کنخ

روستایی در ایران

کنخ روستایی از توابع بخش مهران شهرستان بندر لنگه در استان هرمزگان واقع در جنوب ایران. این روستا در حاشیه خلیج فارس واقع شده‌است و فاصله‌اش تا دریا بیش از چند کیلومتر نیست.

روستای کنخ
اطلاعات کلی
کشور ایران
استانهرمزگان
شهرستانبندر لنگه
بخشبخش مرکزی
دهستاندژگان
مردم
جمعیت۲۲۴۰ نفر (سرشماری ۹۵)
اطلاعات روستایی
کد آماری۲۵۳۹۹۴
پیش‌شمارهٔ تلفن۰۷۶۴۴۲۷

جمعیت ویرایش

دارای !۲۲۴۰نفر (۴۵۰ خانوار) جمعیت است. این روستا پرجمعیت‌ترین و بزرگ‌ترین روستای بخش مهران است. دارای ۵ باب مسجد، ۳۰ باب آب‌انبار (برکه) است. دارای پست بانک و مرکز مخابرات که تلفن روستاهای همجوار نیز از این مرکز تأمین می‌شود. مردم کنخ اهل سنت و از شاخه شافعی هستند.

امکانات ویرایش

این روستا دارای مدرسه ابتدایی راهنمایی و دبیرستان، جنگل حرا و رودخانه پمپ بنزین، کبابی‌های معرف، خانه بهداشت، پایگاه بسیج و دفتر مخابرات که تلفن این مرکز تأمین می‌شود.

شغل مردم روستا ویرایش

شغل اهالی ماهی‌گیری، کشاورزی، دامداری، و تجارت است. دارای ۲۰۰۰ اصله نخل دیم و ۱۰۰۰ من زمین زیر کشت است.

رودخانه مهران ویرایش

رودخانه مهران پس از عبور از دهستان فرامرزان، دهستان حومه بستک، بخش کوخرد، دهستان لمزان، و دهستان دژگان بین کنخ و مهتابی به دریا می‌ریزد.

انجمن کنخ و مکان گردشگری ویرایش

انجمنی با نام کنخ (برگرفته از نام این روستا) با موضوعات بحث و گفتگو، فرهنگی، علمی و … در ایران با نشانی اینترنتی www.kanakh.com در حال فعالیت است.[۱]

مکان‌های گردشگری: سد رحمان، سد نَوبَن، أَلِ مَردِکَه، جنگل حرّا، مسجد جامع قدیم بُرکه ملا (آب انبار)

منابع ویرایش

  • الوحیدی الخنجی، حسین بن علی بن احمد، «تاریخ لنجه»، چاپ دوم، دبی: دارالأمة للنشر والتوزیع، ۱۹۸۸ میلادی.
  • محمد صدیق، عبدالرزاق، «صهوة الفارس فی تاریخ عرب فارس»، چاپ اول، شارجه: چاپ خانه المعارف، ۱۹۹۳ میلادی.
  • العصیمی، محمد بن دخیل، عرب فارس، چاپ اول، دمام (عربستان سعودی): انتشاراتی الشاطیء الحدیثة، ۱۴۱۸ هجری قمری.
  • حاتم، محمد بن غریب، تاریخ عرب الهولة، چاپ اول، قاهره: دارالعرب للطباعة والنشر والتوزیع، ۱۹۹۷ میلادی.
  • کامله، القاسمی، بنت شیخ عبدالله، (تاریخ لنجة) مکتبة دبی للتوزیع، الامارات:، چاب دوم، انتشار سال ۱۹۹۳ میلادی. (به عربی).
  • بختیاری، سعید، «اتواطلس ایران» ، “ مؤسسه جغرافیایی وکارتگرافی گیتاشناسی، بهار ۱۳۸۴ خورشیدی