استدلال دایره‌ای
استدلال دایره‌ای (به لاتین: circulus in probando، «دایره در اثبات»؛ همچنین به عنوان منطق دایره ای شناخته می‌شود) یک مغالطه منطقی است که در آن استدلال با چیزی آغاز می‌شود که سعی می‌کنند با آن پایان دهند.[۱] اجزای یک استدلال دایره ای اغلب از نظر منطقی معتبر هستند زیرا اگر مقدمات درست باشد، نتیجه‌گیری باید درست باشد. استدلال دایره ای یک مغالطه منطقی صوری نیست بلکه نقص عملی در استدلالی است که به موجب آن مقدمات به همان اندازه نتیجه‌گیری به اثبات یا شواهد نیاز دارند و در نتیجه استدلال در متقاعد کردن ناکام می‌ماند. روشهای دیگر برای بیان این مسئله این است که هیچ دلیلی برای پذیرش مقدمات وجود ندارد مگر اینکه از قبل نتیجه مورد قبول باشد، یا اینکه مقدمات هیچ دلیل یا مدرک مستقلی برای نتیجه‌گیری ارائه نمی‌دهد. مصادره به مطلوب با استدلال دایره ای ارتباط تنگاتنگی دارد و در کاربردهای مدرن این دو معمولاً به یک چیز اشاره می‌کنند.
استدلال دایره ای اغلب به این شکل است: «A درست است زیرا B درست است؛ B درست است زیرا A درست است.» دایره ای بودن در صورتی که زنجیره گزاره‌های طولانی تری وجود داشته باشد، تشخیصش دشوار است.
پانویسویرایش
- ↑ Dowden, Bradley (27 March 2003). "Fallacies". Internet Encyclopedia of Philosophy. Archived from the original on 9 October 2014. Retrieved April 5, 2012.