درگاه:روان‌شناسی/نوشتار برگزیده/۱۰
روانکاوی رویکردی به ذهن و اختلال‌های روانی و نحوه درمان آنها با این فرض اساسی است که کمتر فعالیت‌های ذهنی و پردازش آنها در ضمیر ناخودآگاه رخ می‌دهد. به عبارت دیگر روانکاوی روشی برای پرداختن عمیق‌تر و متمرکزتر بر ناخودآگاه ذهن افراد است. منظور از ناخودآگاه آن بخش از روان است که از دسترس آگاهی خارج شده‌است ولی به کنترل رفتار فرد ادامه می‌دهد.
این اصطلاح نخست در سال ۱۸۹۶ رایج شد. در طول روانکاوی، درمانگر که روان‌کاو نامیده می‌شود می‌کوشد درمانجو را نسبت به تعارض‌های ناخودآگاهش که به تجربه‌های کودکیِ وی مربوط می‌شوند، آگاه کند. در روانکاوی، روان‌کاو داده‌های خود را از مصاحبه‌های بالینی کسب می‌کند.
روانکاوی سنتی بر پایهٔ این عقیدهٔ اصلی زیگموند فروید استوار است که تعارض‌های ناخودآگاه میان بخش‌های مختلفِ روان - نهاد، خود، فراخود - علت اصلی رفتار نا بهنجار هستند.
بیشتر...