قرقاول‌ها
سردهٔ قرقاول‌ها یا قرقاول‌های نمادین (نام علمی: Phasianus) در خانواده قرقاولان از دو گونه تشکیل شده است. نام لاتین سرده برای قرقاول (Pheasant) است.
| قرقاول‌ها | |
|---|---|
| |
| نوع طوق‌گردن مغولی از قرقاول معمولی (P. colchicus) | |
رده‌بندی علمی 
| |
| فرمانرو: | جانوران |
| شاخه: | طنابداران |
| رده: | پرندگان |
| راسته: | ماکیان‌سانان |
| تیره: | قرقاولان |
| زیرخانواده: | قرقاولیان |
| سرده: | Phasianus کارل لینه، ۱۷۵۸ ویرایش دهم سامانه طبیعت |
| گونه نماد | |
| Phasianus colchicus | |
| گونه‌ها | |
| |
گونه‌ها ویرایش
این جنس تنها دو گونه دارد.[۱]
قرقاول معمولی (P. colchicus) حدود ۳۰ زیرگونه شناخته‌شده دارد که پنج یا شش گروه مجزا را تشکیل می‌دهند. یک زیرگونه تنها در جزیره تایوان در سواحل جنوبی قاره چین و بقیه در سرزمین اصلی آسیا یافت می‌شوند که از غرب تا قفقاز می‌رسد. برخی از زیرگونه‌ها به اروپا، آمریکای شمالی و جاهای دیگر معرفی شده‌اند، جایی که دورگه شده و به خوبی تثبیت شده‌اند.
قرقاول سبز (P. versicolor) گونه‌ای از ژاپن است که فسیلها نشان می‌دهند که حدود ۲٫۰ تا ۱٫۸ میلیون سال پیش از P. colchicus جدا شده است.[۲]
| نر | ماده | نام | نام رایج | پراکندگی |
|---|---|---|---|---|
|
.jpg)
|
Phasianus colchicus | قرقاول معمولی | آسیا به اروپا، آمریکای شمالی معرفی شد |
|
|
Phasianus versicolor | قرقاول سبز | ژاپن |
زادآوری ویرایش
قرقاول‌های Phasianus گونه چندزنی با حرمسرا هستند که دارای دودیسی جنسی هستند که در آن نرها بزرگ و استادانه با پرهای رنگی و درخشان، گوش‌پر، غبغبک، مهمیز و دم بلند آراسته می‌شوند، در مقایسه با مادهها است که تزئین‌نشده با پوشش پرهای کدر هستند.[۳][۴][۵] آنها یک سیستم جفت‌گیری چندماده‌ای دارند که مبتنی بر دفاع نرها از مناطق جفت‌گیری در طول فصل تولیدمثل در اوایل بهار برای کنترل دسترسی به مادهها برای منابع با کیفیت بالاتر و دفاع در برابر شکار است.[۳][۶][۷] مادهها آزادند که بین مناطق مختلف نر حرکت کنند و به آنها اجازه می‌دهد با انتخاب جفت با کیفیت بالا و مناطقی با منابع بهتر برای فرزندان خود از مزایای مستقیم یا غیرمستقیم بهره‌مند شوند.[۷] جوجه قرقاول‌ها زودرس هستند؛ بنابراین، نرها برای جوان‌های خود هیچ مراقبت والدینی ارائه نمی‌کنند.[۳][۶][۷]
مادهها از انتخاب نرهایی با تزیینات برجسته‌تر سود خواهند برد، زیرا فرزندان او نیز این ژن‌ها را به ارث می‌برند و بقا و شانس تولیدمثل را افزایش می‌دهند (فرضیه پسر سکسی).[۷]
منابع ویرایش
- ↑ "Pheasants, partridges, francolins". IOC World Bird List Version 11.2. International Ornithologists' Union. July 2021. Retrieved 23 August 2021.
- ↑ Lixun Zhang, Bei An,Niclas Backstrom, Naifa Liu (2013). "Phylogeography-Based Delimitation of Subspecies Boundaries in the Common Pheasant (Phasianus colchicus)". Biochem Genet.
{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link) - ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ Mateos, C.; Carranza, J. (1997). "Signals in intra-sexual competition between ring-necked pheasant males". Animal Behaviour. 53 (3): 471–485. doi:10.1006/anbe.1996.0297.
- ↑ Ohlsson, T.; Smith, H. G.; Raberg, L.; Hasselquist, D. (2002). "Pheasant sexual ornaments reflect nutritional conditions during early growth". Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences. 269 (1486): 21–27. doi:10.1098/rspb.2001.1848. PMC 1690866. PMID 11788032.
- ↑ Briganti, F.; Papeschi, A.; Mugnai, T.; Dessì-Fulgheri, F. (1999). "Effect of testosterone on male traits and behaviour in juvenile pheasants". Ethology Ecology and Evolution. 11 (2): 171–178. doi:10.1080/08927014.1999.9522834.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Goransson, G.; Von Schantz, T.; Groberg, I.; Helgee, A.; Wittzell, H. (1990). "Male characteristics, viability and harem size in the pheasant, Phasianus colchicus". Animal Behaviour. 40 (1): 89–104. doi:10.1016/S0003-3472(05)80668-2.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ ۷٫۳ Mateos, C (1998). "Sexual selection in the ring-necked pheasant: A review". Ethology Ecology and Evolution. 10 (4): 313–332. doi:10.1080/08927014.1998.9522846.