ساقیا سایه ابرست و بهار و لب جوی

غزلی با مطلع «ساقیا سایهٔ ابرست و بهار و لب جوی»، غزل شمارهٔ ۴۸۵ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

ساقیا سایهٔ ابرست و
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۸
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
ساقیا سایهٔ ابرست و بهار و لب جوی من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگوی بوی یک‌رنگی ازین نقش نمی‌آید خیز دلق آلودهٔ صافی بمی ناب بشوی سفله طبعست جهان بر کرمش تکیه مکن ای جهاندیده ثبات قدم از سفله مجوی دو نصیحت کنمت بشنو و صد گنج ببر از در عیش درآ و بره عیب مپوی شکر آنرا که دگر باز رسیدی ببهار بیخ نیکی بنشان و ره تحقیق بجوی روی جانان طلبی آینه را قابل ساز ورنه هرگز گل و نسرین ندمد زآهن و روی گوش بگشای که بلبل بفغان میگوید خواجه تقصیر مفرما گل توفیق ببوی گفتی از حافظ ما بوی ریا می‌آید آفرین بر نفست باد که خوش بردی بوی ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در دیگر آثار هنری

در نسخهٔ مصور موزهٔ ملی ایران (شمارهٔ ۹۲۱۰) به‌تاریخ شوال ۱۰۲۵ ه‍.ق/اکتبر ۱۶۱۶ م و به کتابت شاه قاسم نیز نگاره‌ای بر مبنای این غزل با عنوان بزم موجود است.

منابع

• آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشم‌پور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.