۹۸۰ است. او در ۱۹۸۸ درگذشت.
لویس باراگان یکی از معماران مکزیکی مطرح در قرن بیستم می باشد. شهرت او از جهت بهره گیری مناسب از روشنایی و رنگ در سبک‌های بین‌المللی در خلق طراحی نوین مکزیکی می باشد. هرچند غیر منتظره نبود هنگامی که در سال ۱۹۷۵ جهت مشارکت آثار او در استادیو شهر مکزیک برای موزه هنرمدرن در نیویورک دعوت به عمل آمد. از آن پس توجه باراگان برای مشارکت خارج از آثار هنری مکزیک کم رنگ گردید به طوریکه معمولاً دعوت‌ها از او بدون باغ می ماند. زیبایی و اصیل بودن ساختمان و اثرهای باراگان مانند اثر Tlálpan Convent و Torri Satélite در مکزیک او را به افسانه ای در میان پیروانش تبدیل نمود. چند سال بعد از ۱۹۷۳ او برنده جایزه Pritzker که به نوعی جایزه نوبل معماری می‌باشد نائل گردید. باراگان در حال حاضر به عنوان یکی از معروف‌ترین و مهمترین معماران قرن ۲۰ می‌باشد طرح‌های او بازنگری گردیده و به نوعی طراحی شهری را تحت تاثیر قرار داده است. به عنوان یکی از برندگان موفق جایزه نوبل پس از طراحانی چون Tadao Ando و Frank Gehry از موفق‌ترین افراد در خلق نوعی معماری مدرنیته از ترکیب رنگ و تحرک در معماری اصیل مکزیک شده است. باراگان در شهر Guadalajara مکزیک در سال ۱۹۰۲ متولد شد. به عنوان یک دانشجوی رشته مهندسی او جذب شگفتی‌های معماری گردید و هنگامی که در خانواده ثروتمندی که محافظه کار جهت سفر به اروپا فرستاده بوده اند ایده‌های معماری نوین مکزیک در او شکل گرفت. در طول سفر او در ساختمان Exposition des Arts پاریس که توسط Art Déco خلق شده بود باراگان تحت تاثیر اثر ایشان قرار گرفت. اما خانه اولی که او طراحی نموده بود به طور اساسی پیرو سبک سنتی بود. اما در سفر بعدی در اوایل ۱۹۳۰ موقعی که او با افراد چون Jose Clemente در نیویورک آشنا گردید. آثار او توسعه یافت . و به سوی طراحی نوین پیش رفت. باراگان سبک بین‌المللی را به سبک هیجان انگیز و متحرک و احساسی مکزیکی با افزودن رنگ‌های روشن و جلوه هایی از طبیعت تبدیل نمود.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۱۶
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۱۶
فیلیپ کورتلیو جانسون (به انگلیسی: Philip Cortelyou Johnson) زاده ۸ ژوئیه ۱۹۰۶ در کلیولند، اوهایو، و درگذشته ۲۵ ژانویه ۲۰۰۵، معمار برجستهٔ آمریکایی بود. در ۱۹۳۰ او بخش معماری و طراحی را در موزه هنرهای مدرن نیویورک تأسیس کرد. بعدتر در ۱۹۷۸ او به عنوان عضو هیئت امنای موزه، مدال طلای انجمن آمریکایی معماران را دریافت کرد و در سال ۱۹۷۹ او موفق به دریافت جایزه نخستین دوره از جایزه معماری پریتزکر شد. او دانشجوی مدرسه تحصیلات تکمیلی معماری و طراحی هاروارد بود.
جانسون، در سکونت گاه معروفش خانه شیشه ای از دنیا رفت، او به هنگام مرگ ۹۸ سال داشت. تنها شش ماه پس مرگ او دیوید ویتنی شریک ۵۴ سال از زندگی جانسون، در ۶۶ سالگی از دنیا رفت.
هنگامی که جانسون به صورت حرفه ای معماری را آغاز کرد، نحوه و میزان استفاده او از شیشه تبدیل به نخستین ویژگی تأثیرگذار آثار او شد؛ شاهکار او خانه شیشه ای بود. جانسون خانه شیشه ای را در ۱۹۴۹ و به عنوان سکونت گاه شخصیش در نیون کنان در ایالت کانتیکات طراحی کرد: اثری با اثرگذاری عمیق. ایده طراحی یک خانه شیشه ای ریشه در منظری داشت که دیدهای مختلفش ویژگی هایی داشت که منظر سایت فراهم می کرد. دید به قسمت های مختلف زمین را میشد با عبارت دیوارهای طبیعی از جنس درخت توصیف کرد. ایده اصلی خانه شیشه ای ریشه در کار معماران آلمانی – معروف به - داشت که وجه ممیز کارشان افراط در استفاده از شیشه بود. در اتودهای این گروه مفهوم دید برای منظر مترادف با مفهوم دیوار بود. در عین حال این ایده ها به صورت ابتدایی توسط استاد و مرشد جانسون، میس فن در روهه، اتود شده بود. بنا عملاً نظیر بیانیه ای در توصیف سازه، هندسه و تناسبات مینیمال و نیز تأثیرات شفافیت و انعکاس در طراحی معماری عمل می کند.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۱۷
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۱۷
فرانک اُ گری (به انگلیسی: Frank O. Gehry) معمار مشهور معاصر آمریکایی کانادایی-تبار است.او در سال ۱۹۲۹ م در خانواده‌ای یهودی در شهر تورنتوی کانادا (با نام اصلی فرانک اون گلدبرگ ) دیده به جهان گشود.
آثار گری به طور کلی نتیجه یک روند طولانی طراحی است که با استفاده از اسکیسهای متعدد، مدلهای کامپیوتری و ماکتهای بزرگ حاصل شده‌است. اسکیسها و نمودارهای اولیه به مدلهای فیزیکی با مقیاسهای مختلف تبدیل و این مدلها در نهایت به ساخت ماکتهای کامل میانجامد.
نکته بسیار جالب در روند طراحی گری در استفاده از رایانه در این روند است. بر خلاف سایر معماران که از نرم‌افزارهای معمول دوبعدی و سه بعدی مانند CAD و ۳DsMAX برای کارهای خود استفاده می‌کنند گری از نرم‌افزار کاتیا که یک نرم‌افزار مربوط به طراحی جامدات است استفاده کرد. این نرم‌افزار بیشتر برای طراحی خودرو و هواپیما و محاسبات پیچیده بدنه‌های مختلف کاربرد دارد و هماهنگی بسیار عالی با سایر نرم‌افزارها دارد. کاتیا سطوح را تحلیل و بر اساس محدودیت سازه‌ای، کارکردی و اقتصادی پروژه آن را تصحیح می‌کرد. داده‌های عددی که به این ترتیب بدست میآمدند بار دیگر بر روی یک مدل پیاده می‌شدند تا حجمها کنترل شوند و در صورت لزوم تغییر کنند. این رفت وبرگشت بین مدلهای مطالعاتی و داده‌های دیجیتال بنیاد شکلی پروژه را به وجود میآورند. سپس از داده‌های کامپیوتر برای تهیه پلانهای ساخت موزه استفاده شد.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۱۸
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۱۸
چارلز جنکس (به انگلیسی: Charles Jencks) معمار و منتقد معماری آمریکایی است که در سه دهه اخیر حضوری مؤثر در عرصه سبک‌شناسی، نقد و تدوین مبانی نظری معماری معاصر داشته‌است. هرچند گروهی او را ژورنالیستی پر سروصدا می‌دانند، ولی به هر حال تأثیرگذاری او در روند شکل‌گیری نقد و حتی شیوه‌های خاصی از معماری انکارناپذیر است.
چارلز جنکس در سال ۱۹۳۹ در شهر بالتیمور به دنیا آمد. او نخست در دانشگاه هاروارد به تحصیل در رشته ادبیات انگلیسی پرداخت و پس از گذراندن این دوره، در سال ۱۹۶۱ در همان دانشگاه وارد رشته معماری شد و تحت آموزش تاریخ‌نگاران بزرگ معماری، زیگفرید گیدئون و رینر بنهام به تحصیل در این رشته پرداخت. او در سال ۱۹۶۵ مدرک MA را در این رشته اخذ نمود و سپس در سال ۱۹۷۱ موفق به دریافت درجه دکتری از دانشگاه لندن در زمینه تئوری و تاریخ معماری گشت. جنکس از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۹۴ استاد کرسی نقد و تاریخ معماری معاصر دانشگاه UCLA کالیفرنیا بوده و هم‌زمان با آن به عنوان استاد مدعو در بزرگ‌ترین و معتبرترین دانشگاههای دنیا حضور فعال داشته‌است.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۱۹
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۱۹
ریچارد مایر (به انگلیسی: Richard Meier) متولد نیوآرک،نیوجرسی ۱۹۳۴ معمار برجستهٔ آمریکایی است او یکی از پنج معمار بزرگ نیویورک است. وی یکی از اعضای موسسه معماران آمریکا می‌باشد و در سال۱۹۸۰ موفق به دریافت مدال هنری نیویورک شد. در سال ۱۹۸۴ دولت فرانسه به وی لقب فرماندهی هنر را اعطا کرد.
وی درجه آموزش و تربیت معماری را در دانشگاه کورنل کسب کرد و دفتر کارش را در سال ۱۹۶۳ در نیویورک تاسیس کرد. آثار وی مختص به آمریکا نیست و در اروپا و ژاپن نیز فعالیت داشته‌است.
وی در سال۱۹۸۴ مامور طرح در شهرداری لوس آنجلس شد و در آن زمان کار طراحی کتابخانه مرکزی هوگو، را انجام داد.
از مهمترین آثار وی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد
- موزه عالی هنری آتلانتا
- موزه هنرهای تزیینی آلمان
- موزه هنرهای معاصر بارسلون
- مرکز توانبخشی منرو، روچستر -نیویورک ۱۹۷۴-۱۹۶۹
- موزه هنرهای مدرن در ویلا استروتزی،فلورانس۱۹۷۳
- مجتمع مسکونی برای دانشگاه کرنل، ایتاکا،نیویورک۱۹۷۴
- موژه آرپ،رولاندز ورث،آلمان
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۲۰
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۲۰
جیمز رایلی گوردن (به انگلیسی: James Riely Gordon) متولد ۱۸۶۳ در ویرجینیا، معمار آمریکایی قرن نوزدهم و بیستم بود.
تخصص او طراحی بناهای دولتی بود بطوریکه از او نزدیک به ۷۲ ساختمان دادگاه در آمریکا بر جای مانده است.
دوازده عمارت دادگاه قضایی امروزه از او در تگزاس هنوز پابرجا است. برخی همانند عمارت سابق دادگستری شهرستان هریسون امروزه تبدیل به اماکن تاریخی-فرهنگی شده اند. اما مهمترین کار رایلی را شاید بتوان از لحاظ اهمیت تاریخی کاپیتول ایالت آریزونا دانست.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۲۱
درگاه:معماری/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۲۱
نادر خلیلی (به انگلیسی: Nader Khalili) (۲۲ فوریه ۱۹۳۶ - ۵ مارس ۲۰۰۸ / ۲۱ اسفند ۱۳۸۶) معمار ایرانی مقیم آمریکا که پژوهشهای متعددی در زمینه معماری خشتی و خانه‌های ارزان قیمت انجام داد.
خلیلی در سال ۱۹۹۱ موسسه هنر و معماری خاک کالیفرنیا (Cal- Earth) را برای آموزش روشهای معماری خود پایه‌گذاری کرد. وی فارغ التحصیل دانشگاه تکنیک استانبول و مدرس مدرسه معماری کالیفرنیای جنوبی با درجه استادی بود. روش معماری پناه گاهی وی با عنوان ابرخشت در زمان دولت خاتمی به عنوان روشی نو در مرکز تحقیقات ساختمان و مسکن به عنوان روشی ابداعی مورد پذیرش قرار نگرفت.
وی کتابی نیز به نام تنها دویدن در مورد بازدیدهای خود از مناطق کویری تألیف نموده‌است.
نادر خلیلی سه شنبه ۲۱ اسفند ۱۳۸۶ درگذشت.
- جایزه‌ها
در سال ۱۹۸۴ انجمن معماران آمریکا در ایالت کالیفرنیا جایزه «تبحر در فن آوری» را به خاطر ابداع خانه‌های سرامیکی به او اهدا کرد. وی همچنین جایزه معتبر معماری آقا خان را در سال ۲۰۰۴ دریافت نمود. همچنین از سازمان ملل متحد تقدیر نامه‌ای دریافت کرد.
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۲۲
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۲۳
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۲۴
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۲۵
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۲۶
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۲۷
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۲۸
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۲۹
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۳۰
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۳۱
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۳۲
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۳۳
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۳۴
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۳۵
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۳۶
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۳۷
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۳۸
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۳۹
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۴۰
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۴۱
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۴۲
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۴۳
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۴۴
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۴۵
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۴۶
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۴۷
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۴۸
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۴۹
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۵۰
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۵۱
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۵۲
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۵۳
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۵۴
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۵۵
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۵۶
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۵۷
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۵۸
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۵۹
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۶۰
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۶۱
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۶۲
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۶۳
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۶۴
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۶۵
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۶۶
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۶۷
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۶۸
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۶۹
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۷۰
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۷۱
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۷۲
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۷۳
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۷۴
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۷۵
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۷۶
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۷۷
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۷۸
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۷۹
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۸۰
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۸۱
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۸۲
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۸۳
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۸۴
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۸۵
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۸۶
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۸۷
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۸۸
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۸۹
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۹۰
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۹۱
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۹۲
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۹۳
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۹۴
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۹۵
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۹۶
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۹۷
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۹۸
زندگی‌نامهٔ برگزیده ۹۹