مجمر اصفهانی

سید حسین بن علی مجمر اصفهانی از سادات طباطبایی و از شاعران قرن سیزدهم هجری می باشد. او در اواخر قرن دوازدهم هجری در زواره (شهری در استان اصفهان)به دنیا آمد و پس از تحصیل علوم متداول و کسب فنون ادب به تهران رهسپار شد و به خدمت معتمد الدوله نشاط اصفهانی که از رجال دانشمند و از معارف شعرای قاجاریه بود راه یافت. نشاط که از استعداد و قریحه مجمر مطلع گشت به تربیت وی همت گماشت و پس از چندی او را به دربار فتحعلی شاه برد و وسیله تقرب او نزد خاقان مغفور گردید. شاه قاجار که خود نیز از شاعری بهره‌ای وافی داشت و قدر سخن را نیکو می‌شناخت وی را مشمول عنایت و ملاطفت قرار داد و به لقب مجتهد الشعرایی سر افرازش گردانید. عمر مجمر کوتاه بود. رضا قلی خان هدایت (صاحب کتاب روضه الصفا) سال فوت مجمر را ۱۲۲۵ هجری ذکر کرده و می‌نویسد: مجمر اصفهانی اشعار نمکین دارد اگر دیر زیسته بود همانا ترقی کلی مینمود. شیوه غزلیات مجمر به سبک سعدی است و گاهی هم غزل‌های حافظ را استقبال کرده‌است و قصاید او به سبک عراقی و اغلب در مدح فتحعلی شاه است.

مجمر اصفهانی
نام اصلی	سید حسین طباطبایی اصفهانی
زاده	١١٩٠ هجری قمری زواره
محل زندگی	تهران - اصفهان
درگذشته	۱۲۲۵ هجری قمری تهران
لقب	مجتهد الشعرا
تخلص	مجمر
زمینه کاری	شعر و ادبیات فارسی
ملیت	ایرانی
دوره	قاجاریه
سبک نوشتاری	سبک بازگشت ادبی
دیوان اشعار	دیوان مجمر اصفهانی
استاد	عبدالعظیم بیدگلی کاشانی
پدر و مادر	سید علی طباطبایی اصفهانی

نمونه شعر

یکدست بر دل ، یکدست بر سر		از کوی او رفت ، بیچاره مجمر
با دل چه سازند ، کاندر بر اوست		گیرم که راندند ، ما را از آن در
شد شوق دام و شد ذوق صیاد		آن قوت بال ، این سستی پر
ما خاک یاران ، بر سر فشاندیم		تا خاک ما را ، ریزد بر سر
اشکی و سوزی است ، اما چه خیزد		با آتش دل ، از دیده تر
کردند منعم ، تا رخ عیان داشت		چون روی بنهفت ، گفتند بنگر
نخلم دو تا شد ، از بار عشقش		دیدی که ما را ، باری شد این بر
خلقی ز دستش ، آواره زان کو		زان کو مبادا ، آواره مجمر

منبع

• گلهای جاویدان اثر حبیب‌ الله نصیری فر.
• دیوان اشعار مجمر اصفهانی ، غزل شماره ۴۲