رباط خاجی‌تهیگاهی پسین
رباط خاجی‌تهیگاهی پسین یا لیگامان ساکروایلیاک خَلفی (به انگلیسی: Posterior sacroiliac ligament) یکی از رباط‌های مفصل خاجی‌تهیگاهی است که از نظر ساختاری قوی‌تر از رباط خاجی‌تهیگاهی پیشین است. این رباط شامل رشته‌های زیادی است که در مسیرهایی جهت‌دهی شده‌اند.
| رباط خاجی‌تهیگاهی پسین | |
|---|---|
 | |
| جزئیات | |
| شناسه‌ها | |
| لاتین | ligamentum sacroiliacum posterius |
| TA98 | A03.6.03.004 |
| TA2 | 1864 |
| FMA | 21468 |
رشته‌های زیرین و زبرین ویرایش
رشته‌های پایینی (فیبرهای تحتانی) این رباط که مسیر مایلی دارند، از قسمت‌های سومین و چهارمین مهره خاجی (ساکروم) جهت اتصال به خار خاصره‌ای پشتی فوقانی صعود می‌کنند که ممکن است یک رباط قوی بنام رباط خاجی‌تهیگاهی پسین بلند (LPSL) مجزایی را تشکیل دهند.[۱]
رشته‌های بالایی این رباط که مسیر آنها تقریباً افقی است، ممکن است رباط خاجی‌تهیگاهی پسین کوتاه (SPSL) را به وجود آورند که تکمه عرضی اولین و دومین مهره خاجی را به برجستگی تکمه‌ای تهیگاهی[۲] متصل می‌کند. این رباط‌ها از حرکت رو به جلو (خم شدن) استخوان خاجی (ساکروم) جلوگیری می‌کنند.[۳]
پانویس ویرایش
جستارهای وابسته ویرایش
منابع ویرایش
- این مقاله در بردارندهٔ بخش‌هایی از صفحه page 307 چاپ ۲۰ام آناتومی گری (۱۹۱۸) است که در مالکیت عمومی قرار دارد.
- Williams & Warwick. Gray's Anatomy. Thirty-seventh edition. Churchill Livingstone. ISBN 0-443-04177-6
- Darlene Hertling and Randolph M.Kessler. Management of Common Musculoskeletal Disorders. Third Edition. ISBN 0-397-55150-9