ائمه اربعه

چهار امام (به عربی: الأئمة الأربعة) یا پیشوایان چهارگانه در میان فقهای اهل سنت، به چهار نفر به عنوان صاحب مذهب و صاحب مکتب گفته می‌شود و بیشتر اهل‌سنت پیرو یکی از این چهار امام می‌باشند. ولی انحصار مذهب و مکتب به این چهار نفر در قرن هفتم هجری رخ داد. در گذشته نزدیک ده مکتب و مذهب در میان اهل‌سنت موجود بود. چهار امام مذکور عبارتند از:

• ابوحنیفه نعمان بن ثابت (۸۰–۱۵۰ هجری) بنیان‌گذار مذهب حنفی
• مالک بن انس (۹۳ – ۱۷۹ هجری): بنیان‌گذار مذهب مالکی
• محمد بن ادریس شافعی (۱۵۰–۲۰۴ هجری): بنیان‌گذار مذهب شافعی
• احمد بن حنبل (۱۶۴–۲۴۱ هجری): بنیان‌گذار مذهب حنبلی

نگاره کشورها بر اساس پیروی آنان از پیشوایان چهارگانه

این چهار مذهب در عین حال که در فروع دین با هم اختلاف دارند، عقاید هم را قبول داشته و در ارکان اسلام دارای یک دیدگاه هستند. برخلاف اهل سنت، شیعیان در طول تاریخ در اصل امامت (مختص شیعیان) اختلافات زیادی با هم داشته‌اند و همین باعث ایجاد فرقه‌های زیادی مانند اثنی عشری، اسماعیلیه، زیدیه، کیسانیه و فرقه‌های شیعه دیگر شده‌است.