ماناذر
ابوالفوارس ماناذر بن جستان یا مناذر ششمین پادشاه دیلم از سلسله جستانیان از ۳۳۱ تا ۳۶۱ بود.[۱] جایگاه او در الموت بود.[۲]
در سال ۳۳۱ حسن فیروزان پس از شکست از وشمگیر در گرگان ابتدا به ماناذر پناه برد.[۱]
آن طور که ابراهیم صابی و ناطق بالحق نوشتهاند ماناذر در ۳۵۳ق/۹۶۴م ماناذر به عنوان پادشاه دیلم، به ابوعبدالله محمد بن حسن بن قاسم علوی در مدینه نامه نوشت و او را دعوت کرد رهبری زیدی بین دیلمیان و گیلیان را برعهده بگیرد و او را در هوسم (رودسر) به امامت بگمارد. بر این اساس نتیجه گرفته میشود که قلمروی ماناذر در قرن چهارم قمری/دهم میلادی از طالقان، رودبار الموت، سفیدرود، اشکور، تا لاهیجان را در بر میگرفتهاست. ابو عبدالله در سال ۳۵۳ در رودبار به ماناذر ملحق شد و پس از این که در ابتدا از امیرکا پسر ابوالفضل الثائر شکست خورد، نهایتاً هوسم را از او گرفت و با نام المهدی لدین الله حکومت کرد. او که از حمایت ناصریه گیلی و قاسمیه دیلمی بهرهمند بود تلاش زیادی کرد تنشها بین این مکتب را کاهش دهد و هر دوی آنها را معتبر معرفی کند.[۳][۱]
ماناذر دو پسر داشت، خسرو و فولاذ که به حکومت رسیدند. دخترش با عضدالدولهٔ دیلمی ازدواج کرد و مادر صمصام الدوله بود.[۱]
منابع ویرایش
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ "مدخل برگزیده: جَسْتانیان/ عنایتالله مجیدی". مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. Retrieved 2020-03-31.
- ↑ http://www.iranicaonline.org/articles/alids-of-tabarestan-daylaman-and-gilan
- ↑ * Madelung, W. (1975). "The Minor Dynasties of Northern Iran". In Frye, R.N. (ed.). The Cambridge History of Iran, Volume 4: From the Arab Invasion to the Saljuqs. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 198–249. ISBN 978-0-521-20093-6.