مجمر اصفهانی

سید حسین بن علی مجمر اصفهانی از سادات طباطبایی و از شاعران قرن سیزدهم هجری می‌باشد. او در اواخر قرن دوازدهم هجری در زواره (شهری در استان اصفهان) به دنیا آمد و پس از تحصیل علوم متداول و کسب فنون ادب به تهران رهسپار شد و به خدمت معتمد الدوله نشاط اصفهانی که از رجال دانشمند و از معارف شعرای قاجاریه بود راه یافت. نشاط که از استعداد و قریحه مجمر مطلع گشت به تربیت وی همت گماشت و پس از چندی او را به دربار فتحعلی شاه برد و وسیله تقرب او نزد خاقان مغفور گردید. شاه قاجار که خود نیز از شاعری بهره‌ای وافی داشت و قدر سخن را نیکو می‌شناخت وی را مشمول عنایت و ملاطفت قرار داد و به لقب مجتهد الشعرایی سر افرازش گردانید. عمر مجمر کوتاه بود. رضا قلی خان هدایت (صاحب کتاب روضه الصفا) سال فوت مجمر را ۱۲۲۵ هجری ذکر کرده و می‌نویسد: مجمر اصفهانی اشعار نمکین دارد اگر دیر زیسته بود همانا ترقی کلی می‌نمود. شیوه غزلیات مجمر به سبک سعدی است و گاهی هم غزل‌های حافظ را استقبال کرده است و قصاید او به سبک عراقی و اغلب در مدح فتحعلی شاه است.

مجمر اصفهانی
نام اصلی	سید حسین طباطبایی اصفهانی
زاده	۱۱۹۰ هجری قمری زواره
درگذشته	۱۲۲۵ هجری قمری تهران
لقب	مجتهد الشعرا
ملیت	ایرانی
سبک(های) نوشتاری	سبک بازگشت ادبی
والدین	سید علی طباطبایی اصفهانی

نمونه شعر

یکدست بر دل، یکدست بر سر		از کوی او رفت، بیچاره مجمر
با دل چه سازند، کاندر بر اوست		گیرم که راندند، ما را از آن در
شد شوق دام و شد ذوق صیاد		آن قوت بال، این سستی پر
ما خاک یاران، بر سر فشاندیم		تا خاک ما را، ریزد بر سر
اشکی و سوزی است، اما چه خیزد		با آتش دل، از دیده تر
کردند منعم، تا رخ عیان داشت		چون روی بنهفت، گفتند بنگر
نخلم دو تا شد، از بار عشقش		دیدی که ما را، باری شد این بر
خلقی ز دستش، آواره زان کو		زان کو مبادا، آواره مجمر

منابع

• گلهای جاویدان اثر حبیب‌الله نصیری فر.
• دیوان اشعار مجمر اصفهانی، غزل شماره ۴۲