ویکی‌پدیا

ایمی آدامز

بازیگر آمریکایی

اِیمی لو آدامز (انگلیسی: Amy Lou Adams؛ زادهٔ ۲۰ اوت ۱۹۷۴) بازیگر آمریکایی است. او برای نقش‌های کمدی و دراماتیک خود شهرت دارد و نامش سه بار در رتبه‌بندی‌های سالانهٔ بازیگران زن با بیشترین دستمزد در جهان آمده‌است. او افتخارات گوناگونی از قبیل دو جایزهٔ گلدن گلوب برنده شده و علاوه بر این نامزد دریافت شش جایزهٔ اسکار و هفت جایزهٔ فیلم بفتا بوده‌است.

ایمی آدامز
حضور ایمی آدامز در افتتاحیهٔ حیوانات شب‌زی در جشنوارهٔ فیلم لندن ۲۰۱۶
آدامز در سال ۲۰۱۶
نام در زمان تولداِیمی لو آدامز
زادهٔ۲۰ اوت ۱۹۷۴ ‏(۴۷ سال)
ویچنزا، ایتالیا
پیشهبازیگر
سال‌های فعالیت۱۹۹۴–اکنون
آثارفهرست کامل
همسر(ها)دارن له گالو (ا. ۲۰۱۵)
فرزندان۱
جایزه(ها)فهرست کامل

آدامز از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۸ به‌عنوان رقصنده در تئاتر دینر مشغول به کار بود و نخستین حضور او در سینما مربوط به نقشی مکمل در فیلم کمدی سیاه آخر خوشگل‌ها (۱۹۹۹) بود. در پی نقل مکان به لس آنجلس، او به‌عنوان بازیگر نقش مهمان در مجموعه‌های تلویزیونی ظاهر می‌شد و در فیلم‌های بلندی که با بودجهٔ کم ساخته می‌شد، به او نقش «دختر بدجنس» داده می‌شد. نخستین نقش بلند او در فیلم زندگی‌نامه‌ای اگه می‌تونی منو بگیر (۲۰۰۲) بود اما بعد از این فیلم تا یک سال هیچ تجربهٔ کاری نداشت. نقش برجستهٔ او در سال ۲۰۰۵ و در فیلم کمدی-درام و مستقل جون‌باگ رقم خورد که برایش توانست نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شود.

فیلم فانتزی موزیکال افسون‌زده (۲۰۰۷) که آدامز در آن نقش یک دختر مسرور را ایفا می‌کند، نخستین فیلم موفق او در نقش اصلی بود. او این روند را با بازی در نقش زنانی ساده‌لوح و خوش‌بین در فیلم‌هایی مانند درام تردید (۲۰۰۸) دنبال کرد و سپس در فیلم ورزشی مشت‌زن (۲۰۱۰) و درام روان‌شناختی استاد (۲۰۱۲) نقش‌های توان‌مندتری را ایفا کرد که با نقدهای مثبت همراه بودند. او برای بازی در نقش شیادی اغواگر در فیلم جنایی حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳) و مارگارت کین در فیلم زندگی‌نامه‌ای چشمان بزرگ (۲۰۱۴) دوبار پیاپی برندهٔ جایزهٔ گلدن گلوب شد. همچنین برای بازی در نقش یک زبان‌شناس در فیلم علمی تخیلی ورود (۲۰۱۶)، یک گزارشگر خودزن در مینی‌سریال چیزهای تیز (۲۰۱۸) و لین چینی در فیلم طنز معاون (۲۰۱۸) تحسین شد.

فعالیت آدامز در تئاتر شامل احیای نمایش به‌سوی جنگل در سال ۲۰۱۲ واقع در پابلیک تییتر و احیای نمایش باغ‌وحش شیشه‌ای در سال ۲۰۲۲ واقع در وست اند می‌شود. او در سال ۲۰۱۴ از سوی مجلهٔ تایم به‌عنوان یکی از ۱۰۰ شخص تأثیرگذار در جهان انتخاب شد و نامش در فهرست ۱۰۰ ستاره ثروتمند فوربز قرار گرفت.

اوایل زندگیویرایش

اِیمی لو آدامز در ۲۰ اوت ۱۹۷۴ در ویچنزا، ایتالیا به دنیا آمد. والدینش کاترین و ریچارد آدامز اهل آمریکا هستند. پدرش عضو ارتش ایالات متحده بوده و در پادگان ادرل در ویچنزای ایتالیا مشغول به کار بود.[۱][۲] او چهار برادر و دو خواهر دارد،[۳] و در هشت سالگی بعد از انتقال پدرش به یک پایگاه ارتش دیگر، با خانواده‌اش در کاسل راک، کلرادو مستقر شدند.[۲] پدرش بعد از خروج از ارتش در کلوپ‌های شبانه و رستوران‌ها خوانندگی می‌کرد.[۳][۴] آدامز رفتن به نمایش‌های پدرش و نوشیدن شرلی تمپلز در بار را یکی از بهترین خاطرات دوران کودکی‌اش توصیف کرده‌است.[۵] خانوادۀ او وضع مالی خوبی نداشت؛ آن‌ها با هم به اردو و کوه‌نوردی می‌رفتند و نمایش‌های کوتاه و آماتوری را که معمولاً توسط پدرش و گاهی اوقات توسط مادرش نوشته شده بود را اجرا می‌کرد.[۲][۴][۶] او به نمایش‌نامه‌ها علاقه‌مند بود و همیشه نقش اصلی را ایفا می‌کرد.[۷]

آدامز به‌عنوان یک مورمون بزرگ شد اما والدینش در سال ۱۹۸۵ طلاق گرفتند و کلیسا را ترک کردند.[۴][۸] او به مذهب زیاد اعتقاد نداشت اما گفته که در تربیت صحیح فرزندان برای عشق و دلسوزی ارزش قائل است.[۳] پدرش بعد از جدایی به آریزونا نقل مکان کرد و دوباره ازدواج کرد و بچه‌ها نزد مادرشان ماندند.[۲][۶] مادرش بدن‌ساز نیمه حرفه‌ای بود و هنگام تمرین بچه‌ها را با خود به باشگاه می‌برد.[۴][۶] آدامز سال‌های اولیهٔ بی‌پروایی با خواهر و برادرش را با سالار مگس‌ها مقایسه کرده‌است.[۳] او خودش را «یک بچهٔ ستیزه‌جو و لجباز» توصیف کرده و گفته که اغلب با دیگر بچه‌ها دعوا می‌کرده‌است.[۹]

آدامز در دبیرستان شهرستان داگلاس تحصیل کرد. او تمایلی به تحصیل نداشت اما به هنرهای نوآورانه علاقه‌مند بود و در میان هم‌سرایان مدرسه آواز می‌خواند. او در ورزش‌های دو و میدانی و ژیمناستیک شرکت می‌کرد و آرزو داشت که بالرین شود و کارآموز کمپانی محلی رقص دیوید تیلور[الف] بود.[۳][۷] او به دبیرستان علاقه نداشت و غالباً از دیگر افراد دوری می‌کرد.[۴] بعد از فارغ‌التحصیلی همراه مادرش به آتلانتا نقل مکان کردند.[۴] او برای ناامیدی والدینش به دانشگاه نرفت و بعداً از ادامه‌ندادن تحصیلات عالی پشیمان شد.[۲][۱۰] آدامز در ۱۸ سالگی فهمید که استعداد کافی برای تبدیل شدن به بالرین حرفه‌ای را ندارد و تئاتر موزیکال را بیشتر مطابق با سلیقه خود دانست.[۳] یکی از اولین نقش‌های او در اجرای تئاتر اجتماعی آنی بود که به صورت داوطلبانه این نقش را ایفا کرد.[۲] او برای تأمین مخارج خود خوش‌آمدگو یکی از فروشگاه‌های گپ شد.[۷] آدامز همچنین پیشخدمت یکی از شعبه‌های هوترس بود،[۴][۱۱] اما این شغل را بعد از اینکه پس‌اندازش برای خرید یک ماشین دست دوم تأمین شد، رها کرد.[۱۲]

زندگی حرفه‌ایویرایش

تئاتر دینر و اوایل حضور در تلویزیون (۱۹۹۴–۲۰۰۴)ویرایش

آدامز فعالیت حرفه‌ای خود را در سال ۲۰۰۴ و با نقش یک رقصنده در نمایش گروه سرود واقع در تئاتر دینر در بولدر، کلرادو آغاز کرد.[۲][۱۳][۱۴] برای این اجرا لازم بود که قبل از برخاستن برای رفتن به روی صحنه، در غذاخوری پیشخدمتی بکند. او از آواز خواندن و رقصیدن لذت می‌برد اما از پیشخدمتی خوشش نمی‌آمد و در زمانی یکی از رقصندگان که آن را دوست خود می‌دانست، اتهامات نادرستی درباره‌اش به کارگردان گفت و او به مشکل برخورد.[۱۵] آدامز می‌گوید «واقعاً هیچ‌وقت نمی‌دانستم این دروغ‌ها چیست. فقط می‌دانستم که مدام با من تماس می‌گیرند و دربارهٔ فقدان در حرفه‌ای بودنم سخنرانی می‌کنند.»[۲] او این کار را از دست داد اما به اجرا در تئاتر دینر واقع در سالن موسیقی هریتیج اسکوئر دنور و خانهٔ تئاتر دینر کانتری[ب] ادامه داد.[۱۳] در طول اجرای نمایش هرچیزی ممکن است واقع در خانهٔ تئاتر دینر کانتری در سال ۱۹۹۵، مایکل بریندیزی،[پ] رئیس و کارگردان هنری تئاتر دینر چانهاسن[ت] واقع در مینیاپولیس آدامز را دید و به او پیشنهاد کار در چانهاسن را داد.[۱۳][۱۶] آدامز به چنهسن، مینه‌سوتا رفت و آن‌جا به مدت سه سال در تئاتر اجرا کرد.[۱۶] او عاشق «تضمین و برنامه‌ریزی» این کار بود و گفته که از آن چیزهای زیادی آموخته‌است.[۱۵][۱۶] با این وجود، کار طاقت‌فرسا تأثیرات بدی بر او گذاشته بود و می‌گوید: «من صدمات مکرر و زیادی داشتم—بورسیت به زانوهایم، عضلات کشاله رانم و عضلهٔ دورکننده نزدیک‌کننده نفوذ کرده بود. بدنم فرسوده شده بود.»[۱۲]

آدامز در طول مدتی که در چنهسن بود، در اولین فیلم خود که طنز کوتاه و سیاه و سفید به‌نام د کرومیوم هوک[ث] بود ایفای نقش کرد.[۱۶] بلافاصله پس از آن، در حالی که برای مراقبت از عضلهٔ صدمه دیده‌اش مرخصی گرفته بود، در تست محلی برای فیلم هالیوودی آخر خوشگل‌ها (۱۹۹۹)، که طنزی دربارهٔ مسابقات زیبایی با کیرستن دانست، الن بارکین و کرستی الی بود، شرکت کرد.[۲] آدامز برای ایفای نقش مکمل یک هلهله‌چی بی‌بندوبار انتخاب شد.[۳][۷] او احساس می‌کرد که شخصیت کاراکترش از شخصیت خود خیلی متفاوت است و نگران این بود که مردم چگونه او را درک کنند.[۱۷] این پروژه به‌صورت محلی فیلم‌برداری شد و این موضوع آدامز را برای تصویربرداری نقش خود و در عین حال اجرای نمایش بریگادون در تئاتر قادر ساخت.[۱۸] دل‌گرمی کرستی الی به او باعث شد که آدامز فعالیت حرفه‌ای در سینما را دنبال کند و سپس در ژانویهٔ ۱۹۹۹ به لس آنجلس نقل مکان کرد.[۱۲][۱۶] او تجربهٔ اولیهٔ خود را در این شهر را «تاریک» و «سیاه» توصیف کرد و برای زندگی گذشته‌اش در چنهسن رنج و سختی کشیده بود.[۱۵]

آدامز در لس آنجلس برای هر نقش که پیدا می‌کرد تست بازیگری می‌داد اما بیشتر به او نقش‌های «دختر بدجنس» داده می‌شد.[۱۲][۱۷][۱۸] یک هفته پس از نقل مکان، اولین نقش در مجموعهٔ تلویزیونی منچستر پرپ[ج] از شبکهٔ فاکس به او داده شد. این مجموعه اسپین‌آف فیلم مقاصد بی‌رحمانه در نقش اصلی کاترین مرتویول (با بازی سارا میشل گلر در فیلم) بود.[۲] این مجموعه بعد از بازنویسی‌های متعدد فیلم‌نامه و دو بار تعطیلی در مراحل ساخت لغو شد.[۱۹] آدامز بعداً گفت صحنه‌ای بحث‌برانگیز که در آن کاراکترش دختری را به خودارضایی بر روی اسب تشویق می‌کند، دلیل اصلی لغو آن بود.[۱۷] سه قسمت فیلم‌برداری‌شده مجدداً ویرایش و در سال ۲۰۰۰ در فیلم مقاصد بی‌رحمانه ۲ منتشر شد.[۲] علی‌رغم نقدهای منفی، ناتان رابین از ای. وی. کلاب نوشت که آدامز نقش «بدجنس سلطه‌گر خود را با شادی خبیثانه‌ای که عمدتاً دربرداشت بی‌حاصل سارا میشل گلر از این شخصیت وجود ندارد» را ایفا می‌کند.[۲۰][۲۱]

آدامز بعد از آن نقش مکمل یک نوجوان کینه‌جو از یک ستارهٔ سینما (با بازی کیمبرلی دیویس) را در فیلم کمدی مهمانی ساحل روانی (۲۰۰۰) ایفا کرد؛ این فیلم طنزی ترسناک از فیلم‌های در سبک بیچ پارتی و اسلشر است.[۲۲] او این نقش را به منزلهٔ ادای احترام به بازیگر سوئدی-آمریکایی آن مارگرت ایفا کرد.[۲۳] آدامز در سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۲ به‌صورت مهمان در چندین مجموعهٔ تلویزیونی ظاهر شد؛ از مجموعه‌هایی که در آن حضور داشت می‌توان به نمایش دهه ۷۰، افسون‌شده، بافی قاتل خون‌آشام‌ها، اسمالویل و بال غربی اشاره کرد.[۲۴]

در پی ایفای نقش‌های کوتاه در سه محصول سال ۲۰۰۲ که مخاطبان بالایی نداشتند—قانون کشتار، کدو تنبل و در خدمت سارا—آدامز اولین نقش جلب‌توجه‌کنندهٔ خود را در کمدی-درام اگه می‌تونی منو بگیر ساختهٔ استیون اسپیلبرگ ایفا کرد.[۱۱][۲۵] او در این فیلم نقش پرستاری به‌نام برندا استرانگ را ایفا می‌کند که فرانک ابگنیل جونیور (با بازی لئوناردو دی‌کاپریو) عاشقش می‌شود. این فیلم اعتماد به نفس او را بالا برد.[۲۶] علی‌رغم موفقیت فیلم و ستایش از تاد مک‌کارتی منتقد ورایتی برای «حضور گرم» او، این فیلم نتوانست به حرفهٔ او ترقی دهد. آدامز تا یک سال بعد از اکران این فیلم هیچ تجربهٔ کاری نداشت و باعث شد تقریباً بازیگری را کنار بگذارد.[۲۷][۲۸] او در عوض عضو کلاس‌های بازیگری شد و پی برد که «چیزهای زیادی برای یادگیری و چیزهای زیادی برای بهبود شخصی خود در جهت حل و فصل کردن» دارد.[۲][۲۷] چشم‌انداز شغلی او ظاهراً یک سال بعد به‌دلیل دریافت پیشنهاد سودآوری برای بازی در درام تلویزیونی دکتر وگاس از شبکهٔ سی‌بی‌اس بهبود یافت اما او بعد از پخش چند قسمت کنار گذاشته شد.[۲] در زمینهٔ فیلم، او تنها در فیلم فرار آخر (۲۰۰۴) با بازی فرد سویج نقشی کوتاهی داشت.[۲۹]

موفقیت با جون‌باگ و افسون‌زده (۲۰۰۵–۲۰۰۷)ویرایش

آدامز در ۳۰ سالگی بعد از اخراج از مجموعهٔ دکتر وگاس سرخورده شده بود و بعد از اتمام کار بر روی فیلم درام-کمدی و مستقل جون‌باگ که بودجهٔ ساخت آن کمتر از یک میلیون دلار بود، به این فکر افتاد که به‌طور کلی بازیگری را کنار بگذارد.[۲][۳۰] این فیلم به کارگردانی فیل موریسون، او را در نقش اشلی جانستن، زن باردار خوش‌حرف و چابکی به تصویر می‌کشد. موریسون تحت تأثیر توانایی آدامز در زیر سؤال بردن انگیزه‌های ذاتاً خوب کاراکترش قرار گرفت.[۳۱] او با اعتقاد نقش جانستن به خدا ارتباط برقرار کرد و مدتی را با موریسون در محل فیلم‌برداری فیلم در وینستون-سیلم، کارولینای شمالی گذراند و در کلیسا شرکت می‌کرد.[۳] آدامز ساخت این فیلم را «تابستانی که در خودم بزرگ شدم» توصیف کرد و پس از اینکه موهایش را برای این نقش قرمز کرد، تصمیم گرفت به رنگ بلوند طبیعی خود برنگردد.[۳] جونباگ در جشنوارهٔ فیلم ساندنس ۲۰۰۵ به نمایش درآمد و آدامز در آن‌جا برندهٔ جایزه ویژه هیئت داوران شد.[۱۳] تیم رابی از دیلی تلگراف این فیلم را «معجزهٔ کوچک و آرام» نامید و نوشت آدامز «یکی از ظریف‌ترین و خنده‌دارترین و دلخراش‌ترین نقش‌آفرینی‌هایی را که نقد آن برای من لذت بخش بوده» را ارائه داده‌است.[۳۲] ان هورنادی از واشینگتن پست عقیده داشت که «ایفاگری درخشان» او منعکس‌کنندهٔ «قلب عمیقاً انسان‌گرایانه» فیلم است.[۳۳] آدامز برندهٔ جایزهٔ ایندیپندنت اسپیریت و جایزهٔ سینمایی انتخاب منتقدان در رشتهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد و همچنین برایش نامزدی جایزهٔ اسکار در همین رشته به همراه داشت.[۳][۳۴][۳۵]

 
آدامز در محل فیلم‌برداری افسون‌زده در سال ۲۰۰۶ که فیلم موفقیت‌آمیز او بود

آدامز در سال ۲۰۰۵ نقش مکمل دو فیلم را بر عهده داشت که از سوی منتقدان با نقدهای ضد و نقیضی همراه بود؛ کمدی عاشقانهٔ تاریخ عروسی با بازی دبرا مسینگ و درموت مالرونی و فیلم بلوغ بی‌حرکت ایستادن متشکل از گروه بازیگران.[۳۶][۳۷] او در همان سال برای ایفای نقشی دوره‌ای در سه قسمت به گروه بازیگران مجموعهٔ تلویزیونی اداره پیوست.[۳۸] آدامز در کمدی ورزشی شب‌های تالادگا: بالا ریکی بابی (۲۰۰۶) ساختهٔ آدام مک‌کی، نقش شخصیت مورد علاقهٔ ویل فرل را ایفا کرد. پیتر ترورز، منتقد سینما، این نقش را «بسیار نزولی» از نقش او در جون‌باگ می‌دانست.[۳۹] او همچنین نقش کوتاهی در فیلم کمدی در سبک محیط کاری اکس با بازی زک برف و آماندا پیت داشت.[۴۰]

آدامز صداپیشگی فیلم پویانمایی کمدی آندرداگ ساختهٔ والت دیزنی پیکچرز را بر عهده داشت و بعداً نقش شخصیتی بسیار خوش‌بین و خوش‌حال به نام جیزل را در فیلم کمدی عاشقانهٔ موزیکال افسون‌زده ایفا کرد که بر اساس اعضای فرنچایز پرنسس دیزنی ساخته شده‌است.[۴۱][۷][۴۲] در این فیلم پاتریک دمپسی و جیمز مارسدن نقش معشوقه‌هایش را ایفا می‌کنند. او یکی از ۲۵۰ بازیگر زنی بود که برای این نقش پرمخاطب تست بازیگری داد. استودیو از انتخاب یک ستارهٔ بزرگ‌تر برای این نقش توافق کرده بود اما کارگردان کوین لیما به دلیل وفاداری آدامز به نقشش و قضاوت‌نکردن دربارهٔ شخصیت جیزل، بر انتخاب آدامز اصرار داشت.[۴۳] لباس پرنسسی که او باید برای این فیلم می‌پوشید ۴۵ پوند (۲۰ کیلوگرم) وزن داشت و چندین بار زیر وزن آن افتاد.[۴۱] او سه ترانه برای موسیقی متن فیلم خواند— «بوسه عشق واقعی»، «آهنگ کار مبارک» و «اینگونه می‌دانید».[۴۴] راجر ایبرت، منتقد سینما، آدامز را به خاطر «تازه‌نفس و دلکش‌بودن» در نقشی که «مطلقاً به دوست‌داشتنی‌بودن بدون زحمت بستگی دارد» تحسین کرد، و وسلی موریس از بوستون گلوب او را برای «به نمایش گذاشتن نبوغ یک ایفاکنندهٔ واقعی برای کمیک تایمینگ و سخن‌پردازی فیزیکی» تحسین کرد.[۴۵][۴۶] تاد مک‌کارتی، منتقد سینما، این فیلم را نقش چشمگیر او دانست و به شهرت رسیدنش را به جولی اندروز تشبیه کرد.[۴۷] افسون‌زده با موفقیت تجاری همراه بود و بیش از ۳۴۰ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت. آدامز نامزد دریافت جایزهٔ گلدن گلوب بهترین بازیگر زن – فیلم کمدی یا موزیکال شد.[۴۸][۴۹]

بعد از موفقیت افسون‌زده، آدامز نقش بانی باخ، دستیار نمایندهٔ کنگره چارلی ویلسون را در فیلم کمدی-درام سیاسی جنگ چارلی ویلسون (۲۰۰۷) ساختهٔ مایک نیکولز با بازی تام هنکس، جولیا رابرتس و فیلیپ سیمور هافمن ایفا کرد.[۵۰] کرک هانیکات از هالیوود ریپورتر آدامز را بابت «ادراک باملایمت» در نقش خود ستایش کرد اما پیتر بردشاو از گاردین در نقد خود از دیدن استعداد آدامز در نقشی که او آن را کم‌اهمیت جلوه می‌داد ناامید شد.[۵۱][۵۲]

نقش‌های دختر معصوم و توسعهٔ نقش‌های دراماتیک (۲۰۰۸–۲۰۱۲)ویرایش

 
آدامز در هشتاد و یکمین دوره جوایز اسکار در سال ۲۰۰۹. او برای تردید (۲۰۰۸) دومین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد.

جشنواره فیلم ساندنس ۲۰۰۸ شاهد انتشار فیلم آفتاب تمیز کردن بود؛ درامی کمدی دربارهٔ دو خواهر (با بازی آدامز و امیلی بلانت) که تجارت پاکسازی صحنهٔ جرم را راه‌اندازی می‌کنند. آدامز به این ایده مجذوب شده بود نقش کسی را ایفا کند که مدام سعی می‌کند خودش را بهتر کند.[۵۳][۵۴] میک لاسال از سان فرانسیسکو کرونیکل آدامز را «جادویی» دانست و افزود که او «پرتره‌ای از نیازهای خشم‌ناک را در زیر پوششی از چهره‌ای با عدم اعتماد به نفس به ما می‌دهد».[۵۵] آدامز در کمدی اسکروبال خانم پتیگرو برای یک روز زندگی می‌کند که داستانش در سال ۱۹۳۹ جریان دارد، نقش یک بازیگر آمریکایی مشتاق در لندن ایفا می‌کند که با خانمی میان‌سال (با بازی فرانسیس مک‌دورمند) مواجه می‌شود. استیون هولدن از نیویورک تایمز شباهت‌هایی از او به نقشش در فیلم افسون‌زده یافت و نوشت «جادوی روی پردهٔ سینما» که او در چنین نقش‌های دوست داشتنی نشان می‌دهد «از دوران اوج جین آرتور به این شدت نبوده‌است».[۵۶]

آدامز مدتی بعد در فیلم تردید که اقتباسی از نمایش‌نامهٔ به همین نام اثر جان پاتریک شنلی است، نقش‌آفرینی کرد. این فیلم داستان یک مدیر مدرسهٔ کاتولیک (با بازی مریل استریپ) را روایت می‌کند که کشیشی با بازی فیلیپ سیمور هافمن را به پدوفیلی متهم می‌کند؛ او نقش یک راهبهٔ بی‌گناه را ایفا می‌کند که گرفتار این درگیری شده‌است. شنلی در ابتدا این نقش را به ناتالی پورتمن پیشنهاد کرد اما پیشنهاد بازی در این نقش را پس از یافتن شخصیت معصوم و در عین حال باهوش مشابهٔ شخصیت اینگرید برگمن، به آدامز داد.[۵۷] آدامز توانایی شخصیت خود در یافتن بهترین‌ها در میان مردم را هویت‌یابی کرد و همکاری با استریپ و هافمن را یک «کلاس پیشرفته» در بازیگری توصیف کرد.[۲۷][۵۷] امی بیانکولی از هیوستون کرونیکل نوشت آدامز «با دلسوزی پریشان جرقه می‌زند» و ان هورنادی عقیده داشت او «بی‌گناهی را فقط با چشمان کاملاً باز افشا می‌کند».[۵۸][۵۹] او برای این نقش نامزد دریافت جایزهٔ اسکار، جایزهٔ گلدن گلوب و جایزهٔ بفتا در رشتهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد.[۶۰][۶۱][۶۲]

نقش‌های آدامز در سه اکران سال ۲۰۰۸ مانند جون‌باگ و افسون‌زده نقش‌های دختر معصوم بودند—زنانی بی‌گناه با شخصیتی خوشحال.[۱۲][۵۳] هنگامی از او در مورد بازی در چنین نقش‌هایی پرسیده شد، گفت که شخصیت‌هایی را عهده‌دار می‌شود که شاد هستند و با حسی از امیدشان همذات‌پنداری می‌کنند.[۶۳] آدامز بر این باور بود که این شخصیت‌ها علی‌رغم شباهت‌های خاصی در خلق و خو، بسیار متفاوت از یکدیگر هستند. او گفت، «ساده‌لوحی حماقت نیست، و افراد بی‌گناه اغلب بسیار پیچیده هستند.»[۴][۶۴]

فیلم ماجراجویی و فانتزی شب در موزه: نبرد اسمیتسونین با بازی بن استیلر در سال ۲۰۰۹ منتشر شد و آدامز در آن در نقش هوانورد آملیا ارهارت حضور دارد. این اولین فیلمی بود که در موزهٔ ملی هوافضای اسمیتسونین در واشینگتن فیلم‌برداری شد.[۶۵] کارگردان شاون لوی گفت که این نقش به آدامز اجازه داد تا طیف بازیگری خود را به نمایش بگذارد. آدامز معتقد بود این اولین باری است که به او اجازه داده شد یک شخصیت مطمئن را روی پردهٔ سینما ایفا کند.[۶۵][۶۶] با وجود نقدهای ضد و نقیض از فیلم، نقش‌آفرینی آدامز مورد تحسین قرار گرفت.[۶۷] مایکل فیلیپس از شیکاگو تریبون که او را «یک حضور درخشان در پردهٔ سینما» نامید، نوشت در این فیلم «هر زمان که ایمی آدامز ظاهر می‌شود، به‌طور اساسی بهبود می‌یابد».[۶۸] در همان سال، آدامز در کمدی-درام جولی و جولیا در نقش جولی پاول، وزیر ناراضی از دولت بازی کرد که تصمیم می‌گیرد در مورد دستور العمل‌های کتاب آشپزی جولیا چایلد به‌نام تسلط بر هنر آشپزی فرانسوی وبلاگ بنویسد. در یک خط داستانی موازی، مریل استریپ نقش کودک را به تصویر می‌کشد.[۶۹] او برای آمادگی در این نقش در موسسهٔ آموزش آشپزی ثبت نام کرد.[۷۰] کری ریکی از فیلادلفیا اینکوایرر عقیده داشت که این فیلم «به اندازه غذاهای فرانسوی خوشمزه است» و آدامز را «در مناسب‌ترین حالت خود» دانست.[۷۱] هر دو فیلم شب در موزه و جولی و جولیا با موفقیت‌های تجاری همراه بودند و فیلم اول بیش از ۴۰۰ میلیون دلار فروش داشت.[۷۲]

آدامز دههٔ جدید را با نقش اصلی‌اش در مقابل متیو گود در کمدی رمانتیک سال کبیسه (۲۰۱۰) آغاز کرد که منتقد ریچارد روپر عقیده داشت این فیلم با حضور آدامز از «وضعیت واقعاً وحشتناک» نجات یافته‌است.[۷۳] اکران بعدی او در این سال درام مشت‌زن بود که با استقال بهتری روبه‌برو شد. این فیلم به کارگردانی دیوید او. راسل داستان برادران ناتنی بوکسور میکی وارد و دیکی اکلوند (با بازی مارک والبرگ و کریستین بیل) را روایت می‌کند؛ ملیسا لیو نقش مادرشان و آدامز نقش دوست دختر پرخاشگر وارد که خدمتکاری به نام شارلین فلمینگ است را ایفا کرد. راسل با توصیف شخصیت آدامز به‌عنوان یک «دختر خشن و سکسی»، او را برای ایفای نقش در سبک متفاوتی انتخاب کرد تا او را از تصویر سبک دختر معمولی که داشت خلاص کند.[۶۴][۷۴] این نقش برای آدامز یک تغییر سبک قابل توجه بود و با اصرار راسل برای یافتن قدرت شخصیت خود در سکوت به چالش کشیده شد.[۷۵] او توسط مربی شیلا کلی عضو یک کلاس رقص شکم شد تا اروتیسیزم شخصیت خود را پیدا کند.[۷۴] جو مورگنسترن از وال‌استریت جورنال در توصیف آدامز گفت، «همان‌گونه سخت، لطیف، زیرک و بامزه بود که همان‌طور در افسون‌زده هم اثیر و لذت‌بخش بود. چه بازیگری و چه طیفی!»[۷۶] او برای این نقش نامزد دریافت جوایز اسکار، گلدن گلوب و بفتا در رشتهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد و دو جایزهٔ اول را ملیسا لیو برنده شد.[۷۷][۷۸][۷۹] او ابراز تمایل کرد که در آینده نقش‌های دراماتیک بیشتری بازی کند.[۸۰]

 
آدامز هنگام تبلیغ استاد در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۱۲

آدامز و جیسون سیگل در نقش‌های لایو-اکشن موزیکال ماپت‌ها (۲۰۱۱) حضور داشتند.[۸۱] او هفت ترانه برای موسیقی متن این فیلم خواند.[۸۲] لیزا شوارتزبام از انترتینمنت ویکلی اشاره کرد این نقش نشانهٔ بازگشتش به شخصیت «کمدین-دوست‌داشتنی» خود بوده‌است.[۸۳] سال بعد، آدامز در بخشی از جشنوارهٔ شکسپیر در پارک در تئاتر روباز دلاکورت در نقش همسر نانوا از احیای موزیکال به‌سوی جنگل اثر استیون سوندهایم در پابلیک تییتر به روی صحنه رفت. این اولین حضور او در نیویورک و اولین حضور او بعد از ۱۳ سال دوری از تئاتر بود.[۸۴] او با تولید یک ماههٔ این نمایش موافقت کرد تا «چالشی را که غیرقابل حل به نظر می‌رسید» را بپذیرد؛ اگرچه به‌وسیلهٔ این کار آشفته و وحشت‌زده شده بود.[۸۴][۸۵] آدامز با مربی خصوصی آواز برای این نقش آماده شد اما برنامه‌ریزی‌های فیلم او را قادر ساخت که تنها چهار هفته را تمرین کند.[۸۴] بن برنتلی، منتقد تئاتر نیویورک تایمز، «اجرای با وضوح گفته‌شده و خوانده‌شدهٔ آدامز» را تحسین کرد، اما او را به خاطر نداشتن «بی‌قراری عصبی و هیجان» در نقشش انتقاد کرد.[۸۶]

آدامز یکی دیگر از نقش‌های «زن خشمگین» را در درام روان‌شناختی استاد (۲۰۱۲) ساختهٔ پل توماس اندرسن ایفا کرد.[۸۷] او در این فیلم نقش همسر بی‌رحم و کنترل‌گر رهبر یک فرقه (با بازی فیلیپ سیمور هافمن) را ایفا کرد. این سومین و آخرین همکاری‌اش با هافمن بود که او را عمیقاً تحسین می‌کرد. هافمن دو سال بعد از این فیلم درگذشت.[۸۸] سازمانی که در این فیلم به تصویر کشیده شده از سوی روزنامه‌نگاران بر اساس ساینتولوژی فرض شده‌است؛ آدامز این مقایسه را گمراه‌کننده دانست اما از توجهی که به فیلم آورده شد خوشحال بود.[۸۷][۸۹] او اگرچه یک بازیگر متد نبود اما عقیده داشت این نقش سخت زندگی شخصی‌اش را دچار مشکل کرده‌است.[۹۰] جاستین چنگ منتقد سینما، در مقایسه شخصیت او با لیدی مکبث نوشت که «گستاخی آدامز به ندرت تا این حد بدخواهانه به نظر می‌رسید»، و دونالد کلارک از آیریش تایمز او را به خاطر ایفای این نقش با «تهدید گسسته» تحسین کرد.[۹۱][۹۲] جان پترسون از گاردین خاطرنشان کرد در صحنه‌ای که در آن شخصیت او شوهرش را در حالی که به شدت خودارضایی می‌کند، تنبیه می‌کند، یکی از مهم‌ترین سکانس‌های فیلم بوده‌است.[۶۴] آدامز بار دیگر برای نقش مکمل نامزد دریافت جوایز اسکار، گلدن گلوب و بفتا شد.[۹۳][۹۴][۹۵] دومین فیلم اکران‌شدهٔ آدامز در سال ۲۰۱۲ درام ورزشی مشکلی با منحنی ساختهٔ کلینت ایستوود بود. او در آن نقش دختر پیشاهنگ بیسبال (ایستوود) را ایفا می‌کند که با پدرش قطع رابطه کرده‌است. آدامز شخصیت «صمیمی و سخاوتمند» ایستوود را تحسین کرد و از این همکاری راضی بود.[۶۴] او برای این نقش چندین قسمت از ورزش بیسبال را یادگرفت و برای فیلم آماده شد.[۶۴] این فیلم نقدهای ضد و نقیضی دریافت کرد و راجر ایبرت اشاره داشت که آدامز چگونه یک نقش استاندارد را به‌نظر ارزشمند ایفا کرده‌است.[۹۶][۹۷] او در همین سال نقش کوتاهی از یک معتاد به مواد مخدر را در درام در جاده با حضور گروه بازیگران و ساخته‌شده بر اساس رمانی به همین نام نوشتهٔ جک کرواک ایفا کرد.[۹۸]

بازیگر مطرح (۲۰۱۳–۲۰۱۹)ویرایش

 
آدامز در افتتاحیهٔ او در سال ۲۰۱۳

بعد از ناموفق بودن درگرفتن نقش لوئیس لین در دو فیلم قبلی دربارهٔ سوپرمن، آدامز این نقش را در فیلم بازسازی‌شدهٔ زک اسنایدر با عنوان مرد پولادین و با بازی هنری کویل در نقش سوپرمن ایفا کرد.[۹۹] او لین را با ترکیبی از سرسختی و آسیب‌پذیری ایفا کرد اما پیتر بردشاو این شخصیت را «به طرز ناقضی خلق‌شده» توصیف کرد و عدم شیمی بین او با کویل را انتقاد کرد.[۹۹][۱۰۰] این فیلم بیش از ۶۶۰ میلیون دلار فروخت و یکی از برترین فیلم‌های او در گیشه شد.[۱۰۱] آدامز بعداً در فیلم درام او ساختهٔ اسپایک جونز در مورد مردی تنها (واکین فینیکس) که عاشق یک هوش مصنوعی (با صدای اسکارلت جوهانسون) می‌شود، ظاهر شد؛ او در فیلم نقش دوست صمیمی مرد را ایفا می‌کند. آدامز قبلاً برای فیلم کم‌مخاطب جایی که موجودات وحشی هستند (۲۰۰۹) ساختهٔ جونز تست ناموفق داده بود و بعد از اینکه جونز نوارهای تست او را نگاه می‌کرد، آدامز را برای این نقش انتخاب کرد.[۱۰۲] او مجذوب ایدهٔ به تصویر کشیدن دوستی زنانه-مردانه افلاطونی شده بود که عقیده داشت در این فیلم کمیاب است.[۱۰۲]

آدامز در فیلم جنایی و کمدی سیاه حقه‌بازی آمریکایی ساختهٔ دیوید او. راسل و با حضور کریستین بیل، بردلی کوپر و جنیفر لارنس به موفقیت‌های بیشتری دست یافت. این فیلم با الهام از رسوایی Abscam در دههٔ ۱۹۷۰ ساخته شده و او را در نقش یک شیاد اغواکنندهٔ نشان می‌دهد. او آن نقش را طوری ایفا کرد که «احساس می‌شد همه‌چیز توجیه شده بود و به نظر نمی‌رسید که فقط یک بیمار اجتماعی سکسی باشد».[۱۰۲][۱۰۳] آدامز با بیل برای ساخت شخصیتشان در فیلم همکاری تنگاتنگی داشت و پیشنهادهایی خارج از پروژه به راسل ارائه کرد؛ از جمله صحنه‌ای که در آن لب‌هایش به‌صورت پرخاشگرانه توسط همسر معشوقه‌اش (با بازی لارنس) بوسیده می‌شود.[۱۰۲][۱۰۳] این کار برای آدامز طاقت‌فرسا بود و بعداً گزارش‌هایی مبنی بر اینکه راسل به او سخت گرفته بود و او را مرتباً به گریه انداخته بود را تأیید کرد؛ او گفت که از آوردن چنین تجربه منفی به خانه برای دخترش می‌ترسد.[۶] حقه‌بازی آمریکایی مورد تحسین منتقدان قرار گرفت؛[۱۰۴] منولا دارگیس از نیویورک تایمز عقیده داشت که آدامز «در اینجا عمیق‌تر از آنچه تا به حال به او اجازه داده شده پیش می‌رود» و افزود که او با موفقیت «یک شخصیت غیرقابل پیش‌بینی را به شخصیتی هیجان‌انگیز و وحشی تبدیل کرده‌است.»[۱۰۵] آدامز برندهٔ جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر زن کمدی یا موزیکال شد و برای پنجمین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد (اولین بار در رشتهٔ بهترین بازیگر زن).[۱۰۶][۱۰۷] فیلم‌های او و حقه‌بازی آمریکایی هر دو از سوی منتقدان به عنوان بهترین فیلم‌های سال ۲۰۱۳ معرفی شدند و هر دو نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین فیلم نیز شدند.[۱۰۶][۱۰۸]

بعد از حضور در فیلم درام لالایی که با نقدهای ضعیفی همراه بود، آدامز در فیلم چشمان بزرگ (۲۰۱۴) ایفای نقش کرد؛ این فیلم درمورد هنرمند مشکل‌دار مارگارت کین است که نقاشی‌های «بچه سرراهی چشم درشت» او توسط همسرش والتر کین به سرقت رفته بود.[۱۰۹][۱۱۰] زمانی که اولین بار این نقش به او پیشنهاد شد، برای جلوگیری از ایفای نقش یک زن ساده‌لوح دیگر، آن را رد کرد.[۱۱۰][۱۱۱] تولد دخترش در سال ۲۰۱۰ آدامز را ترغیب کرد تا در این شخصیت منفعل توانایی پیدا کند و از تجربیات زندگی واقعی‌اش که در آن‌جا هیچ دفاع جسورانه‌ای از خود نداشت پرداخته شود.[۱۱۱] او در حین آماده‌سازی نقاشی‌کردن را تمرین می‌کرد و روش کار کین را مطالعه کرد.[۱۱۱] کین از ایفاگری آدامز از نقشش خوشش آمد،[۱۱۲] و مارک کرمد از آبزرور نقش‌آفرینی او را «آمیزه‌ای نیرومند از آتش ادراکی و آسیب‌پذیری احساسی» نامید.[۱۱۳] او برای دومین بار متوالی جایزهٔ گلدن گلوب بهترین بازیگر زن کمدی یا موزیکال را دریافت کرد و نامزد دریافت جایزهٔ بفتای بهترین بازیگر زن شد.[۱۱۴][۱۱۵]

 
آدامز هنگام تبلیغ بتمن در برابر سوپرمن: طلوع عدالت در کامیک-کان سن دیگو ۲۰۱۵

بعد از یک سال دوری از سینما، سه فیلم با حضور آدامز در سال ۲۰۱۶ اکران شد. اولین فیلم او در این سال ایفای نقش مجدد لوئیس لین در بتمن در برابر سوپرمن: طلوع عدالت بود که بعد از مرد پولادین دومین قسمت از دنیای توسعه‌یافتهٔ دی‌سی محسوب می‌شود. علی‌رغم نظرات منفی از سوی منتقدان، این فیلم بیش از ۸۷۰ میلیون دلار در گیشهٔ فروخت و پرفروش‌ترین فیلم آدامز تا به امروز شد.[۷۲][۱۱۶] دو فیلم بعدی او در این سال درام علمی تخیلی ورود و تریلر روان‌شناختی حیوانات شب‌زی بودند. آدامز در این فیلم‌ها نفش زنان «از لحاظ احساسی محتاط و به‌شدت هوشمند» را ایفا کرد که برایش مورد تحسین منتقدان قرار گرفت.[۱۱۷][۱۱۸] حیوانات شب‌زی از تام فورد که بر اساس رمان تونی و سوزان نوشته آستین رایت ساخته شده، داستان یک دلال هنری متأهل به نام سوزان (آدامز) را روایت می‌کند که هنگام خواندن رمانی خشونت‌آمیز که توسط همسر سابقش (با بازی جیک جیلنهال) نوشته شده بود، ضربه روحی می‌بیند. او شباهت کمی بین خود و سوزانِ «خون‌سرد» و «منزوی» پیدا کرد و شخصیت این کاراکتر را از شخصیت تام فورد الگوبرداری کرد.[۱۱۹] استفانی زاکارک از مجلهٔ تایم این فیلم را از لحاظ بصری جذاب و در عین حال از لحاظ موضوعی ضعیف دید اما آدامز و جیلنهال را به خاطر خالصانه جلوه دادن درد شخصیت‌هایشان تحسین کرد.[۱۲۰]

فیلم ورود به کارگردانی دنی ویلنوو که بر اساس داستان کوتاه «داستان زندگی تو» نوشتهٔ تد چیانگ ساخته شده، در میان تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های آدامز در طول حرفه‌اش قرار دارد.[۱۲۱] این فیلم بر روی زبان‌شناسی به نام لوئیز بنکس (آدامز) تمرکز دارد که هنگامی توسط دولت ایالات متحده استخدام می‌شود تا زبان فرازمینی‌ها را تفسیر کند، چشم‌اندازهای عجیبی را تجربه می‌کند. آدامز مجذوب ایدهٔ به تصویر کشیدن نقش اول یک زن خردمند شد و خود را با مضمون وحدت و شفقت فیلم مرتبط کرد.[۱۲۲] او برای آماده شدن در این نقش مستندهایی در زمینهٔ زبان‌شناسی تماشا کرد.[۱۲۳] کریستوفر اور از آتلانتیک نقش‌آفرینی آدامز را «به‌طور مجذوب‌کننده‌ای صریح و به نوبت برتر و غم‌انگیز» توصیف کرد.[۱۲۴] کنت توران در لس آنجلس تایمز در نقد خود به «نقش‌آفرینی از لحاظ عالی دقیق» او اشاره کرد.[۱۲۵] ورود با موفقیت تجاری همراه بود و بیش از ۲۰۰ میلیون دلار در مقابل بودجه ساخت ۴۷ میلیون دلاری کسب کرد و آدامز نامزد دریافت جایزهٔ گلدن گلوب و بفتای بهترین بازیگر زن شد.[۱۲۶][۱۲۷][۱۲۸] عدم موفقیت او در دریافت نامزدی اسکار برای این فیلم از سوی چندین روزنامه‌نگار بیان شد.[۱۱۸][۱۲۹] آدامز برای بار سوم نقش لوئیس لین را در فیلم ابرقهرمانی لیگ عدالت ایفا کرد. تیم گریرسون از اسکرین اینترنشنال نوشت که علی‌رغم ارائه «طنین عاطفی» به فیلم، استعداد آدامز در یک نقش مکمل بیهوده به هدر رفته‌است.[۱۳۰]

آدامز در سال ۲۰۱۸ با مینی‌سریال چیزهای تیز از شبکهٔ اچ‌بی‌او که بر اساس رمان به همین نام نوشتهٔ گیلین فلین ساخته شده، به تلویزیون بازگشت. او تهیه‌کنندهٔ اجرایی این مینی‌سریال بود و نقش کامیل پریکر، یک گزارشگر خودزن که برای پوشش اخبار قتل دو دختر جوان به زادگاهش بازمی‌گردد را ایفا کرد.[۱۳۱][۱۳۲] آدامز برای این نقش وزن خود را بیشتر کرد و در روزهای فیلم‌برداری، سه ساعت به‌صورت سنگین آرایش می‌کرد تا شکل بدن زخمی کاراکترش را ایجاد کند.[۱۳۳][۱۳۴] او برای یادگیری دربارهٔ خودزنی کتاب یک فریاد قرمز روشن را مطالعه کرد و در مورد حالت روان‌شناسی Factitious disorder imposed on another به تحقیق و مطالعه پرداخت. او پی برد که نمی‌تواند از این نقش ناکارآمد فاصله بگیرد و از بی‌خوابی رنج می‌برد.[۱۳۵] این مجموعه و نقش‌آفرینی آدامز مورد تحسین منتقدان قرار گرفت؛[۱۳۶] جیمز پونیووزیک از نیویورک تایمز شخصیت‌پردازی پیچیده پریکر را ستود و نقش‌آفرینی آدامز را «مبهوت‌کننده» خواند.[۱۳۷] دانیل داداریو از ورایتی پی برد که او «در اوج توانایی‌هایش عمل می‌کند» و افزود «صدای او یک اکتاو کاهش یافته، یک لحن آهسته‌تر شده و با بی‌اعتمادی نازک شده، [او] درواقع عالی است».[۱۳۸]

 
آدامز در هفتاد و دومین مراسم آکادمی فیلم بریتانیا. او برای به تصویر کشیدن لین چینی در معاون (۲۰۱۸) نامزد دریافت جایزهٔ بفتا شده بود

کریستین بیل و آدامز برای بار سوم در فیلم طنز سیاسی معاون (۲۰۱۸) ساختهٔ آدام مک‌کی با یکدیگر همبازی شدند. این دو در این فیلم به ترتیب معاون رئیس‌جمهور سابق ایالات متحده، دیک چینی، و همسرش، لین را به تصویر کشیدند. او در حین آماده‌سازی کتاب‌های لین را خواند. آدامز علی‌رغم ناسازگاری این نقش با دیدگاه‌های سیاسی خود، با هم‌دلی به بازی در آن پرداخت و با بردباری شخصیتش ارتباط پیدا کرد.[۱۳۹][۱۴۰] ریچارد لاوسون از ونتی فر این نقش آدامز را با فیلم استاد مقایسه کرد و «سخت‌گیری همیشگی او» را ستایش کرد.[۱۴۱] آدامز برای بازی در چیزهای تیز و معاون نامزد دریافت جوایز گلدن گلوب شد؛ او برای چیزهای تیز نامزد دریافت جایزهٔ امی ساعات پربیننده برای بهترین بازیگر زن در مجموعه تلویزیونی کوتاه یا فیلم تلویزیونی و برای معاون توانست برای ششمین بار نامزد اسکار و هفتمین بار نامزد بفتا شود.[۱۴۲]

افت و خیز شغلی (۲۰۲۰–اکنون)ویرایش

آدامز دههٔ جدید را با درام مرثیه هیلبیلی آغاز کرد؛ این فیلم بر اساس کتاب به همین نام ساخته شده‌است.[۱۴۳] این فیلم با نقدهای منفی مواجه شد؛[۱۴۴] منتقدی از رولینگ استون اعلام کرد که علی‌رغم وظیفهٔ قابل اطمینان آدامز، او در فیلمی با فیلم‌نامهٔ ضعیف گرفتار شده‌است.[۱۴۵] چند رسانه از فیلم به‌دلیل نداشتن سکانس‌های کافی برای بهبود شخصیت او انتقاد کردند.[۱۴۶][۱۴۷][۱۴۸] با این وجود او نامزد دریافت جایزۀ انجمن بازیگران فیلم برای بهترین بازیگر نقش اول زن شد.[۱۴۹] آدامز سپس نقش یک شاهد قتل مبتلا به برزن‌هراسی را در تریلر روان‌شناختی زنی پشت پنجره ساختهٔ جو رایت ایفا کرد که بر اساس رمان به همین نام ساخته شده بود. این فیلم در سال ۲۰۱۸ فیلم‌برداری شد و چند بار به دلیل اکران‌های ناموفق در سنجش واکنش مخاطبان و بعداً به دلیل همه‌گیری کووید-۱۹ به تعویق افتاد؛ در نهایت در سال ۲۰۲۱ از طریق نتفلیکس منتشر شد.[۱۵۰][۱۵۱] آدامز سپس نقش مکمل مادری داغدار را در فیلم ایون هنسن عزیز که اقتباسی سینمایی از موزیکال برادوی به همین نام است، بر عهده گرفت.[۱۵۲] هر دوی زنی پشت پنجره و ایون هنسن عزیز نقدهای ضعیفی داشتند.[۱۵۳][۱۵۴]

آدامز در سال ۲۰۲۲ نخستین حضورش در تئاتر وست اند را با احیای نمایش باغ‌وحش شیشه‌ای واقع در تئاتر دوک یورک تجربه کرد.[۱۵۵] او در آن نقش آماندا را به روی صحنه برد؛ مادری که برای بزرگ کردن فرزندانش در تلاش است و برای این کار از شخصیت خشن و مصمم مادرش کمک می‌گرفت.[۱۵۶] این محصول تئاتر نقدهای ضد و نقیضی را دریافت کرد.[۱۵۷]

آدامز نقش جیزل از فیلم افسون‌شده را بار دیگر در دنبالهٔ این فیلم با عنوان افسون‌نزده ایفا خواهد کرد.[۱۵۸] او بار دیگر با آدام مک‌کی در مینی‌سریال سلاطین آمریکا همکاری خواهد کرد.[۱۵۹] او در سال ۲۰۱۹ کمپانی تولیدی خود به‌نام باند گروپ انترتینمت[چ] را تأسیس کرد. اولین پروژه اقتباسی این شرکت از کتاب د پویزن ود بایبل[ح] نوشتهٔ باربارا کینگسالور خواهد بود.[۱۶۰][۱۶۱] در مهٔ ۲۰۲۱، باند گروپ انترتینمنت و ناین استوریز پروداکشنز به‌طور مشترک حق ساخت و تولید اقتباسی سینمایی از کتاب خاطرات در جستجوی درخت مادر نوشتهٔ سوزان سیمارد را به دست آوردند و آدامز در این پروژه ایفای نقش خواهد کرد.[۱۶۲][۱۶۳]

زندگی شخصیویرایش

آدامز در سال ۲۰۰۱ در یک کلاس بازیگری با بازیگر و نقاش دارن لو گالو آشنا شد و سال بعد هنگامی که در فیلم کوتاهی با عنوان سِنت‌ها همکاری می‌کردند، شروع به ملاقات کردند.[۲][۱۶۴] آن‌ها در سال ۲۰۰۸ نامزد کردند و دخترشان، آویانا، در سال ۲۰۱۰ به دنیا آمد.[۱۶۵][۱۶۶] این زوج هفت سال بعد از نامزدی در یک مراسم خصوصی واقع در مزرعه‌ای نزدیکی سانتا باربارا، کالیفرنیا ازدواج کردند.[۱۶۷][۱۶۸] آدامز در سال ۲۰۱۶ گفت که از فداکاری‌های بی‌شماری که لو گالو به عنوان مراقب اصلی خانواده‌شان انجام داده، قدردانی می‌کند.[۸] آن‌ها در بورلی هیلز، کالیفرنیا زندگی می‌کنند.[۱۶۹] او زندگی خانوادگی‌اش را «بسیار آرام» توصیف کرده و می‌گوید روال زندگی‌اش شامل رفتن به سر کار، بردن دخترش به پارک و داشتن قرارهای عاشقانه هفتگی با شوهرش است.[۴]

آدامز ارزش کمی به سلبریتی‌بودن قائل است و عقیده دارد «هر چه مردم بیشتر در مورد من بدانند، کمتر به من و کاراکترهای من اعتماد می‌کنند».[۱۶۸] او خیلی کم به شایعات بی‌اساس یا پوشش تبلویدها جلب توجه می‌کند و تلاش دارد که تعادل میان کار و زندگی را سالم نگه دارد.[۴][۱۷۰] او سعی می‌کند تحت تأثیر شهرتش قرار نگیرد و باور دارد که این امر مانع از توانایی او در بازی در نقش‌های با صداقت می‌شود. آدامز در مورد رنج بردن از ناامنی و عدم اعتماد به نفس از دوران جوانی و اینکه چگونه مادری او را آرام‌تر کرده صحبت کرده‌است.[۴][۸] او اغلب هنگام استرس در محل کار به ترانه‌خواندن می‌پردازد.[۶] او به دیگر بازیگران پیوسته و خواستار برابری دستمزد زنان در صنعت سینما شده‌است.[۶][۱۷۱]

آدامز در سال‌های اولیهٔ حضور در صنعت سینما با مشکلاتی مواجه شده بود و هم‌اکنون تا حد زیادی با دانش‌آموزان محروم مدرسه فیلم گتو در شهر نیویورک همکاری کرده‌است.[۱۷۲] ورایتی در ۲۰۱۰ از او به دلیل همکاری با آن‌ها تقدیر کرد.[۱۷۳] او از پروژهٔ ترور، سازمانی غیرانتفاعی که به نوجوانان مشکل‌دار ال‌جی‌بی‌تی کمک می‌کند، پشتیبانی کرده و در سال ۲۰۱۱ مجری رویداد «ترور لایو» بود.[۱۷۴] او در ۲۰۱۳ کتاب کتاب زیبایی برای سرطان مغز را برای کمک به جمع‌آوری پول برای مؤسسات خیریهٔ سرطان مغز اسناگ و هدراش منتشر کرد.[۱۷۵] سال بعد، او در یک رویداد خیریه‌ای برای جمع‌آوری کمک‌های مالی برای کودکان مورد آزار جنسی در مرکز پزشکی یوسی‌ال‌ای، سانتا مونیکا شرکت کرد.[۱۷۶]

کارنامهٔ هنری و جوایزویرایش

مقاله‌های اصلی: کارنامه هنری ایمی آدامز و فهرست جایزه‌ها و نامزدی‌های ایمی آدامز

بنا به گزارش وبگاه راتن تومیتوز و وبگاه گیشهٔ باکس آفیس موجو، تحسین‌شده‌ترین و پرفروش‌ترین فیلم‌های آدامز اگه می‌تونی منو بگیر (۲۰۰۲)، جون‌باگ (۲۰۰۵)، افسون‌زده (۲۰۰۷)، تردید (۲۰۰۸)، شب در موزه: نبرد اسمیتسونین (۲۰۰۹)، جولی و جولیا (۲۰۰۹)، مشت‌زن (۲۰۱۰)، ماپت‌ها (۲۰۱۱)، استاد (۲۰۱۲)، مرد پولادین (۲۰۱۳)، او (۲۰۱۳)، حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳)، چشمان بزرگ (۲۰۱۴)، بتمن در برابر سوپرمن: طلوع عدالت (۲۰۱۶)، ورود (۲۰۱۶)، حیوانات شب‌زی (۲۰۱۶) و لیگ عدالت (۲۰۱۷) هستند.[۷۲][۱۲۱] از پروژه‌های تلویزیونی او می‌توان به نقش‌آفرینی در مینی‌سریال چیزهای تیز (۲۰۱۸) از شبکهٔ اچ‌بی‌او اشاره کرد.[۱۳۳] او در احیای نمایش تئاتر به‌سوی جنگل واقع در پابلیک تییتر در سال ۲۰۱۲ حضور داشته‌است.[۸۶]

آدامز شش بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شده‌است: بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای جون‌باگ (۲۰۰۵)، تردید (۲۰۰۸)، مشت‌زن (۲۰۱۰)، استاد (۲۰۱۲) و معاون (۲۰۱۸)، و بهترین بازیگر زن برای حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳).[۱۷۷] او برای حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳) و چشمان بزرگ (۲۰۱۴) دو جایزهٔ گلدن گلوب در رشتهٔ بهترین بازیگر زن در کمدی یا موزیکال برنده شده و غیر از این نامزد دریافت هفت جایزه گلدن گلوب بوده‌است: بهترین بازیگر زن در کمدی یا موزیکال برای افسون‌زده (۲۰۰۷)، بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای تردید (۲۰۰۸)، مشت‌زن (۲۰۱۰)، استاد (۲۰۱۲) و معاون (۲۰۱۸)، بهترین بازیگر زن در درام برای ورود (۲۰۱۶)، و بهترین بازیگر زن در مینی‌سریال برای چیزهای تیز (۲۰۱۸).[۱۷۸]

یادداشت‌هاویرایش

  1. ↑ David Taylor Dance Company
  2. ↑ Country Dinner Playhouse
  3. ↑ Michael Brindisi
  4. ↑ Chanhassen Dinner Theater
  5. ↑ The Chromium Hook
  6. ↑ Manchester Prep
  7. ↑ Bond Group Entertainment
  8. ↑ Bond Group Entertainment

منابعویرایش

  1. ↑ "Amy Adams Biography: Actress (1974)". Biography. Retrieved December 23, 2014.
  2. ↑ ۲٫۰۰ ۲٫۰۱ ۲٫۰۲ ۲٫۰۳ ۲٫۰۴ ۲٫۰۵ ۲٫۰۶ ۲٫۰۷ ۲٫۰۸ ۲٫۰۹ ۲٫۱۰ ۲٫۱۱ ۲٫۱۲ ۲٫۱۳ ۲٫۱۴ Shnayerson, Michael (December 18, 2008). "Some Enchanted Amy". Vanity Fair. Archived from the original on December 18, 2008. Retrieved December 31, 2008.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ ۳٫۴ ۳٫۵ ۳٫۶ ۳٫۷ ۳٫۸ ۳٫۹ West, Naomi (November 16, 2007). "Amy Adams: Happily ever after". The Daily Telegraph. Retrieved December 31, 2008.
  4. ↑ ۴٫۰۰ ۴٫۰۱ ۴٫۰۲ ۴٫۰۳ ۴٫۰۴ ۴٫۰۵ ۴٫۰۶ ۴٫۰۷ ۴٫۰۸ ۴٫۰۹ ۴٫۱۰ Bilmes, Alex (December 18, 2013). "Amy Adams Interview: Esquire Meets The Star Of 'American Hustle'". Esquire. Retrieved September 21, 2017.
  5. ↑ Koltnow, Barry (November 17, 2007). "'Enchanted' with Amy Adams". The Orange County Register. Retrieved December 31, 2008.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ ۶٫۵ McGurk, Stuart (October 7, 2016). "Amy Adams: David O Russell made me cry every day on American Hustle". GQ. Retrieved September 20, 2017.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ ۷٫۳ ۷٫۴ Rochlyn, Margy (November 4, 2007). "A Disney Princess, Not Winking but Floating". The New York Times. Retrieved December 31, 2008.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ Freeman, Hadley (November 5, 2016). "Amy Adams: 'I thought, if I can't figure this out, I can't work any more'". The Guardian. Retrieved September 22, 2017.
  9. ↑ Heawood, Sophie (January 23, 2011). "Amy Adams: punching above her weight". The Guardian. Retrieved September 22, 2017.
  10. ↑ Galloway, Stephen; Guider, Elizabeth (December 8, 2008). "Oscar Roundtable: The Actresses". The Hollywood Reporter. Retrieved September 10, 2011.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ Head, Steve (January 8, 2003). "An Interview with Amy Adams". IGN Entertainment. Retrieved January 26, 2008.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ ۱۲٫۲ ۱۲٫۳ ۱۲٫۴ Freedom du Lac, Josh (December 11, 2008). "'The Real Thing': Amy Adams Enchants, Impresses in Nun's Role". The Washington Post. Retrieved December 31, 2008.
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ ۱۳٫۲ ۱۳٫۳ Moore, John (February 4, 2006). ""Junebug" role takes flight". The Denver Post. Archived from the original on September 21, 2017. Retrieved September 19, 2017.
  14. ↑ Rowan, Tom (September 1, 2015). A Chorus Line FAQ: All That's Left to Know About Broadway's Singular Sensation. Applause Theatre & Cinema Books. p. 392. ISBN 978-1-4950-4602-5.
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ ۱۵٫۲ Goldfarb, Brad (2008). "Amy Adams profile". Interview. 38 (1). Brant Publications, Inc. pp. 100–107, 150. ISSN 0149-8932.
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ ۱۶٫۲ ۱۶٫۳ ۱۶٫۴ Colin, Covert (November 10, 2016). "'Minnesota is my adopted home,' says Hollywood star Amy Adams". Star Tribune. Archived from the original on September 21, 2017. Retrieved September 19, 2017.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ ۱۷٫۲ Voss, Brandon (November 16, 2007). "Big Gay Following: Amy Adams". The Advocate. Archived from the original on October 2, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  18. ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ Darby, Maloney (September 6, 2016). "Telluride: How Amy Adams went from dinner theater to Hollywood star". KPCC. Archived from the original on September 20, 2017. Retrieved September 19, 2017.
  19. ↑ Flint, Joe (October 22, 1999). "On The Air". Entertainment Weekly. Archived from the original on November 22, 2008. Retrieved January 26, 2008.
  20. ↑ "Cruel Intentions 2 (2000)". Rotten Tomatoes. Retrieved September 22, 2017.
  21. ↑ Nathan, Rabin (March 13, 2000). "Cruel Intentions 2". The A.V. Club. Retrieved September 22, 2017.
  22. ↑ Holden, Stephen (December 2001). The New York Times Film Reviews 1999–2000. Taylor & Francis. p. 359. ISBN 978-0-415-93696-5.
  23. ↑ "Gold Derby by Tom O'Neil: Transcript of our chat with critics' award winner Amy Adams". Los Angeles Times. January 12, 2006. Retrieved December 30, 2008.
  24. ↑ "That '70s Show Season 2 Episode 15". TV Guide. Retrieved March 24, 2015.
    "Series 2 – 16. Murphy's Luck". Radio Times. Retrieved March 24, 2015.
    "Buffy the Vampire Slayer Season 5 Episode 6". TV Guide. Retrieved March 24, 2015.
    "Smallville, Season 1". iTunes (Apple Inc.). Retrieved March 24, 2015.
    Wickman, Kase (November 3, 2014). "21 People You Didn't Know Were On 'The West Wing'". MTV. Retrieved March 24, 2015.
  25. ↑ "Amy Adams talks about her struggling beginnings". Backstage. April 6, 2008.
  26. ↑ Getlen, Larry (March 2, 2008). "Q&A: Amy Adams". New York Post. Retrieved March 28, 2008.
  27. ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ ۲۷٫۲ Combe, Rachael (February 2, 2008). "Chasing Amy". Elle. Retrieved December 9, 2016.
  28. ↑ McCarthy, Todd (December 13, 2002). "Review: 'Catch Me If You Can'". Variety. Retrieved September 19, 2017.
  29. ↑ "The Last Run (2004)". Rotten Tomatoes. Retrieved March 24, 2015.
  30. ↑ Freydkin, Donna (March 5, 2008). "Rising star Amy Adams's career seems enchanted". USA Today. Retrieved December 31, 2008.
  31. ↑ Page, Janice (August 7, 2005). "For actress Amy Adams, role was a turning point". The Boston Globe. Archived from the original on August 10, 2005. Retrieved January 26, 2008.
  32. ↑ Robey, Tim (April 14, 2006). "A small, quiet miracle". The Daily Telegraph. Retrieved September 19, 2017.
  33. ↑ Hornaday, Ann (August 26, 2005). "'Junebug': Welcome to the Rural World". The Washington Post. Retrieved September 19, 2017.
  34. ↑ "Independent Spirit Awards" (PDF). Independent Spirit Awards. Retrieved March 24, 2016.
  35. ↑ "The BFCA Critics' Choice Awards: 2005". Broadcast Film Critics Association. Archived from the original on June 29, 2012. Retrieved August 19, 2015.
  36. ↑ "The Wedding Date (2005)". Rotten Tomatoes. Retrieved September 19, 2017.
  37. ↑ "Standing Still (2005)". Rotten Tomatoes. Retrieved September 19, 2017.
  38. ↑ "5 Things You Don't Know About Amy Adams". The Hollywood Reporter. March 27, 2011. Retrieved March 24, 2015.
  39. ↑ Travers, Peter (August 3, 2006). "Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby". Rolling Stone. Retrieved September 19, 2017.
  40. ↑ Holden, Stephen (May 11, 2007). "Chasing an Old Flame, Taking No Prisoners". The New York Times. Retrieved March 21, 2015.
  41. ↑ ۴۱٫۰ ۴۱٫۱ Wloszczyna, Susan (November 14, 2007). "Enchanted princess steps out of cartoon, into Manhattan". USA Today. Retrieved January 4, 2008.
  42. ↑ Carroll, Larry (January 26, 2007). "Sam Jackson Reunites With Willis, 'Underdog' Gets Real: Sundance File". MTV. Retrieved March 24, 2015.
  43. ↑ Wood, Jennifer (November 26, 2007). "Amy Adams Enchants Kevin Lima". MovieMaker. Archived from the original on May 18, 2015. Retrieved May 12, 2015.
  44. ↑ "Enchanted (Soundtrack from the Motion Picture)". iTunes (Apple Inc.). November 20, 2007. Retrieved September 19, 2017.
  45. ↑ Ebert, Roger (November 21, 2007). "Enchanted". Chicago Sun-Times. Retrieved December 30, 2008.
  46. ↑ Morris, Wesley (November 21, 2007). "Enchanted: A movie princess is born". The Boston Globe. Retrieved January 26, 2008.
  47. ↑ McCarthy, Todd (November 18, 2007). "Review: 'Enchanted'". Variety. Retrieved September 21, 2017.
  48. ↑ "Enchanted". Box Office Mojo. October 26, 2008. Retrieved December 20, 2008.
  49. ↑ Bruno, Mike (December 14, 2007). "Golden Globes nominees are ..." Entertainment Weekly. Retrieved July 25, 2015.
  50. ↑ Whitehead, J.W. (June 6, 2014). Mike Nichols and the Cinema of Transformation. McFarland & Company. pp. 288–289. ISBN 978-1-4766-1642-1. Retrieved September 22, 2017.
  51. ↑ Honeycutt, Kirk (November 27, 2007). "Charlie Wilson's War". The Hollywood Reporter. Retrieved September 19, 2017.
  52. ↑ Bradshaw, Peter (January 11, 2008). "Charlie Wilson's War". The Guardian. Retrieved September 19, 2017.
  53. ↑ ۵۳٫۰ ۵۳٫۱ Zeidler, Sue (March 19, 2009). "Just a Minute With: Amy Adams for "Sunshine Cleaning"". Reuters. Retrieved September 19, 2017.
  54. ↑ Tourtellotte, Bob (January 21, 2008). "Docs are hot at Sundance". Reuters. Retrieved December 31, 2008.
  55. ↑ LaSalle, Mick (March 20, 2009). "Movie review: Amy Adams in 'Sunshine Cleaning'". San Francisco Chronicle. Retrieved March 8, 2015.
  56. ↑ Holden, Stephen (March 7, 2008). "Can a Screwball Fable Have an Eye for Detail and a Heart for Fun? Discuss". The New York Times. Retrieved August 31, 2015.
  57. ↑ ۵۷٫۰ ۵۷٫۱ Freydkin, Donna (December 18, 2008). "A 'Bergman thing' going on with Doubt star Amy Adams". USA Today. Retrieved December 31, 2008.
  58. ↑ Biancolli, Amy (December 18, 2008). "Doubt". Houston Chronicle. Retrieved September 19, 2017.
  59. ↑ Hornaday, Ann (December 12, 2008). "Movie Review: Meryl Streep and Philip Seymour Hoffman in 'Doubt'". The Washington Post. Retrieved September 19, 2017.
  60. ↑ Schlegel, Chad (January 21, 2009). "Oscars 2009: All the nominees". Entertainment Weekly. Retrieved July 26, 2015.
  61. ↑ "Baftas 2009: full list of nominations". The Guardian. January 15, 2009. Retrieved July 25, 2015.
  62. ↑ "Complete List of Nominations for 2009 Golden Globes". E!. December 11, 2008. Retrieved July 25, 2015.
  63. ↑ Whitty, Stephen (March 1, 2008). "For Amy Adams, being nice is the best revenge". The Star-Ledger. Retrieved March 28, 2008.
  64. ↑ ۶۴٫۰ ۶۴٫۱ ۶۴٫۲ ۶۴٫۳ ۶۴٫۴ Patterson, John (November 22, 2012). "Amy Adams: 'David O Russell said to me: 'You are so not the princess type'". The Guardian. Retrieved November 22, 2012.
  65. ↑ ۶۵٫۰ ۶۵٫۱ Py-Lieberman, Beth (June 2009). "Q and A: Amy Adams". Smithsonian. Retrieved September 22, 2017.
  66. ↑ Kaltenbach, Chris (May 17, 2009). "Amy Adams can play saintly, sweet and saucy". The Baltimore Sun. Retrieved June 12, 2009.
  67. ↑ "Night at the Museum 2: Battle of the Smithsonian". Metacritic. Retrieved June 12, 2009.
  68. ↑ Phillips, Michael (May 20, 2009). "Toys in the nation's attic". Chicago Tribune. Archived from the original on May 27, 2009. Retrieved June 12, 2009.
  69. ↑ "You Can Now Watch Julie and Julia Without Julie". Vanity Fair. November 15, 2014. Retrieved May 12, 2015.
  70. ↑ Haddon, Cole (August 7, 2009). "Interview: Amy Adams on Julie & Julia". MTV. Retrieved September 22, 2017.
  71. ↑ Rickey, Carrie (August 7, 2009). "A film as delicious as French cuisine". The Philadelphia Inquirer. Retrieved May 12, 2015.
  72. ↑ ۷۲٫۰ ۷۲٫۱ ۷۲٫۲ "Amy Adams Movie Box Office Results". Box Office Mojo. Retrieved September 19, 2017.
  73. ↑ Roeper, Richard (March 13, 2010). Leap Year Review. RichardRoeper.com. Retrieved September 20, 2017.
  74. ↑ ۷۴٫۰ ۷۴٫۱ Christine, Lennon (December 14, 2010). "Amy Adams on Playing Against Type". Marie Claire. Retrieved September 22, 2017.
  75. ↑ Heawood, Sophie (January 23, 2011). "Amy Adams: punching above her weight". The Guardian. Retrieved September 20, 2017.
  76. ↑ Morgenstern, Joe (December 9, 2010). "Family Saga 'Fighter' Stings Like a Bee". The Wall Street Journal. Archived from the original on January 14, 2015. Retrieved September 20, 2012.
  77. ↑ "Winners and Nominees for the 83rd Academy Awards". Academy of Motion Pictures Arts and Sciences. Retrieved January 26, 2014.
  78. ↑ "Baftas nominations 2011: full list". The Guardian. January 18, 2011. Retrieved July 25, 2015.
  79. ↑ "Golden Globes 2011: full list of nominees". The Daily Telegraph. December 14, 2010. Retrieved July 25, 2015.
  80. ↑ "Interview: Amy Adams". Stylist. Retrieved September 22, 2017.
  81. ↑ Holden, Stephen (November 22, 2011). "Getting the Gang Together Again". The New York Times. Retrieved June 9, 2012.
  82. ↑ "The Muppets (Original Motion Picture Soundtrack)". iTunes (Apple Inc.). January 2011. Retrieved September 19, 2017.
  83. ↑ Schwarzbaum, Lisa (November 30, 2011). "Movie Review: The Muppets (2011)". Entertainment Weekly. Retrieved November 23, 2013.
  84. ↑ ۸۴٫۰ ۸۴٫۱ ۸۴٫۲ McGrath, Charles (July 26, 2012). "The Leafy Tale of the Princess and the Queen". The New York Times. Retrieved September 19, 2017.
  85. ↑ Marcus, Bennett (August 10, 2012). "Amy Adams: Prepping for Into the Woods Was "Crazy," "Didn't Even Feel Like the Same World"". Vanity Fair. Retrieved September 19, 2017.
  86. ↑ ۸۶٫۰ ۸۶٫۱ Brantley, Ben (August 9, 2012). "A Witch, a Wish and Fairy Tale Agony". The New York Times. Retrieved September 19, 2017.
  87. ↑ ۸۷٫۰ ۸۷٫۱ Broadbent, Lucy (November 1, 2012). "Amy Adams: interview on The Master". The Daily Telegraph. Retrieved September 19, 2017.
  88. ↑ Ehrich Dowd, Kathy (February 20, 2014). "Amy Adams Breaks Down While Discussing Philip Seymour Hoffman". The Daily Telegraph. Retrieved September 22, 2017.
  89. ↑ Wickman, Forrest (September 19, 2012). "How Much Scientology Made It Into The Master?". Slate. Retrieved October 17, 2017.
  90. ↑ Smith, Krista (February 22, 2013). "Amy Adams on Filming *The Master'*s Masturbation Scene and Becoming Lois Lane". Vanity Fair. Retrieved September 19, 2017.
  91. ↑ Chang, Justin (September 1, 2012). "Review: 'The Master'". Variety. Retrieved September 20, 2017.
  92. ↑ Clarke, Donald (November 16, 2012). "The Master". The Irish Times. Retrieved September 20, 2017.
  93. ↑ "Winners and Nominees for the 85th Academy Awards". Academy of Motion Pictures Arts and Sciences. Retrieved January 26, 2014.
  94. ↑ "Film in 2012". British Academy of Film and Television Arts. Retrieved February 5, 2015.
  95. ↑ "Golden Globes 2013: Complete List of Winners". The Hollywood Reporter. January 13, 2013. Retrieved July 25, 2015.
  96. ↑ "Trouble with the Curve". Rotten Tomatoes. Retrieved September 21, 2012.
  97. ↑ Ebert, Roger (September 19, 2012). "Trouble with the Curve". Chicago Sun-Times. Retrieved September 21, 2012.
  98. ↑ Ditzian, Eric (December 8, 2010). "Kristen Stewart has 'chops' says 'On The Road' co-star Amy Adams". MTV. Retrieved September 20, 2017.
  99. ↑ ۹۹٫۰ ۹۹٫۱ Mitchell, Elvis (June 9, 2013). "Amy Adams". Interview. Retrieved September 20, 2017.
  100. ↑ Bradshaw, Peter (June 13, 2013). "Man of Steel – review". The Guardian. Retrieved September 20, 2017.
  101. ↑ "Man of Steel (2013)". Box Office Mojo. Retrieved October 2, 2013.
  102. ↑ ۱۰۲٫۰ ۱۰۲٫۱ ۱۰۲٫۲ ۱۰۲٫۳ Ito, Robert (December 4, 2013). "A Princess Finds Her Dark Side". The New York Times. Retrieved September 20, 2017.
  103. ↑ ۱۰۳٫۰ ۱۰۳٫۱ Hoby, Hermione (December 20, 2013). "American Hustle star Amy Adams, interview: 'There are people I'd love to eviscerate'". The Daily Telegraph. Retrieved September 20, 2017.
  104. ↑ "American Hustle (2013)". Rotten Tomatoes. Retrieved April 9, 2014.
  105. ↑ Dargis, Manohla (December 12, 2013). "Big Hair, Bad Scams, Motormouths". The New York Times. Retrieved September 20, 2017.
  106. ↑ ۱۰۶٫۰ ۱۰۶٫۱ "Nominees for the 86th Academy Awards". Academy of Motion Pictures Arts and Sciences. Archived from the original on October 14, 2014. Retrieved January 26, 2014.
  107. ↑ "Golden Globe Winners: Complete List". Variety. January 12, 2014. Archived from the original on March 20, 2014. Retrieved July 25, 2015.
  108. ↑ "2013 Film Critic Top 10 Lists". Metacritic. Retrieved September 20, 2017.
  109. ↑ "Lullaby (2014)". Rotten Tomatoes. Retrieved February 15, 2016.
  110. ↑ ۱۱۰٫۰ ۱۱۰٫۱ Bucjley, Cara (January 6, 2015). "How Amy Adams Overcame Her Resistance to 'Big Eyes'". The New York Times. Retrieved September 20, 2017.
  111. ↑ ۱۱۱٫۰ ۱۱۱٫۱ ۱۱۱٫۲ O' Toole, Lesley (December 28, 2014). "Amy Adams on playing painter Margaret Keane in Tim Burton's Big Eyes". The Independent. Retrieved September 20, 2017.
  112. ↑ Doyle, Rebecca (December 10, 2014). "Margaret Keane on 'Big Eyes': "I Didn't Know Who Amy Adams Was"". The Hollywood Reporter. Retrieved September 20, 2017.
  113. ↑ Kermode, Mark (December 28, 2014). "Big Eyes review – Tim Burton's most grown-up movie in years". The Observer. Retrieved September 20, 2017.
  114. ↑ "Golden Globe Winners 2015: Complete List". Variety. January 11, 2015. Retrieved July 25, 2015.
  115. ↑ "Baftas 2015: full list of winners". The Daily Telegraph. February 9, 2015. Retrieved July 25, 2015.
  116. ↑ "Batman v Superman: Dawn of Justice (2016)". Rotten Tomatoes. Retrieved June 5, 2017.
  117. ↑ Chang, Justin (September 9, 2016). "Toronto 2016: 'Arrival,' 'Nocturnal Animals' and the Amy Adams effect". Los Angeles Times. Retrieved September 20, 2017.
  118. ↑ ۱۱۸٫۰ ۱۱۸٫۱ Heritage, Stuart (January 27, 2017). "Vanity Fair's Hollywood issue: the year Amy Adams missed out on an Oscar". The Guardian. Retrieved September 25, 2017.
  119. ↑ Coggan, Devan (September 14, 2016). "TIFF 2016: Amy Adams took notes from Tom Ford for Nocturnal Animals". Entertainment Weekly. Retrieved September 20, 2017.
  120. ↑ Zacharek, Stephanie (November 18, 2016). "Review: Tom Ford's Nocturnal Animals Looks Great. But What Is It Saying?". Time. Retrieved September 20, 2017.
  121. ↑ ۱۲۱٫۰ ۱۲۱٫۱ "Amy Adams". Rotten Tomatoes. Retrieved September 20, 2017.
  122. ↑ Anderson, Arriston (September 1, 2016). "Venice: Amy Adams Talks Anxiety and Destiny in 'Arrival'". The Hollywood Reporter. Retrieved September 20, 2017.
  123. ↑ Zwecker, Bill (November 9, 2016). "Making 'Arrival' reinforced Amy Adams's belief in alien life forms". Chicago Sun-Times. Retrieved September 25, 2017.
  124. ↑ Orr, Christopher (November 11, 2016). "The Epic Intimacy of Arrival". The Atlantic. Retrieved September 20, 2017.
  125. ↑ Turan, Kenneth (November 10, 2016). "Review: 'Arrival' is deeply human, expertly realized science fiction". Los Angeles Times. Retrieved September 20, 2017.
  126. ↑ "Arrival (2016)". Box Office Mojo. Retrieved July 16, 2017.
  127. ↑ "Golden Globe Nominations: Complete List". Variety. December 12, 2016.
  128. ↑ Ritman, Alex (January 9, 2017). "BAFTA Awards: 'La La Land' Leads Nominations". The Hollywood Reporter.
  129. ↑ Proudfoot, Jenny (January 25, 2017). "The award for the most awkward 2017 Oscars moment goes to Amy Adams". Marie Claire. Retrieved September 20, 2017.
    Rich, Katie (January 24, 2017). "Why Amy Adams's Oscar Snub Was So Surprising". Vanity Fair. Retrieved September 20, 2017.
    Riley, Janelle (January 24, 2017). "Why Amy Adams Deserved Oscar Attention for 'Arrival'". Variety. Retrieved September 20, 2017.
  130. ↑ Grierson, Tim (November 15, 2017). "'Justice League': Review". Screen International. Retrieved November 15, 2017.
  131. ↑ Petski, Denise (March 24, 2017). "'Sharp Objects': Taylor John Smith Joins HBO's Amy Adams Series". Deadline Hollywood. Retrieved April 8, 2017.
  132. ↑ Petski, Denise (May 5, 2017). "'Sharp Objects': David Sullivan, Reagan Pasternak, More Set To Recur In Amy Adams's HBO Series". Deadline Hollywood. Retrieved June 26, 2016.
  133. ↑ ۱۳۳٫۰ ۱۳۳٫۱ Dockterman, Eliana (June 28, 2018). "It's Hard to Watch Sharp Objects, and Even Harder to Look Away". Time. Retrieved June 29, 2018.
  134. ↑ Rose, Lacey (June 20, 2018). "Amy Adams Goes Dark: 'Sharp Objects' and a Female Antihero for a Troubled Time". The Hollywood Reporter. Retrieved June 29, 2018.
  135. ↑ Mulkerrins, Jane (June 9, 2018). "Amy Adams on equal pay, family life and her grittiest role to date". The Daily Telegraph. Retrieved June 18, 2018.
  136. ↑ "Sharp Objects: Miniseries (2018)". Rotten Tomatoes. Retrieved July 8, 2018.
  137. ↑ Poniewozik, James (July 5, 2018). "'Sharp Objects,' a Mesmerizing Southern Thriller, Cuts Slow but Deep". The New York Times. Retrieved July 8, 2018.
  138. ↑ D'Addario, Daniel (June 7, 2018). "TV Review: 'Sharp Objects' Starring Amy Adams". Variety. Retrieved June 18, 2018.
  139. ↑ Marotta, Jenna (December 5, 2018). "The Amy Adams Approach". Backstage. Retrieved December 6, 2018.
  140. ↑ Siegel, Tatiana (November 19, 2018). "The Dick Cheney Dossier: Inside Adam McKay's Searing Exposé of D.C.'s "Ultimate Gamesman" in 'Vice'". The Hollywood Reporter. Retrieved December 5, 2018.
  141. ↑ Lawson, Richard (December 17, 2018). "Dick Cheney Biopic Vice Is as Subtle as a Shot to the Face". Vanity Fair. Retrieved December 17, 2018.
  142. ↑ "Golden Globe Nominations: Complete List". Variety. December 6, 2018. Retrieved December 6, 2018.
    Nordyke, Kimberly (January 22, 2019). "Oscars: 'Roma,' 'Favourite' Top Nominations With 10 Apiece". The Hollywood Reporter. Retrieved January 22, 2019.
    "'The Favourite' Dominates BAFTA Nominations 2019". The Hollywood Reporter. January 8, 2019. Retrieved January 9, 2019.
    Respers France, Lisa (July 16, 2019). "Emmy nominations 2019: See if your favorite shows make the cut". CNN. Retrieved July 16, 2019.
  143. ↑ Kroll, Justin (April 4, 2019). "Amy Adams to Star in Ron Howard's 'Hillbilly Elegy' at Netflix (Exclusive)". Variety. Retrieved April 5, 2019.
  144. ↑ "Hillbilly Elegy (2020)". Rotten Tomatoes. Retrieved March 7, 2022.
  145. ↑ "'Hillbilly Elegy' Review: A Bestselling Memoir Becomes Oscar-Season B.S." Rolling Stone. November 12, 2020. Retrieved January 20, 2021.
  146. ↑ "Hillbilly Elegy". Metacritic. Retrieved January 20, 2021.
  147. ↑ "Hillbilly Elegy is a horrific showcase for miserable overacting: Review". EW. Retrieved January 20, 2021. Her descent into addiction takes maybe two scenes, one of them roller-skating high through the ICU while Bananarama's "Cruel Summer" plays on the soundtrack. Playing a drug addict is tricky. On a story level, it requires patience: Enough narrative real estate so we understand the person behind the disease, enough scenes that aren't just a freakout acting reel.
  148. ↑ "Hillbilly Elegy Is Not the Fun Kind of Bad". Vulture. November 24, 2020. Retrieved January 20, 2021. Adams has been given an ironic hell punishment for actorly ambition — consisting of so many outsized scenes and no center.
  149. ↑ "SAG Nominations: 12 Biggest Snubs and Surprises, From Amanda Seyfried to Regé-Jean Page". Variety. February 4, 2021. Retrieved March 9, 2022.
  150. ↑ Rubin, Rebecca (March 17, 2020). "'Black Widow' Release Pulled Amid Coronavirus Pandemic". Variety. Retrieved March 17, 2020.
  151. ↑ Ivie, Devon (March 4, 2021). "The Woman in the Window Movie Really, Finally Has a Release Date". Vulture. Retrieved March 27, 2021.
  152. ↑ Kit, Borys (August 28, 2020). "Amy Adams Joins Universal's 'Dear Evan Hansen' Musical". The Hollywood Reporter. Retrieved August 28, 2020.
  153. ↑ "The Woman in the Window (2021)". Rotten Tomatoes. Fandango Media. Retrieved October 1, 2021.
  154. ↑ "Dear Evan Hansen". Rotten Tomatoes. Fandango Media. Retrieved January 1, 2021.
  155. ↑ "Amy Adams to make her West End debut in The Glass Menagerie". The Guardian. September 14, 2021. Retrieved May 12, 2022.
  156. ↑ "The day Amy Adams cried: 'I know I'm puffy-eyed today'". The Times. May 29, 2022. Retrieved May 30, 2022.
  157. ↑ "Amy Adams' West End debut gets mixed reviews". BBC News. June 1, 2022. Retrieved June 1, 2022.
  158. ↑ D'Alessandro, Anthony (December 11, 2020). "Disenchanted': 'Enchanted' Sequel With Amy Adams Going To Disney+". Deadline. Retrieved December 11, 2020.
  159. ↑ White, Peter (August 4, 2020). "Amy Adams & Adam McKay Reunite For Walmart Limited Series 'Kings Of America' At Netflix". Deadline Hollywood. Retrieved August 28, 2020.
  160. ↑ Petski, Denise (March 12, 2019). "Amy Adams Inks First-Look Deal With HBO; Starts Production Company, Developing 'Poisonwood Bible'". Deadline Hollywood. Retrieved May 9, 2021.
  161. ↑ Otterson, Joe (March 12, 2019). "Amy Adams Sets First-Look Deal at HBO, to Develop 'Poisonwood Bible' Limited Series". Variety. Retrieved March 13, 2019.
  162. ↑ Fleming, Mike Jr. (May 4, 2021). "Amy Adams & Jake Gyllenhaal Team To Produce 'Finding The Mother Tree'; Adams To Star In Adaptation Of Suzanne Simard Memoir". Deadline Hollywood. Retrieved May 9, 2021.
  163. ↑ Donnelly, Matt (May 4, 2021). "Amy Adams, Jake Gyllenhaal Win Rights to Memoir 'Finding the Mother Tree' With Adams to Star". Variety. Retrieved May 9, 2021.
  164. ↑ "Names & Faces". The Washington Post. July 26, 2008. Archived from the original on November 9, 2012. Retrieved January 3, 2009.
  165. ↑ "Amy Adams Marries Darren Le Gallo After Seven-Year Engagement". Us Weekly. May 4, 2015. Archived from the original on December 20, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  166. ↑ Michaud, Sarah (May 17, 2010). "It's a Girl for Amy Adams!". People. Archived from the original on August 19, 2018. Retrieved February 2, 2019.
  167. ↑ Miller, Michael (May 4, 2015). "Amy Adams Marries Darren LeGallo". People. Archived from the original on May 5, 2015. Retrieved May 4, 2015.
  168. ↑ ۱۶۸٫۰ ۱۶۸٫۱ Wappler, Margaret (April 2016). "Amy Adams: The Thinking Women's Guide to Hollywood". Allure: 166. ASIN B01DKL4Y5W.
  169. ↑ David, Mark (September 9, 2010). "Amy Adams: New Baby, New House". Variety. Archived from the original on June 28, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  170. ↑ "April Cover Star Amy Adams Talks Breasts, Couture And Her Stint At Hooters". Marie Claire. March 9, 2016. Archived from the original on September 25, 2017. Retrieved September 25, 2017.
  171. ↑ Crucchiola, Jordan (November 22, 2016). "Amy Adams Wants to Know Why Producers Don't Get Asked About the Gender Pay Gap". New York. Archived from the original on November 24, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  172. ↑ Netzer, Jaime (September 30, 2010). "Amy Adams makes school a top priority". Variety. Archived from the original on October 31, 2015. Retrieved September 22, 2017.
  173. ↑ Abrams, Rachel (October 1, 2010). "Women power praised". Variety. Archived from the original on October 31, 2015. Retrieved September 22, 2017.
  174. ↑ Bell, Carrie (December 5, 2011). "Amy Poehler rules Trevor Live event". Entertainment Weekly. Archived from the original on September 22, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  175. ↑ Smith, Sarah (March 7, 2013). "Amy Adams, Nicole Scherzinger and Hilary Duff help launch The Beauty Book for Brain Cancer". InStyle. Archived from the original on December 9, 2015. Retrieved September 22, 2017.
  176. ↑ "Amy Adams On the One Thing She's Never Worn On the Red Carpet (Until Last Night!)". InStyle. April 14, 2014. Archived from the original on September 22, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  177. ↑ Whipp, Glenn (September 9, 2016). "Now that DiCaprio has one, it's Amy Adams' turn to win an Oscar, right?". Los Angeles Times. Retrieved September 22, 2017.
  178. ↑ "Amy Adams". Hollywood Foreign Press Association. Retrieved December 6, 2018.

پیوند به بیرونویرایش

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=ایمی_آدامز&oldid=35037510»