فریادها و نجواها
فریادها و نجواها (به سوئدی: Viskningar och rop) فیلمی سوئدی در ژانر درام تاریخی به کارگردانی اینگمار برگمان محصول سال ۱۹۷۲ است. این فیلم در وبسایت imdb توانسته نمره‌ی ۸/۰ را کسب کند.
| فریادها و نجواها | |
|---|---|
 پوستر فیلم | |
| کارگردان | اینگمار برگمان |
| تهیه‌کننده | اینگمار برگمان |
| نویسنده | اینگمار برگمان |
| بازیگران | اینگرید تولین لیو اولمان هاریت آندرشون کاری سیلوان ارلاند یوسفسن گئورگ ارلین اینیا ژیل |
| موسیقی | فردریک شوپن یوهان سباستیان باخ |
| فیلم‌بردار | سون نیکویست |
تاریخ‌های انتشار |
|
مدت زمان | ۹۱ دقیقه |
| کشور | سوئد |
| زبان | سوئدی لاتین |
| هزینهٔ فیلم | ۴۵۰٬۰۰۰ دلار |
| فروش گیشه | ۲٬۱۳۰٬۷۰۵ کرون (سوئد) ۱٫۵ میلیون دلار (ایالات متحده) |
داستان فیلم
ویرایش«آگنس» (آندرسون) بر اثر ابتلا به سرطان در حال مرگ است. دو خواهرش، «کارین» (تولین) و «ماریا» (اولمان) بر بالینش آمده‌اند و «آنا» (سیلوان)، خدمتکار باوفا از او مادرانه پرستاری می‌کند. رابطه‌ها بازبینی می‌شوند، خاطره‌ها برمی‌گردند، «آگنس» در نهایت رنج و عذاب می‌میرد، «کارین» و «ماریا» ظاهراً به هم نزدیک می‌شوند اما در نهایت همچنان جدا و بدگمان باقی می‌مانند و خانه را ترک می‌کنند. «آنا» تنها مونس واقعی «آگنس» دفترچه خاطرات او را به یادگار برمی‌دارد.
دربارهٔ فیلم
ویرایشبرگمان از داستان چهار زن در محیط بسته یک خانه مجلل قدیمی، یکی از نومیدانه‌ترین شاهکارهایش را خلق می‌کند. فیلمی که دل مشغولی‌های او - اضطراب، مرگ و افول رابطه‌های انسانی - را یکجا در برمی‌گیرد. تقابل روحیات متضاد و بیمارگونه خواهران - با بازیگران زنِ فوق‌العاده گروه برگمان - عالی است و تقابلی دیگر میان برخوردهای تلخ و سرد با رنگ‌های قرمزِ تند اتاق‌ها و سفیدِ لباس خواهران، خیره‌کننده (قدرت نمائی کاملی برای نیکویست). صدا و سکوت نیز در این اثر، که دقت سازش‌ناپذیر سازنده‌اش در ترسیم حضیض احساسات و شکست‌آرزوها هراس‌انگیز است، نقش برجسته‌ای ایفا می‌کنند.
کلوز آپ های فیلم
ویرایشکلوزآپهای فریادها و نجواها، فراتر از نمایش ساده‌ی صدا هستند. آن‌ها دریچه‌ای را به سوی دنیای درونی شخصیت‌ها می‌گشایند و بیننده را به طور مستقیم درگیر احساسات شدید و اغلب طاقت‌فرسای آن‌ها می‌کنند. این نماها با تمرکز بر جزئیات صورت، مانند چروک‌های پیشانی، انقباض عضلات صورت و لرزش لب‌ها، به شدت بر مخاطب تأثیر می‌گذارند و او را به مرز احساسات شخصیت نزدیک می‌کنند.[۱]
منابع
ویرایش- ↑ کیسبی یر، آلن (۱۴۰۲). درک فیلم. چشمه. صص. فصل ۱.