توفند هوگو یک چرخند گرمسیری قدرتمند از کیپ ورد بود که در سپتامبر ۱۹۸۹ خسارات گسترده‌ای را در سراسر شمال شرقی کارائیب و جنوب شرقی ایالات متحده وارد کرد. هوگو در سراسر مسیر خود تقریباً ۲ میلیون نفر را تحت تأثیر قرار داد.[۱] اثرات مستقیم آن ۶۷ نفر را کشت و ۱۱ میلیارد دلار خسارت را تحمیل کرد. (معادل ۲۶ میلیارد دلار در ۲۰۲۱) خسارت ناشی از این توفند، از هر توفند آتلانتیک پیش از آن پرهزینه‌تر بود. در اوج قدرت خود در شرق آنتیل کوچک، هوگو به‌عنوان توفند ردهٔ ۵ طبقه‌بندی شد که بالاترین رتبه در مقیاس سافیر-سیمپسون بود. در طول پنج روز، هوگو از گوادلوپ، سنت کروکس، پورتوریکو و کارولینای جنوبی عبور کرد و شرایط طوفانی بزرگی را برای این مناطق و مناطق اطراف ایجاد کرد. اثرات کمتری در طول مسیر توفند در آنتیل کوچک و در سراسر ایالات متحده شرقی به سمت شرق کانادا احساس شد.

توفند هوگو
چرخند حاره‌ای رده‌ی 5 major hurricane (SSHWS/NWS)
تصویر ماهواره‌ای نشان‌دهندهٔ چشم توفان
هوگو در شرق آنتیل کوچک در ۱۵ سپتامبر
شکل‌گرفته۱۰ سپتامبر ۱۹۸۹ (۱۹۸۹-09-۱۰)
پراکنده‌شده۲۵ سپتامبر ۱۹۸۹ (۱۹۸۹-09-۲۵)
(برون حاره‌ای بعد از ۲۳ سپتامبر ۱۹۸۹)
شدیدترین بادها۱-دقیقه پایدار ماند: 160 mph (260 km/h)
کمترین فشار۹۱۸ mbar (hPa)؛‏ ۲۷٫۱۱ inHg
تلفات۶۷ نفر به‌طور مستقیم، ۴۰ نفر به‌طور غیرمستقیم
آسیب۱۱۰۰۰
نواحی تحت تأثیر
قرار گرفته
تصویر ماهواره‌ای از هوگو در حال نزدیک شدن به خشکی در سواحل شرقی ایالات متحده به عنوان یک توفند ردهٔ ۴، در ۲۱ سپتامبر

هوگو از خوشه‌ای از توفان تندری در نزدیکی کیپ ورد در ۱۰ سپتامبر ۱۹۸۹ به‌وجود آمد. این خوشه در یک چرخند گرمسیری ادغام شد و در ۱۳ سپتامبر، به یک توفند تبدیل شد و به‌شدت ادامه داد تا زمانی که بادهای آن با شدت ردهٔ طوفان شمارهٔ ۵ و تا ۲۶۰ کیلومتر بر ساعت، سرعت گرفتند. بین ۱۷ تا ۱۸ سپتامبر، هوگو پیش از ظهور در دریای سارگاسو، در سراسر شمال شرقی کارائیب به‌عنوان یک سامانهٔ کمی ضعیف‌تر حرکت کرد. تغییرات گسترده‌تر در الگوهای آب‌وهوا باعث شد هوگو یک مسیر شتاب‌زده به سمت شمال غربی به سمت جنوب شرقی ایالات متحده در پیش بگیرد، که در ۲۱ سپتامبر پس از درنوردیدن جزیره سالیوان، کارولینای جنوبی، به‌عنوان یک توفند رده ۴ به پایان رسید و آخرین بار در ۲۵ سپتامبر در شمال اقیانوس اطلس

خسارت‌های مستقیم بر پایهٔ کشور یا منطقه
کشور فوت‌شدگان خسارت
آنتیگوا و باربودا ۲ ۲۰۰ میلیون دلار[۲]
جزایر ویرجین بریتانیا - ۵۰ میلیون دلار[۳]
دومینیکا - ۲۰ میلیون دلار
گوادلوپ ۱۱[۴] ۸۸۰ میلیون دلار[۵]
مونتسرات ۱۰[۴] ۲۶۰ میلیون دلار[۵]
آنتیل هلند ۱۱ ۵۰ میلیون دلار
پورتوریکو ۸[۴][۶] ۲ میلیارد دلار
سنت کیتس و نویس ۱[۴] ۴۶ میلیون دلار[۷]
ایالات متحده آمریکا ۲۱[۴] ۷ میلیارد دلار[۸]
جزایر ویرجین ایالات متحده آمریکا ۳[۴] ۵۰۰ میلیون دلار

منابع ویرایش

  1. FEMA.
  2. "Hurricane". St. John's, Antigua and Barbuda: National Office of Disaster Services. Archived from the original on October 22, 2019. Retrieved April 26, 2020.
  3. "Damage breakdown". The Miami Herald. Miami, Florida. September 23, 1989. p. 9A. Retrieved May 29, 2020.
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ ۴٫۳ ۴٫۴ ۴٫۵ Lawrence, Miles B. (November 15, 1989). Hurricane Hugo (PDF) (Preliminary Report). Miami, Florida: National Hurricane Center. Archived (PDF) from the original on September 11, 2018. Retrieved April 10, 2020 – via National Weather Service.
  5. ۵٫۰ ۵٫۱ "Day 9: Hurricane Hugo Strikes Guadalupe". Remembering Hurricane Hugo. Weather Underground. Weather Underground, Inc. Archived from the original on June 2, 2010. Retrieved April 21, 2020.
  6. York, Michael (September 19, 1989). "Deadly Hugo Slams Puerto Rico, Virgin Islands". The Washington Post. Washington, D.C. p. A1. Archived from the original on May 25, 2010. Retrieved May 30, 2018.
  7. "Hurricane Hugo 1989". The University of the West Indies. 2018. Retrieved April 26, 2020.
  8. Blake, Eric S.; Landsea, Christopher; Gibney, Ethan J. (August 2011). "The Deadliest, Costliest, and Most Intense United States Tropical Cyclones From 1851 to 2010 (And Other Frequency Requested Hurricane Facts)" (PDF). Miami, Florida: National Hurricane Center. Archived from the original (PDF) on April 17, 2020. Retrieved April 18, 2020.