پوجو براچیولینی
جان فرانسیسکو پوجو براچیولینی (۱۱ فوریه ۱۳۸۰[۲] – ۳۰ اکتبر ۱۴۵۹) که با نام خلاصهٔ پوجو براچیولینی شناخته می‌شود، پژوهشگر ایتالیایی و از نخستین خیل انسان‌شناسان دورهٔ رونسانس بود. او برای احیا و کشف بسیاری از آثار کلاسیک خطی زبان لاتین و بازشناسایی کتاب‌هایی که در کتابخانه‌های آلمان، سوییس و فرانسه در حال پوسیدگی و از بین رفتن بود، شناخته می‌شود. تحسین‌برانگیزترین نسخه‌های خطی‌ای که توسط او کشف و معرفی شدند، De rerum natura اثر لوکرتیوس، De architectura اثر ویتروویوس، چند خطابهٔ گمشدهٔ سیسرون من‌جمله Pro Sexto Roscio, Institutio Oratoria اثر کوئنتیلی، Silvae استاتیوس، Punica اثر سیلیوس ایتالیوس و غیره بوده‌اند.
| پوجو براچیولینی | |
|---|---|
 حکاکی براچیولینی[۱] | |
| نام هنگام تولد | Gian Francesco Poggio Bracciolini |
| زادهٔ | ۱۱ فوریه ۱۳۸۰ ترانووا، جمهوری فلورانس |
| درگذشت | ۳۰ اکتبر ۱۴۵۹ (۷۹ سال) |
| ملیت | ایتالیایی |
| پیشه | منشی پاپ |
| فرزندان | ۵ پسر و یک دختر |
منابع ویرایش
- ویکی‌پدیای انگلیسی
- ↑ Following an old engraving; from Alfred Gudeman, Imagines philologorum: 160 bildnisse..., (Leipzig/Berlin) 1911.
- ↑ Date in Cav. Toneilli's ms Elogi delli uomini illustri Toscani, noted by William Shepherd, The Life of Poggio Bracciolini