راینوویروس

راینوویروس
	سطح مولکولی از کپسید یک راینوویروس انسانی ۱۴ که در آن پروتئین‌های میله‌ای شکل با رنگ سفید مشخص شده‌اند
طبقه‌بندی ویروس‌ها
Group:	Group IV ((+)ssRNA)
راسته:	پیکورناویرال
تیره:	پیکورناویروس
سرده:	آنتروویروس
گونه نماد
	راینوویروس انسانی A,B,C;

ویروس سرماخوردگی انسانی یا راینوویروس (به انگلیسی: Rhinovirus) از شایع‌ترین عوامل عفونی در انسان‌ها و عامل اصلی بیماری سرماخوردگی است. این عفونت در دمای بین ۳۳ تا ۳۵ درجه سانتی‌گراد تکثیر می‌شود (دمای موجود در بینی) و همین موضوع دلیل این است که بیماری عمدتاً در بینی اتفاق می‌افتد. راینوویروس‌ها در سردهٔ ویروسی آنتروویروس و خانوادهٔ ویروسی پیکورناویریده طبقه‌بندی شده‌اند.

سه گونهٔ A و B و C از این ویروس عامل بیماری در انسان هستند و بیش از ۱۶۰ سویهٔ مختلف از این سه گونهٔ ویروس وجود دارد که تفاوت میان آن‌ها در پروتئین‌های سطحی آن‌ها (سروتیپ‌ها) است و به صورت چرخهٔ لیتیک در طبیعت وجود دارند.^[۱] این ویروس‌ها با قطری حدود ۳۰ نانومتر، از کوچک‌ترین ویروس‌های شناخته شده هستند. سایر ویروس‌ها از جمله ویروس آبله یا آبلهٔ گاوی در حدود ۱۰ مرتبه بزرگ‌تر، یعنی تقریباً ۳۰۰ نانومتر هستند.

تاریخچه ویرایش

زمانی که گروهی از پرستاران درسال ۱۹۵۳ به یک بیماری خفیف تنفسی مبتلا شدند، وینستون پرایس از دانشگاه جانز هاپکینز نمونه‌هایی از مجرای بینی آن‌ها را گرفت و اولین راینوویروس را جدا کرد که آن را به افتخار دانشگاه جانز هاپکینز، جِی اچ ویروس (JH virus) نامید.^[۲]^[۳] یافته‌های او در سال ۱۹۵۶ منتشر شد.^[۴]

ویروس‌شناسی ویرایش

سرماخوردگی عفونت دستگاه تنفسی فوقانی است که به راحتی منتقل می‌شود. راینوویروس معمول‌ترین عامل سرماخوردگی است و در ۳۰ تا ۸۰ درصد موارد، علت بیماری شناخته می‌شود. راینوویروس ویروسی از خانواده پیکورناویروس‌ها و شامل ۹۹ نوع مختلف شناخته‌شده‌است.^[۵]^[۶] ویروس‌های دیگری نیز ممکن است علت سرماخوردگی باشند که عبارت‌اند از: کروناویروس‌ها (۱۰–۱۵٪)، ویروس پاراآنفلوآنزا انسانی، ویروس سین‌سیشیال تنفسی، آدنوویروس‌ها، انتروویروس، و ویروس متاپنومو.^[۷] به‌طور معمول، از این ویروس بیش از یک نوع وجود دارد^[۸] و در کل، بیش از دویست ویروس مختلف به سرماخوردگی‌ها مربوط می‌شوند.^[۹]

راینوویروس نوع C در سال ۲۰۰۷ کشف شد و در سرتاسر دنیا قابل مشاهده می‌شود.^[۱۰] تأثیر نوع C نسبت به نوع A و B شدیدتر است.^[۱۱] راینوویروس دارای یک ژنوم آران‌ای معمولی با پروتئین و پلی‌نوکلئوتید است که مشابه دی‌ان‌ای انسان عمل می‌کند. این پروتئین‌ها عامل اصلی واکنش آنتی‌بادی‌های بدن انسان هستند.^[۱۲] راینوویروس‌ها در دمای ۹۱ درجه فارنهایت (معادل ۳۲٫۷ درجه سلسیوس) بهترین شرایط را برای رشد و نمو دارند و این دمایی است که در نوک بینی انسان مشاهده می‌شود.^[۱۰] داروی ضدویروس پلکوناریل می‌تواند میزان مقاومت راینوویروس را کاهش دهد،^[۱۳] اما هنوز این دارو برای راینوویروس انسانی ساخته نشده‌است و مطالعات بر روی آن در حال انجام است.^[۱۴]

علائم ویرایش

متداول‌ترین علائم سرماخوردگی شامل سرفه، آبریزش بینی، گرفتگی بینی و گلودرد است و علائم دیگر شامل درد ماهیچه‌ای، خستگی، سردرد، و بی‌اشتهایی.^[۱۵] گلودرد تقریباً در ۴۰٪ افراد و سرفه تقریباً در ۵۰٪ افراد بروز می‌کند، در حال که در نیمی از موارد درد ماهیچه‌ای رخ می‌دهد.^[۹] تب در بزرگسالان غیرمعمول، اما در نوزادان و کودکان رایج است.^[۹] سرفه ناشی از سرماخوردگی در مقایسه با سرفه ناشی از آنفلوانزا ملایم‌تر است.^[۹] اگرچه وجود تب و سرفه در بزرگسالان احتمال بیشتری از آنفلوانزا را نشان می‌دهد، با این حال شباهت بسیار زیادی میان علائم این دو وجود دارد.^[۱۶] بعضی از ویروس‌هایی که موجب سرماخوردگی می‌شوند، ممکن است بدون علامت باشند.^[۱۷]^[۱۸] رنگ خلط سینه یا ترشحات بینی ممکن است بی‌رنگ یا زرد یا سبز باشد و این‌که آیا عفونت ناشی از باکتری بوده‌است یا ویروس را مشخص نمی‌کند.^[۱۹]

پیشگیری ویرایش

راینوویروس انسانی می‌تواند تا سه ساعت خارج از بدن انسان مبتلا فعال بماند. هنگامی که فردی مبتلا می‌شود در سه روز اول بیشترین احتمال انتقال ویروس به سایر افراد را دارد. اقدامات پیشگیرانه مانند شستن منظم دست‌ها با آب و صابون ممکن است به جلوگیری از عفونت کمک کند. پرهیز از دست زدن به دهان، چشم‌ها و بینی (شایع‌ترین نقاط ورود راینوویروس) نیز می‌تواند جهت پیشگیری کمک کننده باشد. اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از تماس با قطرات معلق در هوا مانند استفاده از ماسک و دستکش راهکارهایی هستند که به‌طور کلی در بیمارستان‌ها برای پیشگیری مورد استفاده قرار می‌گیرند.

پانویس ویرایش

↑ "Why can't we cure the common cold?". the Guardian (به انگلیسی). 2017-10-06. Retrieved 2020-11-28.
↑ Offit PA (2007). Vaccinated: One Man's Quest to Defeat the World's Deadliest Diseases. HarperCollins. pp. 66–68. ISBN 978-0-06-122795-0.
↑ Public Health Reports. Vol. 74. The Service. 1959. p. 9.
↑ Kennedy JL, Turner RB, Braciale T, Heymann PW, Borish L (June 2012). "Pathogenesis of rhinovirus infection". Current Opinion in Virology. 2 (3): 287–293. doi:10.1016/j.coviro.2012.03.008. PMC 3378761. PMID 22542099.
↑ Palmenberg, Ann C.; Spiro, David; Kuzmickas, Ryan; Wang, Shiliang; Djikeng, Appolinaire; Rathe, Jennifer A.; Fraser-Liggett, Claire M.; Liggett, Stephen B. (2009-04-03). "Sequencing and analyses of all known human rhinovirus genomes reveal structure and evolution". Science (New York, N.Y.). 324 (5923): 55–59. doi:10.1126/science.1165557. ISSN 1095-9203. PMC 3923423. PMID 19213880.
↑ Eccles Pg.77
↑ "Common Cold" (به انگلیسی). National Institute of Allergy and Infectious Diseases. 27 November 2006. Retrieved 11 June 2007.
↑ Eccles Pg.107
↑ ^۹٫۰ ^۹٫۱ ^۹٫۲ ^۹٫۳ Eccles R (2005). "Understanding the symptoms of the common cold and influenza" (PDF). Lancet Infect Dis (به انگلیسی) (۱۱): ۷۱۸–۲۵. doi:10.1016/S1473-3099(05)70270-X. PMID 16263889.
↑ ^۱۰٫۰ ^۱۰٫۱ "Common Cold". University of South Florida Student Health Services. Archived from the original on 11 November 2013. Retrieved 18 April 2013.
↑ Fuji, Naoko; Suzuki, Akira; Lupisan, Socorro; Sombrero, Lydia; Galang, Hazel; Kamigaki, Taro; Tamaki, Raita; Saito, Mariko; Aniceto, Rapunzel (2011). "Detection of human rhinovirus C viral genome in blood among children with severe respiratory infections in the Philippines". PloS One. 6 (11): e27247. doi:10.1371/journal.pone.0027247. ISSN 1932-6203. PMC 3210775. PMID 22087272.
↑ Zhang, Yawei (2008). Encyclopedia of global health. Los Angeles: Sage Publications. pp. 433–435. ISBN 978-1-4129-4186-0. Retrieved 18 April 2013.
↑ Turner, Ronald B.; Hendley, J. Owen (Fall 2005). "Virucidal hand treatments for prevention of rhinovirus infection". The Journal of Antimicrobial Chemotherapy. 56 (5): 805–807. doi:10.1093/jac/dki329. ISSN 0305-7453. PMID 16159927.
↑ Fleischer, Russell; Laessig, Katherine (2003-12-15). "Safety and efficacy evaluation of pleconaril for treatment of the common cold". Clinical Infectious Diseases: An Official Publication of the Infectious Diseases Society of America. 37 (12): 1722. doi:10.1086/379830. ISSN 1537-6591. PMID 14689362.
↑ Eccles Pg. 24
↑ Eccles Pg.26
↑ Eccles Pg. 129
↑ Eccles Pg.50
↑ Eccles Pg.30

منابع ویرایش

Ronald Eccles, Olaf Weber (2009). Common cold (به انگلیسی). Basel: Birkhäuser.

پیوند به بیرون ویرایش

اندازهٔ راینوویروس چه‌قدر است؟ (انیمیشن)

[1] "Why can't we cure the common cold?". the Guardian (به انگلیسی). 2017-10-06. Retrieved 2020-11-28.

[Offit2007-2] Offit PA (2007). Vaccinated: One Man's Quest to Defeat the World's Deadliest Diseases. HarperCollins. pp. 66–68. ISBN 978-0-06-122795-0.

[PHR1959-3] Public Health Reports. Vol. 74. The Service. 1959. p. 9.

[Kennedy-4] Kennedy JL, Turner RB, Braciale T, Heymann PW, Borish L (June 2012). "Pathogenesis of rhinovirus infection". Current Opinion in Virology. 2 (3): 287–293. doi:10.1016/j.coviro.2012.03.008. PMC 3378761. PMID 22542099.

[5] Palmenberg, Ann C.; Spiro, David; Kuzmickas, Ryan; Wang, Shiliang; Djikeng, Appolinaire; Rathe, Jennifer A.; Fraser-Liggett, Claire M.; Liggett, Stephen B. (2009-04-03). "Sequencing and analyses of all known human rhinovirus genomes reveal structure and evolution". Science (New York, N.Y.). 324 (5923): 55–59. doi:10.1126/science.1165557. ISSN 1095-9203. PMC 3923423. PMID 19213880.

[6] Eccles Pg.77

[NIAID2006-7] "Common Cold" (به انگلیسی). National Institute of Allergy and Infectious Diseases. 27 November 2006. Retrieved 11 June 2007.

[8] Eccles Pg.107

[Eccles2005-9] ۹٫۰ ^۹٫۱ ^۹٫۲ ^۹٫۳ Eccles R (2005). "Understanding the symptoms of the common cold and influenza" (PDF). Lancet Infect Dis (به انگلیسی) (۱۱): ۷۱۸–۲۵. doi:10.1016/S1473-3099(05)70270-X. PMID 16263889.

[shs-10] ۱۰٫۰ ^۱۰٫۱ "Common Cold". University of South Florida Student Health Services. Archived from the original on 11 November 2013. Retrieved 18 April 2013.

[11] Fuji, Naoko; Suzuki, Akira; Lupisan, Socorro; Sombrero, Lydia; Galang, Hazel; Kamigaki, Taro; Tamaki, Raita; Saito, Mariko; Aniceto, Rapunzel (2011). "Detection of human rhinovirus C viral genome in blood among children with severe respiratory infections in the Philippines". PloS One. 6 (11): e27247. doi:10.1371/journal.pone.0027247. ISSN 1932-6203. PMC 3210775. PMID 22087272.

[global-12] Zhang, Yawei (2008). Encyclopedia of global health. Los Angeles: Sage Publications. pp. 433–435. ISBN 978-1-4129-4186-0. Retrieved 18 April 2013.

[13] Turner, Ronald B.; Hendley, J. Owen (Fall 2005). "Virucidal hand treatments for prevention of rhinovirus infection". The Journal of Antimicrobial Chemotherapy. 56 (5): 805–807. doi:10.1093/jac/dki329. ISSN 0305-7453. PMID 16159927.

[14] Fleischer, Russell; Laessig, Katherine (2003-12-15). "Safety and efficacy evaluation of pleconaril for treatment of the common cold". Clinical Infectious Diseases: An Official Publication of the Infectious Diseases Society of America. 37 (12): 1722. doi:10.1086/379830. ISSN 1537-6591. PMID 14689362.

[E24-15] Eccles Pg. 24

[16] Eccles Pg.26

[17] Eccles Pg. 129

[18] Eccles Pg.50

[19] Eccles Pg.30

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]