بالاگریوه
بالاگـِریوِه منطقهای در جنوب استان لرستان کنونی است که وسعت آن از غرب تا کبیر کوه و از جنوب تا بخش الوارگرمسیری است.[۱] بالاگریوه سکونتگاه ایلها و طوایف از قبیل ایل دیرکوند(دریکوند)، بهاروند، میر، جودکی، قلاوند، رشنو و سکوند است.[۲]
تاریخویرایش
پیش از ایلهای میر، جودکی و قلاوند و تا دوره حکومت قاجارها منطقه بالاگریوه جزئی از سکونتگاه ایل ساکی بود. سکوندها به همراه بیرانوندها از جمله ایلهای لرستان بودند که در شکلگیری حکومت زندیان به کریمخان زند کمک کرده و همراه وی به شیراز رفتند اما پس از انقراض سلسله زندیه به لرستان برگشتند.[۳]
پس از بازگشت سکوندها از شیراز، این ایل با ایلهای میر، جودکی و قلاوند متحد شده و علیه ساکیها برای تصرف منطقه بالاگریوه به نبرد پرداخت که نتیجه آن کشته شدن حسینخان ساکی رئیس ایل ساکی و تصرف بالاگریوه توسط ایل سکوند بود.[۳] پس از این شکست ساکیها در لرستان و خوزستان پراکنده شده و بخشی از آنها به عنوان یکی از طوایف سکوند درآمدند.[۳]
پیوند به بیرونویرایش
پانویسویرایش
- ↑ «بالاگریوه؛ بسته کاملی از گذشته ایران». ایسنا | خوزستان. ۱۳۹۴-۱۲-۱۳. دریافتشده در ۲۰۱۹-۰۹-۱۲.
- ↑ لغتنامه دهخدا. «معنی بالاگریوه». www.vajehyab.com. دریافتشده در ۲۰۱۹-۰۹-۱۲.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ چگنی, فرهاد (خانجان) (Winter 1378). "ایل سگوند، نام و تاریخ آن". کیهان فرهنگی. 161 (16): 66–67.
این یک مقالهٔ خرد پیرامون استان لرستان است. با گسترش آن به ویکیپدیا کمک کنید. |