جایرودین ران روتورسایکل

هواچرخ کواکسیال(بالگرد تک موتوره)/شرکت جایرودین

جایرودین ران روتورسایکل (به انگلیسی: Gyrodyne RON Rotorcycle) یک هواچرخ کواکسیال بود که به سفارش و تأمین بودجه از سوی نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا توسط شرکت جایرودین ساخته شد. بعدها بعنوان یکی از گزینه‌های سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده مطرح شد. از ویژگی‌هایی که نیروهای مسلح آمریکا برای این بالگرد تعیین کرده بودند، نشست و برخاست از روی آب بود. این بالگرد تک‌موتوره دارای یک موتور پیستونی پورشه هواخنک ۷۲ اسب بخاری بود. درنهایت این محصول انتظارات نیروهای مسلح آمریکا را برآورده نکرد و تنها ۱۰ فروند از آن تولید شد. این محصول توسعه یافت و به جایرودین کیو.اچ ۵۰ دش تبدیل شد.[۱][۲][۳]

XRON-I Rotorcycle
در یک موزه
کاربری هواچرخ
کشور سازنده ایالات متحده
تولیدکننده جایرودین
نخستین پرواز ۲۳ نوامبر ۱۹۵۵
کاربر اصلی نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا
تعداد ساخته‌شده ۱۰
توسعه‌یافته به جایرودین کیو.اچ ۵۰ دش

Specifications ویرایش

 
درحال نشست و برخاست بر آب

داده‌ها از Jane's All The World's Aircraft 1961–62[۴]

ویژگی‌های کلی

  • خدمه: ۱
  • طول: ۱۱ فوت ۶ اینچ (۳٫۵۱ متر)
  • وزن خالی: ۵۵۰ پوند (۲۴۹ کیلوگرم)
  • وزن ناخالص: ۸۳۲ پوند (۳۷۷ کیلوگرم)
  • بیشترین وزن برخاست: ۹۰۶ پوند (۴۱۱ کیلوگرم)
  • پیشرانه هواگرد: ۱ عدد 4-cylinder air-cooled horizontally-opposed piston engine Porsche YO-95-6،‏ ۷۲ اسب بخار (۵۴ کیلووات)
  • قطر روتور اصلی: ۲× ۲۰ فوت (۶٫۱ متر)
  • مساحت روتور اصلی: ۳۱۴ فوت مربع (۲۹٫۲ متر مربع)

عملکرد

  • حداکثر سرعت: ۷۸ مایل بر ساعت (۱۲۶ کیلومتر بر ساعت؛ ۶۸ گره)
  • سرعت کروز: ۶۰ مایل بر ساعت (۹۷ کیلومتر بر ساعت؛ ۵۲ گره)
  • بُرد: ۵۵ مایل (۴۸ مایل دریایی؛ ۸۹ کیلومتر)
  • برد معبر: ۱۱۲ مایل (۹۷ مایل دریایی؛ ۱۸۰ کیلومتر) (overload weight, auxiliary fuel)
  • حداكثر ارتفاع: ۱۲٬۴۰۰ فوت (۳٬۸۰۰ متر)
  • نرخ صعود: ۱٬۱۴۰ فوت بر دقیقه (۵٫۸ متر بر ثانیه)

جستارهای وابسته ویرایش

جایرودین جی‌سی‌ای-۲

منابع ویرایش

  1. Popular Mechanics. July 1956. {{cite journal}}: Missing or empty |title= (help)
  2. Sport Aviation. November 2011. {{cite journal}}: Missing or empty |title= (help)
  3. Norman Polmar. Historic naval aircraft: from the pages of Naval history magazine.
  4. Taylor 1961, p. 261.