اندی دیواین

بازیگر آمریکایی

اندی دیواین (انگلیسی: Andy Devine; ۷ اکتبر ۱۹۰۵ – ۱۸ فوریهٔ ۱۹۷۷) بازیگر اهل ایالات متحده آمریکا بود که به‌خاطر بازی در نقش‌های کمدی در سینمای وسترن به‌عنوان پیشکار یا گماشتهٔ هنرپیشه اصلی شناخته شده‌است و بیش‌تر با صدای گوش‌خراش و ترسناکش معروف است.

اندی دیواین
ستاره‌ای متولد می‌شود (۱۹۳۷)
زادهٔ۷ اکتبر ۱۹۰۵
فلگستف، آریزونا
درگذشت۱۸ فوریهٔ ۱۹۷۷ (۷۱ سال)
اورنج، کالیفرنیا
ملیتایالات متحده آمریکا
پیشهبازیگر
سال‌های فعالیت۷۷–۱۹۲۶
همسر(ها)Dorothy House (۱۹۳۳–۷۷; مرگش) (۱۹۱۵–۲۰۰۰)

زندگی‌نامه ویرایش

با نام تولد آندرو وبر دیواین (به انگلیسی: Andrew Vabre Devine) در سال ۱۹۰۵ در فلگستف، آریزونا به‌دنیا آمد.

پس از پایان تحصیلاتش به هالیوود رفت و به‌عنوان محافظ کار خود را آغاز کرد. در ابتدا فکر می‌کرد صدای عجیب و غریبش مانع بازی او در فیلم‌های ناطق است اما برعکس، آن صدا علامت مشخصه و در واقع وجه تمایز او شد. او به همه می‌گفت که صدایش بر اثر یک سانحه در دوران کودکی به این صورت درآمده‌است. در بیش از ۴۰۰ فیلم ظاهر شد و با هنرپیشگان مطرحی همچون والتر برنان و روی راجرز همکاری داشت.

 

در سال ۱۹۳۶ در فیلم رومئو و ژولیت و یک سال بعد در فیلم ستاره‌ای متولد می‌شود ظاهر شد. وی همچنین در چند فیلم با جان وین همبازی شد، منجمله دلیجان (۱۹۳۹)، جزیره‌ای در آسمان (۱۹۵۳) و مردی که لیبرتی والانس را کشت (۱۹۶۲). اندی دیواین در همه فیلم‌ها به نقش دستیار مضحک ظاهر نشد بلکه در بعضی فیلم‌ها نقش‌های جدی‌تری را هم بر عهده گرفت. در فیلم جزیره‌ای در آسمان به نقش خلبان سردستهٔ یک تیم هوایی که در جستجوی یک هواپیمای گم‌شده هستند بازی کرد. یا در فیلم Pete Kelly’s Blues (۱۹۵۵) در نقش یک بازرس پلیس ظاهر شد. در این فیلم صدایش را کمی زیرتر کرد و جدی‌تر از حد معمول بازی کرد.

در سال‌های بعد در فیلم‌هایی همچون گورخر در آشپزخانه، میرا برکندریج و دسته بالای تپه ظاهر شد. همچنین در سریال تلویزیونی بیل هیکاک وحشی نقش مهمی را بر عهده داشت.

وی به‌خاطر صدایش در بعضی از انیمیشن‌ها نیز صداپیشگی کرد، از جمله صدای پدر فرایر تاک در کارتون معروف والت دیزنی، رابین هود.

اندی دیواین در سال ۱۹۷۷ بر اثر بیماری سرطان خون در اورنج، کالیفرنیا درگذشت.

فیلم‌شناسی ویرایش

از فیلم‌ها یا برنامه‌های تلویزیونی که وی در آن نقش داشته‌است می‌توان به آثار زیر اشاره کرد:

 

مسیر گرند کنیون (۱۹۴۸)

منابع ویرایش

پیوند به بیرون ویرایش