ویکی‌پدیا

لیلیاس آرمسترانگ

لیلیاس آرمسترانگ (۲۹ سپتامبر ۱۸۸۲ – ۹ دسامبر ۱۹۳۷) آواشناس اهل بریتانیا بود. او در دانشگاه کالج لندن کار کرد و در آنجا به رتبه متن خوان دست یافت. آرمسترانگ بیشتر به خاطر کارش در مورد آهنگ انگلیسی و همچنین آواشناسی و نواخت زبان سومالیایی و زبان کیکویو شناخته شده‌است. کتاب او در مورد لحن انگلیسی، که با آیدا سی وارد نوشته شده بود، به مدت ۵۰ سال در دست چاپ بود. آرمسترانگ همچنین برخی از اولین توصیفات دقیق لحن را در زبان‌های سومالی و کیکویو ارائه کرد.

لیلیاس آرمسترانگ
یک عکس پرتره سیاه و سفید از آرمسترانگ
عکس آرمسترانگ، تاریخ نامعلوم[۱]
زادهٔ۲۹ سپتامبر ۱۸۸۲
درگذشت۹ دسامبر ۱۹۳۷ (۵۵ سال)
نورث فینچلی
ملیتبریتانیا
دیگر نام‌هالیلیاس ایولین بویانوس
تحصیلاتبی‌ای، دانشگاه لیدز، ۱۹۰۶
پیشهآواشناسی
کارفرماگروه آواشناسی، کالج دانشگاه، لندن
آثارLilias Armstrong bibliography
همسر(ها)Simon Charles Boyanus (ا. ۱۹۲۶–۱۹۳۷)

آرمسترانگ در شمال انگلستان بزرگ شد. او از دانشگاه لیدز فارغ‌التحصیل شد و در آنجا فرانسه و لاتین خواند. او مدتی در یک مدرسه ابتدایی در حومه لندن به تدریس زبان فرانسه پرداخت، اما سپس به گروه آواشناسی کالج دانشگاهی به ریاست دانیل جونز زبان‌شناس بریتانیایی پیوست. برجسته‌ترین آثار او کتاب A Handbook of English Intonation در سال ۱۹۲۶ نوشته شد.

او برای بیش از یک دهه سردبیر مجله انجمن آواشناسی بین‌المللی بود. در زمان خود به خاطر تدریسش، هم در دوره تحصیلی و هم در دوره‌های تعطیلات تابستانی دپارتمان مورد ستایش قرار گرفت. جونز در آگهی ترحیم خود از او نوشت که او «یکی از بهترین آواشناسان جهان» است. [۲] آرمسترانگ در سال ۱۹۳۷ در سن ۵۵ سالگی به دلیل سکته مغزی درگذشت.

زندگی ویرایش

لیلیاس ایولین آرمسترانگ در ۲۹ سپتامبر ۱۸۸۲ در پندلبری، لنکاوی زاده شد. پدرش جیمز ویلیام آرمسترانگ، سرپرست کلیسای متدیست آزاد، و مادرش مری الیزابت آرمسترانگ، خواهرزاده هانتر بودند. [۳] آرمسترانگ در دانشگاه لیدز فرانسه و لاتین خواند و در آنجا کارهای تحقیقاتیش را شروع کرد. [۳] او مدرک کارشناسی خود را در سال ۱۹۰۶ دریافت کرد،[۴] و همچنین به عنوان آموزگار آموزش دید. [۵]

پس از فارغ‌التحصیلی از لیدز، آرمسترانگ چندین سال در ایست هام شهری در در منطقه نیوهام لندن زبان فرانسه تدریس کرد. او در این مسیر، کار موفقیت‌آمیزی داشت و تا زمانی که این شغل را در سال ۱۹۱۸ ترک کرد، در راه تبدیل شدن به مدیر بود[۶] هنگامی که او دستیار ارشد معشوقه‌اش بود، شروع به مطالعه فونتیک در عصرها به صورت پاره وقت در گروه آواشناسی کالج دانشگاهی کرد تا آموزش تلفظ فرانسوی خود را بهبود بخشد.[۷] در سال ۱۹۱۷، آرمسترانگ دیپلمش با درجه ممتاز را در آواشناسی فرانسوی دریافت کرد. او در سال بعد دیپلم با درجه ممتاز در فونتیک انگلیسی را گرفت. [۵]

حرفه ویرایش

آرمسترانگ برای اولین بار در سال ۱۹۱۷ در دوره تابستانی دانیل جونز برای مبلغان فونتیک تدریس کرد. حتی قبل از آن، جونز قصد داشت به آرمسترانگ یک موقعیت تمام وقت در بخش آوایی کالج دانشگاهی بدهد. [۸] زمانی که شورای شهرستان لندن در ماه اکتبر علیه افزایش بودجه برای این بخش تصمیم گرفت، این برنامه‌ها به‌طور موقت متوقف شدند، اما در نوامبر ۱۹۱۷، جونز آرمسترانگ را برای دریافت یک سخنرانی موقت و پاره وقت، که او در فوریه ۱۹۱۸ آغاز کرد، نامزد کرد. [۸] او سرانجام توانست در آغاز سال تحصیلی ۱۹۱۸–۱۹۱۹ به‌طور تمام وقت کار کند، [۸] اولین دستیار تمام وقت بخش آواشناسی بود. [۹] آرمسترانگ در سال ۱۹۲۰ مربی، [۵] مدرس ارشد در سال ۱۹۲۱،[۱۰] و خواننده در سال ۱۹۳۷ شد.[۱۱]

ارتقاء شغلی او در تایمز[۱۲] و Universities Review اعلام شد.[۱۳] آرمسترانگ گهگاه در دانشکده مطالعات شرقی و آفریقایی نیز تدریس می‌کرد.[۱۴] زمانی که جونز مجبور شد در نه ماه اول سال ۱۹۲۰ مرخصی بگیرد، آرمسترانگ به جای او سرپرست بخش شد. [۸] در این مدت، او با دانشجویان مصاحبه و در بخش پذیرش می‌کرد.[۱۵] از دیگر سمت‌هایی که او در کالج دانشگاه داشت، ریاست کمیته غذاخوری و دبیر اتاق مشترک کارکنان زنان بود. [۱۶] آرمسترانگ عضو انجمن آواشناسی بین‌المللی،[۱۷] انجمن زبان مدرن،[۱۸] و کنگره بین‌المللی علوم آوایی بود.[۱۹]

تدریس ویرایش

آرمسترانگ کلاس‌هایی را در مورد آواشناسی زبان‌های فرانسوی، انگلیسی،[۲۰] سوئدی،[۲۱] و روسی[۲۲] و در کنار دانیل جونز، کلاسی در مورد گفتاردرمانی با عنوان «سخنرانی-نمایش روش‌های تصحیح عیوب گفتار» تدریس کرد. [۸] آرمسترانگ همچنین تمرینات تقویت شنوایی را رهبری می‌کرد، [۲۳] که بخش مهمی از تدریس در گروه آواشناسی دانشگاه بود.[۲۴]

منابع ویرایش

  1. ↑ Photo source: Collins & Mees (1999), between pp.  256 & 257.
  2. ↑ Jones (1938).
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Asher (2015).
  4. ↑ "Bachelor of Arts" (PDF). Graduates of the University of Leeds. The University of Leeds Calendar. 1906–1907: 375. 1906. Archived from the original on 21 October 2017; Andrzejewski & 1993–1994; and Gimson (1977). Compare Asher (2015), which gives 1908 as the year she got her B.A.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ Andrzejewski & 1993–1994.
  6. ↑ Andrzejewski & 1993–1994, p.  47; Collins & Mees (1999), p.  194.
  7. ↑ The Times (11 Dec 1937), p.  19; Asher (2015).
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ ۸٫۳ ۸٫۴ Collins & Mees (1999).
  9. ↑ Jones (1948).
  10. ↑ Andrzejewski & 1993–1994; Asher (2015); Collins & Mees (1999). Compare Collins & Mees (1999) and Gimson (1977), which say she became senior lecturer in 1920.
  11. ↑ Nature (1938); Gimson (1977); Andrzejewski & 1993–1994. Compare Asher (2015), which gives 1936 as the year she got readership.
  12. ↑ "London, May 19". University News. The Times. No. 47,689. London. 20 May 1937. col D, p. 11. template uses deprecated parameter(s) (help)
  13. ↑ R. E. G. (November 1937). "University of London–University College". Home University News. The Universities Review. 10 (1): 73.
  14. ↑ School of Oriental Studies (1937). "Former Teachers of the School". Appendix. The Calendar of the School of Oriental Studies (University of London). For the Twenty-Second Session 1937–8: 242; Andrzejewski & 1993–1994.
  15. ↑ Ashby, Michael G.; Ashby, Patricia (2009). "The London Phonetics Training of Masao Kanehiro (1883–1978)" (PDF). Journal of the English Phonetic Society of Japan. 13: 24. ISSN 1344-1086. Archived from the original on 27 September 2017.
  16. ↑ UCL (1938).
  17. ↑ "Liste des membres de l'Association Phonétique Internationale. Janvier, 1925". Le Maître Phonétique. 3rd Ser. (به فرانسوی). 3: 2. 1925. {{cite journal}}: |hdl-access= requires |hdl= (help)
  18. ↑ "Modern Language Association". Modern Language Teaching. 15 (1): 30. February 1919.
  19. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  20. ↑ Plug (2004); McLeod (2005), p.  80.
  21. ↑ University College, London (1935). "Phonetics". Calendar, 1935–36: 60.
  22. ↑ University of London (1935). "Phonetics". Instruction-Courses, 1935–1936. Regulations and Courses for Internal Students, 1935–36: 139.
  23. ↑ Chatterji (1968).
  24. ↑ Ward (1928); Jones (1948); and Collins & Mees (1999).
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=لیلیاس_آرمسترانگ&oldid=37300926»