نماز شام غریبان چو گریه آغازم

غزلی با مطلع «نماز شام غریبان چو گریه آغازم»، غزل شمارهٔ ۳۳۳ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

نماز شام غریبان
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۹
بحر	مجتث مُثَمَّن مَخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
نماز شام غریبان چو گریه آغازم بمویهای غریبانه قصّه پردازم بیاد یار و دیار آنچنان بگریم زار که از جهان ره و رسم سفر براندازم من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب مهیمنا برفیقان خود رسان بازم خدایرا مددی ای رفیق ره تا من بکوی میکده دیگر علم برافرازم خرد ز پیری من کی حساب برگیرد که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس عزیز من که بجز باد نیست دمسازم هوای منزل یار آب زندگانی ماست صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم سرشکم آمد و عیبم بگفت روی‌بروی شکایت از که کنم خانگیست غمّازم ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم میگفت غلام حافظ خوش لهجهٔ خوش آوازم ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

وزن

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مُثَمَّن مَخبون محذوف)

در اجراها

محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۱۹ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در آوازِ افشاری اجرا کرده‌است.

منابع

• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.