روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

غزلی با مطلع «روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر»، غزل شمارهٔ ۲۵۰ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

روی بنمای و وجود خودم
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۹
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر خرمن سوختگانرا همه گو باد ببر ما چو دادیم دل و دیده بطوفان بلا گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر سینه گو شعلهٔ آتشکدهٔ فارس بکُش دیده گو آب رخ دجلهٔ بغداد ببر دولت پیر مغان باد که باقی سهلست دیگری گو برو و نام من از یاد ببر سعی نابرده درین راه بجائی نرسی مزد اگر می‌طلبی طاعت استاد ببَر روز مرگم نفسی وعدهٔ دیدار بده وانگهم تا بلحد فارغ و آزاد ببر دوش میگفت بمژگان درازت بکشم یا رب از خاطرش اندیشهٔ بیداد ببر حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار برو از درگهش این ناله و فریاد ببر ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

محمدرضا شجریان و سیمین غانم در برنامهٔ شمارهٔ ۵۷۵ از مجموعهٔ گل‌های رنگارنگ این غزل را در آوازِ بیات اصفهان اجرا کرده‌اند.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.