ویکی‌پدیا

درمان اچ‌آی‌وی/ایدز

(تغییرمسیر از مدیریت اچ‌آی‌وی/ایدز)

مدیریت اچ‌آی‌وی/ایدز به‌طور عادی شامل مصرف داروهای ضدویروس پسگرد جهت کنترل عفونت HIV می‌شود. مؤسسه ملی بهداشت آمریکا و برخی دیگر از موسسات، استفاده از داروهای ضدویروس پسگرد را به تمام بیماران مبتلا به ایدز توصیه می‌کند.[۱]

درمان از طریق ترکیب دارویی ویرایش

نام تجاری نام داروها تاریخ اخذ تاییدیه از FDA شرکت
کامبیویر زیدوودین + لامیوودین ۲۶ سپتامبر ۱۹۹۷ گلاکسواسمیت‌کلاین
تریزیویر آباکاویر + زیدوودین + لامیوودین ۱۵ نوامبر ۲۰۰۰ گلاکسواسمیت‌کلاین
کالترا لپیناویر + ریتوناویر ۱۵ سپتامبر ۲۰۰۰ آبوت لابراتوریز
اپزیکام (در آمریکا)
کیوکسا (در اروپا)		 آباکاویر + لامیوودین ۲ اوت ۲۰۰۴ گلاکسواسمیت‌کلاین
تنوفوویر/امتریسیتابین تنوفوویر/امتریسیتابین ۲ اون ۲۰۰۴ گیلید ساینس
آتریپلا افاویرنز + تنوفوویر/امتریسیتابین ۱۲ ژوئیه ۲۰۰۶ گیلید ساینس
کمپلرا ریلپیویرین + تنوفوویر/امتریسیتابین ۱۰ اوت ۲۰۱۱ گیلید ساینس و
تیبوتک (جانسون و جانسون)
استریبیلد البیتگراویر + کبیکیستات + تنوفوویر/امتریسیتابین ۲۷ اوت ۲۰۱۲ گیلید ساینس

درمان از طریق مقابله با ویروس ویرایش

 
«آباکاویر» -نوکلئوزید آنالوگ معکوس مهارکننده ترانس کریپتاز (NARTI یا NRTI)

گزینه‌های فعلی HAART ترکیبی (یا «امتزاجی») از حداقل سه دارو است که دست کم دو نوع، یا «گونه،» عامل ضد ویروس پسگرد را شامل می‌شود.[۲] درمان اولیه نوعاً یک مهارکننده ترانس کریپتاز معکوس غیر نوکلئوزیدی (NNRTI) به اضافه دو مهارکننده ترانس کریپتاز معکوس شبه نوکلئوزیدی (NRTIs) است.[۲] NRTIs معمولاً شامل: زیدوودین (AZT) یا تنوفوویر (TDF) و لامیوودین (3TC) یا امتریسیتابین (FTC) است.[۲] ترکیب این عوامل که شامل مهار کننده پروتئازها (PI) می‌باشد و در صورتی که دستور بالا کارایی لازم را نداشته باشد مورد استفاده قرار می‌گیرد.[۲]

زمان شروع درمان ضد ویروس پسگرد مورد مناقشه است.[۳][۴] سازمان بهداشت جهانی، استفاده از درمان ضد ویروس پسگرد را در تمام افراد نوجوان، بزرگسال و زنان بارداری توصیه می‌کنند که CD4 آن‌ها کمتر از ۳۵۰ میکرولیتر است یا بدون توجه به CD4 نشانه‌های بیماری را دارند.[۲] مرکز کنترل بیماری‌ها(CDC) در ایالات متحده در سال ۲۰۱۴ شروع این درمان را برای همه افراد مبتلا بدون توجه به تعداد CD4 و بار ویروس توصیه کرده‌است. دارند.[۵] این واقعیت که شروع درمان در این سطح خطر مرگ و میر را کاهش می‌دهد از این توصیه پشتیبانی می‌کند.[۶] هم چنین سازمان بهداشت جهانی این درمان را برای افراد اچ‌آی‌وی مثبت مبتلا به مرض سل و مبتلایان به هپاتیت ب مزمن و فعال پیشنهاد می‌کند.[۲] پیشنهاد می‌شود زمانی که این درمان آغاز شد بدون وقفه ادامه یابد.[۳] نتیجه مطلوب درمان این است که در مدت زمان طولانی تعداد HIV-RNA در پلاسما زیر ۵۰ کپی بر میلی‌لیتر باشد.[۳] توصیه می‌شود سطوح تعیین‌کننده مؤثر بودن درمان در وهلهٔ اول بعد از چهار هفته اندازه‌گیری شوند و زمانی که سطوح به پایین‌تر از ۵۰ کپی بر میلی‌لیتر رسید معمولاً کنترل آن هر سه تا شش ماه یک بار کافی خواهد بود.[۳] به نظر می‌رسد که در کنترل ناموثر چیزی بیش ۴۰۰ کپی بر میلی‌لیتر دیده خواهد شد.[۳] بر اساس این معیار در بیش از ۹۵٪ از افراد درمان در سال اول مؤثر خواهد بود.[۳]

مزیت‌های درمان شامل کاهش خطر پیشروی ایدز و کاهش خطر مرگ می‌باشد.[۷] همچنین در کشورهای در حال توسعه درمان باعث بهبود اوضاع جسمی و سلامت روحی فرد می‌شود.[۸] در صورت اقدام به درمان تا ۷۰٪ خطر ابتلا به سل کاهش خواهد یافت.[۲] مزیت‌های دیگر درمان شامل کاهش خطر انتقال بیماری به شریک جنسی و کاهش امکان انتقال از مادر به فرزند می‌باشد.[۲] تأثیر درمان تا حد زیادی به انطباق بستگی دارد.[۳] دلایل عدم انطباق عبارتند از: دسترسی معدود به مراقبت‌های پزشکی،[۹] عدم حمایت‌های اجتماعی کافی، بیماری روانی و سوء مصرف مواد.[۱۰] همچنین پیچیدگی روش‌های درمانی (به دلیل تعدد قرص‌ها و دوزها) و اثرات جانبی آن‌ها ممکن است موجب عدم تابعیت اختیاری فرد شود.[۱۱] البته در کشورهای با درآمد کم تابعیت از درمان افراد به خوبی کشورهایی است که افراد آن درآمد بالایی دارند.[۱۲]

عوارض جانبی خاص به داروی مصرفی مربوط می‌شوند.[۱۳] رایج‌ترین آن‌ها عبارتند از: سندرم دیستروفی، دیس‌لیپیدمی و مرض قند که به ویژه با مهارکننده‌های پروتئاز عارض می‌شوند. سایر علائم شایع عبارتند از: اسهال،[۱۳][۱۴] و افزایش خطر ابتلا به بیماری قلبی-عروقی.[۱۵] البته عوارض جانبی برخی از درمان‌های پیشنهاد شده اخیر کمتر هستند.[۳] مشکل برخی از داروها ممکن است گرانقیمت بودن آن‌ها باشد.[۱۶] البته، از سال ۲۰۱۰، ۴۷٪ کسانی که به این داروها احتیاج پیدا می‌کنند متعلق به کشورهای با درآمد کم یا متوسط هستند. برخی از داروها می‌توانند موجب بیماری مادرزادی بشوند و بنابراین برای زنانی که امید به بچه‌دار شدن دارند مناسب نیست.[۳]

درمان‌های پیشنهادی برای کودکان تا حدی متفاوت از درمان بزرگسالان است. در کشورهای در حال توسعه، از سال ۲۰۱۰، ۲۳٪ کودکانی که نیاز به معالجه داشته‌اند تحت درمان قرار گرفته‌اند.[۱۷] هم سازمان بهداشت جهانی و هم ایالت متحده آمریکا توصیه می‌کنند که همه کودکان کمتر از دوازده ماه تحت درمان قرار بگیرند.[۱۸][۱۹] ایالت متحده برای کودکانی که بین یک تا پنج سال هستند توصیه می‌کند که آن‌هایی تحت درمان قرار بگیرند که میزانHIV RNA آن‌ها بیشتر از ۱۰۰٫۰۰۰ کپی بر میلی‌لیتر باشد، و کودکانی که سن آن‌ها بالای پنج سال است زمانی که تحت درمان قرار بگیرند که میزان CD4 آن‌ها کمتر از ۵۰۰ در هر میکرولیتر باشد.[۱۸]

عفونت‌های فرصت‌طلب ویرایش

اقدام‌های انجام شده در جهت جلوگیری از عفونت‌های فرصت‌طلب در بسیاری از افراد مبتلا به ایدز مؤثر می‌باشد. غالباً درمان‌های ضد ویروسی عفونت‌های فرصت‌طلب موجود را بهبود می‌دهند و همچنین باعث کاهش خطر ابتلا به آن در آینده می‌شوند.[۱۳] پیشنهاد می‌شود افرادی که در معرض ابتلا به HIV هستند قبل از ابتلا به عفونت خود را در برابر هپاتیت آ و ب واکسینه کنند، اگرچه بعد از عفونت نیز می‌توانند این کار را انجام دهند.[۲۰] توصیه می‌شود برای نوزادان بین چهار تا شش هفته و نوزادانی که دوره استفاده از شیر مادر آن‌ها به پایان رسیده و مادران آن‌ها مبتلا به HIV، در موارد محدود از درمان پیشگیرانه تری متوپریم/سولفامتوکسازول استفاده شود.[۱۷] همچنین این دارو برای جلوگیری از PCP در افرادی که اندازه CD4 آن‌ها کمتر از ۲۰۰ سلول بر میکرولیتر است و در کسانی که در حال حاضر یا قبلاً PCP داشته‌اند توصیه می‌شود.[۲۱]به افرادی که از ایمنی قابل توجهی برخوردار هستند نیز توصیه می‌شود تا برای جلوگیری از ابتلا به توکسوپلاسموز و مننژیت کریپتوکوکوس از درمان پیشگیرانه بهره‌مند شوند.[۲۲] بین سال‌های ۱۹۹۲ و ۱۹۹۷اقدامات مناسب پیشگیرانه میزان ابتلا به این عفونت‌ها را تا ۵۰٪ کاهش داده بود.

داروهای جایگزین ویرایش

در آمریکا، تقریباً ۶۰٪ افراد مبتلا به HIV از اشکال مختلف داروهای مکمل یا جایگزین استفاده می‌کنند.[۲۳]البته مؤثر بودن اکثر این درمان‌ها تأیید نشده‌است.[۲۴]با توجه به مشاوره رژیم غذایی، برخی از شواهد نشان می‌دهند که مصرف ریزخوراکهای مکمل سودمند است.[۲۵] شواهد تجربی و آزمایش‌ها نشان داده‌اند که مکمل‌هایی که دارای سلنیم هستند نیز فایده‌مند هستند.[۲۶] شواهدی وجود دارند که نشان می‌دهند مصرف مکمل ویتامین آ در کودکان میزان مرگ و میر را کاهش داده و روند رشد را بهبود می‌بخشد.[۲۵] در آفریقا در زنان باردار و شیرده که در معرض خطر کمبود مواد مغذی هستند مصرف مولتی ویتامین منجر به بهبود وضعیت مادر و فرزند شده‌است.[۲۵] سازمان بهداشت جهانی مصرف غذایی ریزخوراک‌ها در سطوح RDA بزرگسالان مبتلا به HIV را توصیه می‌کند.[۲۷][۲۸] سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده‌است که تحقیقات متعدد نشان داده‌اند مکمل ویتامین آ، روی و آهن می‌تواند باعث بروز عوارض HIV در بزرگسالان مبتلا به این بیماری شود.[۲۸] شواهد کافی برای حمایت از مصرف داروهای گیاهی وجود ندارد.[۲۹]

عوارض جانبی ویرایش

پانویس ویرایش

  1. ↑ Dybul M, Fauci AS, Bartlett JG, Kaplan JE, Pau AK; Panel on Clinical Practices for Treatment of HIV (2002). "Guidelines for using antiretroviral agents among HIV-infected adults and adolescents". Ann. Intern. Med. 137 (5 Pt 2): 381–433. PMID 12617573. {{cite journal}}: Unknown parameter |month= ignored (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ۲٫۵ ۲٫۶ ۲٫۷ Antiretroviral therapy for HIV infection in adults and adolescents: recommendations for a public health approach (PDF) (به انگلیسی). World Health Organization. 2010. p. 19–20.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ ۳٫۴ ۳٫۵ ۳٫۶ ۳٫۷ ۳٫۸ Vogel, M (2010 Jul). Schwarze-Zander, C; Wasmuth, JC; Spengler, U; Sauerbruch, T; Rockstroh, JK (ed.). "The treatment of patients with HIV". Deutsches Ärzteblatt international (به انگلیسی). 107 (28–29): 507–15; quiz 516. doi:10.3238/arztebl.2010.0507. PMC 2915483. PMID 20703338. {{cite journal}}: Check date values in: |تاریخ= (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست ویراستاران (link)
  4. ↑ Sax, PE (2009-04-30). Baden, LR (ed.). "When to start antiretroviral therapy—ready when you are?". The New England Journal of Medicine (به انگلیسی). 360 (18): 1897–9. doi:10.1056/NEJMe0902713. PMID 19339713.
  5. ↑ Guidelines for the Use of Antiretroviral Agents in HIV-1-Infected Adults and Adolescents (PDF) (به انگلیسی). Center for Diseases Control. 2014. p. C-5. Archived from the original (PDF) on 1 November 2016. Retrieved 26 September 2014. {{cite book}}: line feed character in |عنوان= at position 51 (help)
  6. ↑ Siegfried, N (2010-03-17). Siegfried, Nandi (ed.). "Optimal time for initiation of antiretroviral therapy in asymptomatic, HIV-infected, treatment-naive adults". Cochrane database of systematic reviews (Online) (به انگلیسی) (3): CD008272. doi:10.1002/14651858.CD008272.pub2. PMID 20238364. {{cite journal}}: More than one of |ویراستار= و |نام خانوادگی ویراستار= specified (help)
  7. ↑ When To Start, Consortium (2009-04-18). Sterne, JA; May, M; Costagliola, D; de Wolf, F; Phillips, AN; Harris, R; Funk, MJ; Geskus, RB; Gill, J; Dabis, F; Miró, JM; Justice, AC; Ledergerber, B; Fätkenheuer, G; Hogg, RS; Monforte, AD; Saag, M; Smith, C; Staszewski, S; Egger, M; Cole, SR (ed.). "Timing of initiation of antiretroviral therapy in AIDS-free HIV-1-infected patients: a collaborative analysis of 18 HIV cohort studies". Lancet (به انگلیسی). 373 (9672): 1352–63. doi:10.1016/S0140-6736(09)60612-7. PMC 2670965. PMID 19361855.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست ویراستاران (link)
  8. ↑ Beard, J (2009 Nov). Feeley, F; Rosen, S (ed.). "Economic and quality of life outcomes of antiretroviral therapy for HIV/AIDS in developing countries: a systematic literature review". AIDS care (به انگلیسی). 21 (11): 1343–56. doi:10.1080/09540120902889926. PMID 20024710. {{cite journal}}: Check date values in: |تاریخ= (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست ویراستاران (link)
  9. ↑ Orrell, C (2005 Nov). "Antiretroviral adherence in a resource-poor setting". Current HIV/AIDS reports (به انگلیسی). 2 (4): 171–6. doi:10.1007/s11904-005-0012-8. PMID 16343374. {{cite journal}}: Check date values in: |تاریخ= (help)
  10. ↑ Malta, M (2008 Aug). Strathdee, SA; Magnanini, MM; Bastos, FI (ed.). "Adherence to antiretroviral therapy for human immunodeficiency virus/acquired immune deficiency syndrome among drug users: a systematic review". Addiction (Abingdon, England) (به انگلیسی). 103 (8): 1242–57. doi:10.1111/j.1360-0443.2008.02269.x. PMID 18855813. {{cite journal}}: Check date values in: |تاریخ= (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست ویراستاران (link)
  11. ↑ Nachega, JB (2011 Apr). Marconi, VC; van Zyl, GU; Gardner, EM; Preiser, W; Hong, SY; Mills, EJ; Gross, R (ed.). "HIV treatment adherence, drug resistance, virologic failure: evolving concepts". Infectious disorders drug targets (به انگلیسی). 11 (2): 167–74. PMID 21406048. {{cite journal}}: Check date values in: |تاریخ= (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست ویراستاران (link)
  12. ↑ Nachega, JB (2010 Jan). Mills, EJ; Schechter, M (ed.). "Antiretroviral therapy adherence and retention in care in middle-income and low-income countries: current status of knowledge and research priorities". Current opinion in HIV and AIDS (به انگلیسی). 5 (1): 70–7. doi:10.1097/COH.0b013e328333ad61. PMID 20046150. {{cite journal}}: Check date values in: |تاریخ= (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست ویراستاران (link)
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ ۱۳٫۲ Montessori, V. , Press, N. , Harris, M. , Akagi, L. , Montaner, J. S. (2004). "Adverse effects of antiretroviral therapy for HIV infection". CMAJ (به انگلیسی). 170 (2): 229–238. PMC 315530. PMID 14734438.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  14. ↑ Burgoyne RW, Tan DH (2008). "Prolongation and quality of life for HIV-infected adults treated with highly active antiretroviral therapy (HAART): a balancing act". J. Antimicrob. Chemother. (به انگلیسی). 61 (3): 469–73. doi:10.1093/jac/dkm499. PMID 18174196. {{cite journal}}: Unknown parameter |ماه= ignored (help)
  15. ↑ Barbaro, G (2011 Dec). Barbarini, G (ed.). "Human immunodeficiency virus & cardiovascular risk". The Indian journal of medical research (به انگلیسی). 134 (6): 898–903. doi:10.4103/0971-5916.92634. PMC 3284097. PMID 22310821. {{cite journal}}: Check date values in: |تاریخ= (help)
  16. ↑ Orsi, F (2010 May). d'almeida, C (ed.). "Soaring antiretroviral prices, TRIPS and TRIPS flexibilities: a burning issue for antiretroviral treatment scale-up in developing countries". Current opinion in HIV and AIDS (به انگلیسی). 5 (3): 237–41. doi:10.1097/COH.0b013e32833860ba. PMID 20539080. {{cite journal}}: Check date values in: |تاریخ= (help)
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ UNAIDS 2011 pg. 150–160
  18. ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ "Guidelines for the Use of Antiretroviral Agents in Pediatric HIV Infection" (PDF). The Panel on Antiretroviral Therapy and Medical Management of HIV-Infected Children (به انگلیسی). Aug 11,2011. Archived from the original (PDF) on 16 February 2013. Retrieved 16 March 2013. {{cite web}}: Check date values in: |تاریخ= (help)
  19. ↑ Antiretroviral therapy for HIV infection in infants and children (PDF) (به انگلیسی). World Health Organization. 2010. p. 2.
  20. ↑ Laurence J (2006). "Hepatitis A and B virus immunization in HIV-infected persons". AIDS Reader (به انگلیسی). 16 (1): 15–17. PMID 16433468.
  21. ↑ Huang, L (2011 Jun). Cattamanchi, A; Davis, JL; den Boon, S; Kovacs, J; Meshnick, S; Miller, RF; Walzer, PD; Worodria, W; Masur, H; International HIV-associated Opportunistic Pneumonias (IHOP), Study; Lung HIV, Study (ed.). "HIV-associated Pneumocystis pneumonia". Proceedings of the American Thoracic Society (به انگلیسی). 8 (3): 294–300. doi:10.1513/pats.201009-062WR. PMC 3132788. PMID 21653531. {{cite journal}}: Check date values in: |تاریخ= (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست ویراستاران (link)
  22. ↑ "Treating opportunistic infections among HIV-infected adults and adolescents. Recommendations from CDC, the National Institutes of Health, and the HIV Medicine Association/Infectious Diseases Society of America" (به انگلیسی). February 2, 2007. Archived from the original on 19 March 2013. Retrieved 16 March 2013.
  23. ↑ Littlewood RA, Vanable PA (2008). "Complementary and alternative medicine use among HIV-positive people: research synthesis and implications for HIV care". AIDS Care (به انگلیسی). 20 (8): 1002–18. doi:10.1080/09540120701767216. PMC 2570227. PMID 18608078. {{cite journal}}: Unknown parameter |ماه= ignored (help)
  24. ↑ Mills E, Wu P, Ernst E (2005). "Complementary therapies for the treatment of HIV: in search of the evidence". Int J STD AIDS (به انگلیسی). 16 (6): 395–403. doi:10.1258/0956462054093962. PMID 15969772. {{cite journal}}: Unknown parameter |ماه= ignored (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  25. ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ ۲۵٫۲ Irlam, JH (2010-12-08). Irlam, James H (ed.). "Micronutrient supplementation in children and adults with HIV infection". Cochrane database of systematic reviews (Online) (به انگلیسی) (12): CD003650. doi:10.1002/14651858.CD003650.pub3. PMID 21154354. {{cite journal}}: More than one of |ویراستار= و |نام خانوادگی ویراستار= specified (help)
  26. ↑ Stone, CA (2010 Nov). Kawai, K; Kupka, R; Fawzi, WW (ed.). "Role of selenium in HIV infection". Nutrition Reviews (به انگلیسی). 68 (11): 671–81. doi:10.1111/j.1753-4887.2010.00337.x. PMC 3066516. PMID 20961297. {{cite journal}}: Check date values in: |تاریخ= (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست ویراستاران (link)
  27. ↑ Forrester, JE (2011 Dec). Sztam, KA (ed.). "Micronutrients in HIV/AIDS: is there evidence to change the WHO 2003 recommendations?". The American journal of clinical nutrition (به انگلیسی). 94 (6): 1683S–1689S. doi:10.3945/ajcn.111.011999. PMC 3226021. PMID 22089440. {{cite journal}}: Check date values in: |تاریخ= (help)
  28. ↑ ۲۸٫۰ ۲۸٫۱ World Health Organization (2003-05). Nutrient requirements for people living with HIV/AIDS: Report of a technical consultation (PDF) (به انگلیسی). Geneva. Archived (PDF) from the original on 25 March 2009. Retrieved March 31, 2009. {{cite book}}: Check date values in: |تاریخ= (help); More than one of |کد زبان= و |زبان= specified (help)
  29. ↑ Liu JP, Manheimer E, Yang M (2005). Liu, Jian Ping (ed.). "Herbal medicines for treating HIV infection and AIDS". Cochrane Database Syst Rev (به انگلیسی) (3): CD003937. doi:10.1002/14651858.CD003937.pub2. PMID 16034917.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  30. ↑ Donald G. McNeil Jr (18 June 2012), Heart Trouble Early and Often in H.I.V. Patients The New York Times
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=درمان_اچ‌آی‌وی/ایدز&oldid=38371053»