علیرضا حسین‌خانی
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
| علیرضا حسین‌خانی | |
|---|---|
 علیرضا حسین‌خانی در حال نواختن ساز تال | |
| اطلاعات پس‌زمینه | |
| نام تولد | علی رضا حسین‌خانی |
| نام(های) دیگر | علی رضا |
| زاده | ۱۳۰۴ خورشیدی خرم آباد، لرستان |
| درگذشته | ۴ آذر ۱۳۴۹ |
| ژانر | موسیقی لری |
| ساز(ها) | خواننده، کمانچه |
علیرضا حسین‌خانی(۱۳۰۴ – ۴ آذر ۱۳۴۹) نوازنده کمانچه و از چهره‌های سرشناس موسیقی لری بود.[۱] ویرایش
زندگی ویرایش
حسین‌خانی سال ۱۳۰۴ شمسی در خرم آباد به دنیا آمد. در نوجوانی اصول کمانچه نوازی را نزد همت علی سالم آموخت و با ممارست و پشتکار در مدتی کوتاه به یکی از سرشناسان موسیقی لری مبدل شد. او ردیف‌های ایرانی را آموخته و صدایی خوش داشت. او همواره از کمانچهٔ دست ساز خود که سیم‌های آن نوعی سیم فنری بود و برای انتقال برق یا تلفن به کار می‌رفت؛ استفاده می‌کرد. او در کمانچهٔ کشی شیوهٔ خود را داشت. حرکت انگشت‌ها و آمدن تا پشت خرک و برگشت (پوزسیون) استادانه و رعایت فاصله‌ها پاره‌ای از مهارت‌های او در خوش نوازی بود. درست نوازی با کمان یا آرشه کوتاه و کمانچهٔ سه سیم و کاسهٔ پشت باز و بداهه‌نوازی‌های گرم و پر احساس از ویژگی‌های هنر او بود.[۱]
سال‌های پایانی عمر ویرایش
وی به دلیل بیماری روحی و روانی که در اثر حساسیت شدید به آن دچار شده بود سال‌های بحرانی و پر رنجی را گذارند. وی در سال‌های پایانی عمر از همه کس و همه چیز گریزان بود. دهه‌های پایانی عمرش دوران شیدایی و خاموشی ظاهری او بود و در همین دوران دست به ساخت ترانه‌هایی زد که بازتاب همهٔ فراز و فرودهای زندگیش است.[۱]
آثار ویرایش
از آثار او می‌توان به ترانه‌های: نفت ایران باید ملی گردد، «مرا ببوس»، درخت نارون، شوِ عید، زی‌تر بیا، و خواندن ابیاتی در مقام‌های علی‌دوستی اشاره کرد.
مرگ ویرایش
او سرانجام در مورخ ۴ آذر سال ۱۳۴۹ درگذشت. آرامگاهش در قبرستان خضر بین بهشت ششم و هفتم قرار دارد.[۱]