اصطبل
اِصطَبل یا طَویله[۱]محلی است که در آن اسب نگهداری می‌شوند. یا علف می‌خورند. معمولاً اصطبل‌ها دارای قسمت‌های کوچکی هستند که در هر کدام یک اسب نگهداری می‌شود.
در طویله‌ها، طاقچه‌ای که در کنار دیوار درست می‌کنند و خوراک چهارپایان را در آن می‌ریزند آخور نامیده می‌شود.[۲]
واژه‌شناسیویرایش
اصطبل وام‌واژه‌ای است در فارسی که از راه عربی رایج در سرزمین شام از واژه لاتین Stabulum گرفته شده است.[۳] ریشه این واژه لاتین نیز به اصل هندواروپایی *-ste-dhlo بازمی‌گردد که به معنی ایستادنگاه است.[۴] و بخش نخست آن یعنی ste هم‌ریشه با «ایستادن» فارسی است.
واژه‌هایی که در قدیم در فارسی برای اصطبل به‌کار می‌رفته عبارتند از ستورگاه، ستورخانه، جای‌باش ستور، آخور، آخورگاه، پاگاه، پایگاه، آکنده، شنکله، شولیده و باره‌بند.[۲] به آخور شترها هم شترخانه می‌گفتند.[۵] ستور در فارسی به معنی هر یک از چارپایان است.
منابعویرایش
- ↑ «طویله». فرهنگ فارسی معین. دریافت‌شده در ۱۶ مارس ۲۰۱۷.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ لغتنامه دهخدا: آخور.
- ↑ http://www.etymonline.com/index.php?term=stable
- ↑ همان منبع.
- ↑ لغتنامه دهخدا: اصطبل.