دین در اندونزی (اندونزیایی: aliran kepercayaan) چند دین مختلف در اندونزی به فعالیت مشغول هستند و در واقع کشور یک دولت سکولار است. اندونزی به‌طور رسمی یک نظام ریاست جمهوری و یک حکومت یکپارچه است.[۲][۳] اندونزی دارای بیشترین جمعیت مسلمان است[۴][۵] اصل اول بنیاد فلسفی اندونزی، پانچاسیلا، شهروندان را ملزم به اذعان «خدای یکتا و قادر مطلق» می‌کند.[۶][۷] بدین ترتیب، خداناباوران در اندونزی تبعیض رسمی در زمینه ثبت تولد و ازدواج و صدور کارت شناسایی را تجربه می‌کنند.[۸] اضافه بر این، استان آچه به صورت رسمی احکام اسلام را اجرا می‌کند و به خاطر اقدامات تبعیض آمیز خود نسبت به اقلیت‌های مذهبی و جنسی، زبانزد است.[۹] هم چنین جنبش‌های اسلام‌گرایی و بنیادگرایی اسلامی در چند بخش از کشور با اکثریت قاطع مسلمانان وجود دارند.[۱۰]

دین در اندونزی (۲۰۱۸)[۱]

  اسلام (۸۶٫۷٪)
  کاتولیک (۳٫۱۲٪)
  هندوئیسم (۱٫۷۴٪)
  بودیسم (۰٫۷۷٪)
  بومی/دیگر موارد (۰٫۰۵٪)
  کنفوسیانیسم (۰٫۰۳٪)
دین اصلی هر ناحیه

جستارهای وابسته ویرایش

پانویس ویرایش

منابع ویرایش

  1. "Statistik Umat Menurut Agama di Indonesia" (به اندونزیایی). Kementerian Agama Republik Indonesia. 15 May 2018. Archived from the original on 3 September 2020. Retrieved 15 November 2020. Muslim 231 Million (86.7), Christian 20.45 Million (7.6), Catholic 8.43 million (3.12), Hindu 4.65 million (1.74), Buddhist 2.03 million (0.77), Confucianism 76.630 (0.03), Others/Traditional faiths 126.51 (0.04), Total 266.5 Million
  2. Da Costa, Agustinus Beo (2019-10-12). "Indonesia urges public to report civil servants over 'radical' content". Reuters (به انگلیسی). Retrieved 2022-06-14.
  3. Hosen 2005، pp. 419–40; Intan 2006، p. 40; Seo 2013، p. 44; Ropi 2017، p. 61 etc.
  4. Frederick, William H. ; Worden, Robert L. , eds. (1993). Indonesia: A Country Study, Chapter Islam.
  5. Gross 2016, p. 1.
  6. Prinada, Yudi (2020-12-02). "Beda Isi Piagam Jakarta dan Pancasila Sejarah Perubahannya". tirto.id (به اندونزیایی). Retrieved 2022-06-09.
  7. Lindsey و Pausacker 1995; Intan 2006، p. ۱۸.
  8. "International Religious Freedom Report 2008. Indonesia". US Department of State. Retrieved 31 March 2014.
  9. Pringle 2010، pp. 154–55; Buehler 2016.
  10. Federspiel 1970; Sidel 2006; Solahudin 2013; Buehler 2016; Baskara 2017.

پیوند به بیرون ویرایش