قطعنامه ۴۷۹ شورای امنیت
قطعنامه ۴۷۹ شورای امنیت سازمان ملل متحد که در تاریخ ۲۸ سپتامبر ۱۹۸۰ یا 6 مهرماه 1359 تصویب شد، سندی بینالمللی دربارهٔ ایران-عراق است. این قطعنامه طی نشست ۲٬۲۴۸ام با ۱۵ موافق، ۰ مخالف و ۰ ممتنع تصویب شد.[۱]
قطعنامهٔ شمارهٔ ۴۷۹ (سازمان ملل متحد) | |
---|---|
تاریخ | ۲۸ سپتامبر {{{year}}} |
نوبت جلسه | ۲٬۲۴۸ |
کُد | S/RES/479 (سند) |
موضوع | ایران-عراق |
رأیگیری | ۱۵ موافق بدون مخالف بدون ممتنع |
نتیجه | تصویب |
اعضای شورای امنیت | |
اعضای دائم | |
اعضای غیر دائم |
شورا پس از یادآوری به کشورهای عضو در مورد عدم استفاده از تهدید و زور در روابط بینالملل ، از ایران و عراق خواست فوراً هرگونه استفاده بیشتر از زور را متوقف کنند و اختلاف خود را از طریق مذاکره حل و فصل کنند.
این قطعنامه در ادامه از هر دو کشور خواست تا هرگونه پیشنهاد مناسب میانجیگری را بپذیرند، در حالی که از سایر کشورهای عضو خواست از انجام اقداماتی که ممکن است منجر به تشدید بیشتر تنشها در منطقه شود، خودداری کنند.
شورا از کار دبیرکل در این زمینه ستایش کرد و از او خواست ظرف ۴۸ ساعت به شورای امنیت گزارش دهد.[۲]
واکنش طرفین ویرایش
عراق بلافاصله این قطعنامه را پذیرفت ولی ایران اعلام کرد تا پیش از خروج نیروهای عراق از خاک ایران، این قطعنامه را نمیپذیرد.[۳]
عصمت کتانی، معاون سابق دبیرکل سازمان ملل در امور هماهنگی سازمانهای تخصصی، که در این زمان، نماینده عراق در سازمان ملل بود، در جلسه شورای امنیت در ۲۶ ماه سپتامبر شرکت و از پایبندی عراق به اصول عدم مداخله در امور داخلی کشورها و احترام به حاکمیت ملی و حفظ صلح و امنیت بینالمللی سخن گفت .. وی تأکید کرد: «به هیچ وجه، قصد ادامه جنگ را ندارد… به شرط آنکه ایران نیز این اصول را تأیید و به آنها عمل کند». وی از شورای امنیت خواست تا در صورت تمایل به صدور قطعنامه ای دربارهٔ جنگ ایران و عراق، به وزیر خارجه عراق فرصت دهد برای بیان نظرهای دولت متبوع خود به نیویورک سفر کند. دو روز بعد، وی در جلسه ۲۸ سپتامبر شورای امنیت حضور یافت که در آن، قطعنامه ۴۷۹ به تصویب رسید. صدام حسین در نامه به دبیرکل، ضمن اعلام پذیرش قطعنامه، آمادگی خود را برای پیروی از آن به شرط پذیرش طرف ایرانی، ابراز کرد و: «موضع ما دقیقاً، بر اساس روح قطعنامه ۴۷۹... است». سعدون حمادی، وزیر خارجه عراق، در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل در ۳ اکتبر سال ۱۹۸۰ (۱۱ مهر ماه سال ۱۳۵۹) با اشاره به موافقت عراق با قطعنامه ۴۷۹ و مخالفت ایران با آن، بنابر اصل تکرار در اعلام مواضع در مجامع بینالمللی، جمهوری اسلامی را به توسعه طلبی و نقض مقررات بینالمللی متهم کرد. همچنین، با بیان تاریخچه ای از آنچه تمایلات توسعه طلبانه ایران در زمان شاه و پس از پیروزی انقلاب خواند، ۴ سپتامبر سال ۱۹۸۰ (۱۳ شهریور ماه سال ۱۳۵۹) را روز آغاز جنگ اعلام کرد و افزود، نیروهای عراق در اجرای حق دفاع از خود ناگزیر شدند به اشغال زین القدس (ارتفاعات میمک)(بر پایه قرارداد ۱۹۷۵ بین ایران و عراق قرار بود بخشی از منطقه میمک و ارتفاعات آن به همراه زینالکش و سیف ابوعبیده به دولت عراق واگذار شود که بدلایلی انجام نشد.[۴]). از طرف ایران پایان دهند و سرزمین اشغال شدهٔ عراق را دوباره تصرف کنند. وی در قسمت دیگری از سخنان خود، با ادعای نقض توافقنامه الجزایر در حرف و عمل از سوی ایران، اقدام نظامی عراق علیه ایران را دفاع پیشگیرانه خواند.[۵]
جستارهای وابسته ویرایش
پانویس ویرایش
- ↑ "نشستهای شورای امنیت سازمان ملل متحد" (به انگلیسی). SECURITY COUNCIL RESOLUTIONS.
- ↑ متن اصلی http://unscr.com/files/1980/00479.pdf
- ↑ دانشنامه جهان اسلام ۱.
- ↑ "ایران و عراق در جنگ چه مناطقی از خاک یکدیگر را اشغال کردند؟". 2018. BBC News فارسی. Accessed July 19 2018. [۱].
- ↑ حسین یکتا. «مطالعه تطبیقی رفتار ایران و عراق با سازمان ملل در جنگ تحمیلی (3)».