مسافران (فیلم ۱۳۷۰)
مسافران دهمین فیلمِ بهرام بیضایی (هشتمین فیلمِ بلندِ سینمایی) است که سالِ ۱۳۶۹ و ۱۳۷۰ ساخته شد؛ و سالِ بعد کتابِ فیلمنامه‌اش، که نوشتهٔ فیلمساز است، چاپ شد. بیضایی تا ده سال پس از مسافران فیلمِ بلند نساخت.
| مسافران | |
|---|---|
 پوستر، کار علی خسروی | |
| کارگردان | بهرام بیضایی |
| تهیه‌کننده | خسرو خسروی |
| نویسنده | بهرام بیضایی |
| بازیگران | جمیله شیخی مژده شمسایی هما روستا فاطمه معتمد آریا محبوبه بیات فرخ‌لقا هوشمند نیکو خردمند جمشید اسماعیل‌خانی آتیلا پسیانی حمید امجد مجید مظفّری عنایت بخشی جهانگیر فروهر هرمز هدایت مهتاب نصیرپور فریبرز عرب‌نیا شهین علیزاده |
| موسیقی | بابک بیات |
| فیلم‌بردار | مهرداد فخیمی |
| تدوین‌گر | بهرام بیضایی |
تاریخ‌های انتشار | ۱۳۷۰ |
مدت زمان | ۹۸ دقیقه |
| کشور | ایران |
| زبان | فارسی |
این فیلم در نظرسنجی منتقدان و نویسندگان ماهنامه سینمایی فیلم به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران انتخاب شده است.
خلاصهٔ داستانویرایش
مهتاب، خواهرِ ماهرخ، همراهِ شوهر و دو پسرِ خردسالش با یک سواریِ کرایه از شمال ایران به سوی تهران راه می‌افتند تا آینه موروثی نوعروس خانواده را به جشن عروسی ماهرخ برسانند. در راه زنی روستایی با ایشان همسفر می‌شود، و سپس همگی در تصادف با یک نفتکش می‌میرند. خبر به خانواده می‌رسد و عروسی به سوگواری تبدیل می‌شود. گزارش‌های پلیس اگرچه صحت تصادف و کشته شدن مسافران را نشان می‌دهد، نشانی از آینهٔ موروثی پیدا نمی‌شود. در حالی که همه خانواده مرگ مسافران را پذیرفته‌اند، خانم بزرگ دل به سوگ نمی‌سپارد و چشم به راه می‌ماند تا مهتاب با آینه نوعروس از راه برسد. بر خلاف خواستهٔ خانم بزرگ، سوگواری برگزار می‌شود و نزدیکانِ کشتگان، رانندهٔ نفتکش و شاگردش، مأموران و دیگران در مراسم شرکت می‌کنند؛ ولی ماهرخ با حالی پریشان با لباس سفید عروسی پیدا می‌شود. میان واکنش‌های متفاوت حاضران ناگهان مهتاب و دیگر مردگان با آینهٔ موروثی از راه می‌رسند. بازتاب نور در آینه محفل آنان را غرق در روشنایی می‌کند. مهتاب آینه را به ماهرخ می‌سپارد تا عروسی برپا شود.
فیلمنامهویرایش
داستان آئین عروسی که به هر دلیل شکلی دیگر به خود می‌گیرد موضوع اوّلین فیلم‌نامه‌ی بلندی است که در زندگی به آن فکر کردم؛ سال ۴۴ یا ۴۵ خیال می‌کنم. آنجا هم مثل پروندهٔ قدیمی پیرآباد موضوع بر محور دعوای قدیمی دو قبیله‌ی کمالوندی و جمالوندی می‌گشت. و آخرین بار پیش از مسافران، سفر به شب است که در آن آئینی تبدیل به آئین دیگر می‌شود.
بیضایی، زمستانِ ۱۳۷۰[۱]
طرحِ فیلمنامه را بیضایی در سالِ ۱۳۵۴ نگاشت.[۲] سالِ ۱۳۶۸ فیلمنامهٔ مسافران را نوشت[۳] که بهارِ ۱۳۷۱، پیش از نمایشِ همگانیِ فیلم، به وسیلهٔ انتشارات روشنگران چاپ شد، و در چاپ‌های بعدی عکس‌هایی از فیلم به کتاب پیوست شد.[۴]
ساختویرایش
پایانِ سالِ ۱۳۶۹ کارگردانی فیلم آغاز شد و سالِ بعد پایان گرفت و تدوین شد.[۵] بهرام بیضایی در سخنرانی‌ای به تاریخ ۱۱ فوریه ۲۰۱۱ در دانشگاه استنفورد گفت که این فیلم را در پاسخ به فیلم مادر علی حاتمی ساخته‌است.
حمید سمندریان و آتیلا پسیانی و فاطمه معتمد آریا نیز در بازیگردانی به بیضایی کمک کردند.
نمایش و پس از آنویرایش
مسافران نخستین بار در جشنوارهٔ فیلمِ فجرِ ۱۳۷۰ به نمایش درآمد.[۶] نمایشِ فیلم در سالِ ۱۳۷۱ دچار مشکل شد و بیضایی نامه‌ای سرگشاده در اعتراض نوشت.[۷][پانویس ۱]
در دی‌ماه ۱۳۸۲ هاشمی رفسنجانی در گفتگو با روزنامهٔ کیهان در دفاع از سیاست فرهنگی دولتش اشاره کرد که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت او از سانسور فیلم‌ها کوتاه نیامده و مسافرانِ بیضایی هم از این قاعده مستثنی نبوده‌است: «شما وقتی می‌خواهید مثل بزنید، همان فیلم آقای بیضایی را مثل می‌زنید که خود شما می‌گویید ۳۰ ثانیه سانسور شد. بالاخره وزارت ارشاد چاقوی سانسور را بر زمین نگذاشت، ولی سعی می‌کردیم هنرمندان سینما را هم با خود داشته باشیم و به کمک آنها نیروهای موفق‌تری در همه بخشهای مهم تربیت کنیم که نیازی به سانسور نباشد.»[۸]
در رأی‌گیریِ سالِ ۱۳۸۰ مجلّهٔ دنیای تصویر مسافران برترین فیلمِ دههٔ ۱۳۷۰ شناخته شد.[۹]
در جشنوارهٔ فجرِ ۱۳۷۰ویرایش
مسافران با چهارده نامزدی و شش بُرد رکورددار جایزه‌های جشنواره شد. در گفتگوی تلویزیونی فریدون جیرانی و بهروز افخمی در بهمنِ ۱۳۹۴ در شبکه سه تلویزیون ایران گفته شد که داورانِ جشنوارهٔ سال ۱۳۷۰ این فیلم را پسندیده بودند و بیشتر جایزه‌ها را برای کارگردانش در نظر گرفته بودند؛ ولی سرانجام فقط جایزهٔ ویژهٔ هیئت داوران به مسافران رسید. افخمی که از داوران آن دوره بود، از توضیح بیشتر خودداری کرد.[۱۰] جیرانی در گفتگو با عبدالله اسفندیاری به سالِ ۱۳۹۵ اشاره کرد که از رسول ملّاقلی‌پور (یکی از داوران) شنیده که سید محمّد بهشتی شیرازی (دبیر جشنواره) در جلسهٔ هیئت داوران آن جشنواره گفته که همهٔ جایزه‌ها را به بیضایی بدهند، «اگر می‌خواهید کسی را بی‌کار کنید!» بنا بر این نظر، تصمیم بر آن شده که جایزه‌ها به این فیلم نرسد، تا احیاناً فیلمساز دچار گرفتاری‌های رایج در سینمای آن زمان نشود و به اصطلاح «بی‌کار» نشود.[۱۱] ولی با این همه بیضایی تا ده سال پس از مسافران امکان فیلمسازی نیافت.
جایزه‌هاویرایش
| جشنواره | تاریخِ مراسم | جایزه | نامزد | نتیجه |
|---|---|---|---|---|
| جشنوارهٔ فیلم فجر | بهمنِ ۱۳۷۰ | بهترین فیلم | بهرام بیضایی | نامزدشده |
| بهترین کارگردانی | بهرام بیضایی | نامزدشده | ||
| بهترین تدوین | بهرام بیضایی | نامزدشده | ||
| بهترین بازیگر زن نقش اوّل | جمیله شیخی | برنده | ||
| بهترین بازیگر مرد نقش دوّم | مجید مظفّری | برنده | ||
| بهترین بازیگر زن نقش دوّم | فاطمه معتمد آریا | برنده | ||
| بهترین بازیگر زن نقش دوّم | محبوبه بیات | نامزدشده | ||
| بهترین صدابرداری | محمود سمّاک‌باشی | برنده | ||
| بهترین طراحی صحنه و لباس | ایرج رامین‌فر | نامزدشده | ||
| بهترین فیلم‌برداری | مهرداد فخیمی | برنده | ||
| بهترین چهره‌پردازی | فرهنگ معیّری | نامزدشده | ||
| جایزهٔ ویژهٔ هیئت داوران | بهرام بیضایی | برنده |
بیضایی جایزهٔ خود را به معاونت امور سینمایی وزارت ارشاد پس‌فرستاد.[۱۲]
دربارهٔ فیلمویرایش
| ” | مسافران فیلم بسیار بسیار ساده‌ای است در ستایش زندگی و امیدهای نو. همین. | “ |
—بیضایی، حدودِ ۱۳۷۰[۱۳] | ||
کتابویرایش
کتابی به نام درباره مسافران ساخته‌ی بهرام بیضایی به کوشش زاون قوکاسیان در زمستانِ ۱۳۷۱ در انتشارات روشنگران طبع شد. در این کتاب نوشته‌هایی از برخی صاحبنظران همراه گفتگویی میان بیضایی و قوکاسیان و نیز فهرست کاملی از عوامل فیلم آمده‌است.[۱۴]
فیلمویرایش
فیلم مستندی به نام مسافران در راه به سال ۱۳۸۲ و ۱۳۸۳ ساخته شده که به پشت صحنه و نظر دست‌اندرکاران این فیلم می‌پردازد.[۱۵]
در چشمِ دیگرانویرایش
مسافران نیز، همچون بیشترِ فیلم‌های بیضایی، ستایندگانِ فراوانی داشته است. سکانسِ افتتاحیهٔ مسافران در یک رأی‌گیری به سالِ ۱۴۰۱ برترین سکانسِ افتتاحیه در تاریخِ سینمای ایران شناخته شد.[۱۶] ژاله آموزگار[۱۷] و جهانبخش نورایی[۱۸] و زاون قوکاسیان[۱۹] و حمید دباشی[۲۰] و مارک اسموژینسکی[۲۱] و کیومرث پوراحمد[۲۲] از این جمله‌اند.
. . . در فیلم مسافران بیضایی، صحنه‌ای هست که مدعوین نشسته‌اند، در مجموعه‌ای از صندلی‌های نیم‌دایره چیده‌شده‌ی به سبک مجالس تعزیه، و آدم‌ها یکی‌یکی می‌آیند در وسط صحنه و شرح مصائب خود را می‌دهند. تلفیق موفقی است از مجلس‌آرایی تعزیه و گلوب تیاترِ لندنِ زمان شکسپیر و صحنه‌های تئاتر یونانِ باستان و دوران معاصر.
آیدین آغداشلو، ۱۳۸۱[۲۳]
عبدالعلی عظیمی در مقالهٔ «حضور و غیبت» می‌نویسد: «زرتشت . . . در جایی که «زندگی» را در برابر «نه زندگی» قرار می‌دهد تقسیم‌بندی زیبا و قابل تعمیمی ارائه می‌دهد که به زندگی گیتیانهٔ ما اعتبار می‌بخشد. به این معنا «مسافران» در عرصهٔ «زندگی» است، پاس‌دارندهٔ زندگی است. . . . اساساً انتخاب «عروسی» و «عزا» – با همهٔ بار معنایی که در اینجا دارند – انتخاب بجایی است. قدرت بیضایی، نه فقط در آشنایی و دانش فوق‌العاده‌اش از این مراسم، بلکه در تلفیق درست هزل و جد است. . . . خانم بزرگ تسلیم نمی‌شود تا رؤیایش را رؤیای ما کند. «مسافران» بزرگداشت و رستاخیز همهٔ مردگان ماست، . . در شعر ریتسوس . . . می‌توان گفت مردگان و غایبان حضوری سنگین‌تر و مسلّط‌تر از زندگان دارند، تا آن حد که شاعر، جهان موجود را سرابی می‌داند . . . چراکه جامعهٔ یونان نیز جامعه‌ای مرگ‌باور و مرگ‌ستاست. در یونان نیز حضور هرروزه و آشنای مرگ باعث می‌شود تا زندگان با همهٔ مردگانشان راه بروند، غذا بخورند، سفر کنند و عشق بورزند. در «مسافران» زیاده بر این معنا، آرزویی نیز وجود دارد: آرزوی اینکه بگذاریم مردگان یا بمیرند یا در کنار ما و برای زندگی ما زنده بمانند.»[۲۴]
جمشید ارجمند در مقاله‌ای به نام «مسافران، گشایش بند اجل؟» می‌نویسد: « «مسافران» بیگمان تلخترین و جدیترین فیلم در منظومه آثار «بهرام بیضایی»، فیلمساز متفکر و تلخ‌اندیش ماست. . . . «مسافران»، در چارچوب و ساختار زبان سینمائی خاص «بیضایی» یکسره وقف بیان سودای ذهنی مردی اهل اندیشه است که در پنجمین دهه زندگی «برگمان» وار به معمای هستی می‌اندیشد . . . . در «مسافران» بیضایی را از دو نظر ستایش می‌کنیم، یکی طرح مسئله بغرنج مرگ و هستی به زبان سینما و دیگر گزینش قالبی آشنا و روان، داستانی ساده و دست‌آموز ذهن و اندیشه بومی و انتخاب برش درامی تراژیکی برای داستان که مستلزم ساخت و پرداختی نرم و روان از سوی فیلمسازی آشنا به ظرایف و دقائق داستانسرائی و میزانسن است.»[۲۵]
مسعود فراستی نوشته: «مسافرانِ بیضایی «تیپیک»ترین و «تکنیکی»ترین اثر اوست، و شاید پراداترین آنها. فیلمی است بسیار پرتکلّف و روشنفکرفریب، اما فاقد تفکر و فن سینمایی؛ و اسیر پلاستیک و شعبده‌بازی تکنیکی. بیضایی، بر خلاف اکثر فیلمسازان قدیمی ما، هم دلمشغولی و ذهنمشغولی‌ای دارد و دانشی جدی در نمایش و هم تسلطی بر مدیوم سینما. و هرچند که مرتب – و خوشبختانه – حرف خود را می‌زند و بر آن پای می‌فشرد، اما – و بدبختانه – حرفش هم تکراری شده و هم نخ‌نما. و سینمایش نیز، روز به روز سطحی‌تر، تکنیک‌نماتر. . . . ما روح پدر الکساندر – در فانی و الکساندر – را باور می‌کنیم . . . روح پدر هملت را نیز و جادوگر مکبث را. . . . اما، نه روح مسافران را باور می‌کنیم و نه علاقه مادربزرگ را، و نه شادباش و . . . .»[۲۶]
در فرهنگِ عامّهویرایش
دامون نوردین ترانه‌ای به نام «رگبار» خوانده که در آن به فیلم‌های بیضایی، از جمله مسافران، اشاره می‌شود.[پانویس ۲]
گروه سازندهویرایش
بازیگرانویرایش
. . . کار مسافران نقطهٔ اوجِ یادگیریِ من در سینما بود. . . . دلیلی نداشت سناریو را بخوانم. یک نگاه رویش می‌کردم و همه را حفظ می‌شدم، برای این که همهٔ دیالوگ‌ها به جا و سر جای خودش بود. حتی اگر یک واوش را وقتی اشتباه می‌گفتم، معلوم بود که یک جای کار اشکال دارد. . . .
فاطمه معتمد آریا، حدودِ ۱۳۸۰[۲۷]
پیش از مژده شمسایی، آتنه فقیه نصیری برای نقشِ «ماهرخ» برگزیده شده بود؛ ولی سرانجام بیضایی کنارش گذاشت و شمسایی را، که از عوامل اجرایی بود، برای این نقش برگزید.[۲۸] گوهر خیراندیش نیز از گزینه‌های بیضایی برای نقشِ همدم بود.
جستارهای وابستهویرایش
پانویسویرایش
توضیحاتویرایش
- ↑ مثلاً هوشنگ گلشیری از اصفهان خبر داده که «آقازاده‌ای» جلوگرفته از نمایشِ مسافران و شکایتِ بیضایی هم هرچند نزدِ دولت مؤثّر افتاده، سینماهای اصفهان از شدّتِ فسادِ محلّیِ حاکم حاضر به نمایشِ فیلم نشده‌اند. («حکایت نقطه‌چین کردن آثار ما». گردون (۳۱ و ۳۲): ۲۵. آبان ۱۳۷۲.)
- ↑ فیلم در یوتیوب
ارجاعاتویرایش
- ↑ قوکاسیان، «درباره مسافران ساخته‌ی بهرام بیضایی»، ۹۰.
- ↑ بیضایی، «سالشمار زندگی و آثار بهرام بیضایی»، ۲۰.
- ↑ بیضایی، «سالشمار زندگی و آثار بهرام بیضایی»، ۲۳.
- ↑ http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/497639
- ↑ بیضایی، «سالشمار زندگی و آثار بهرام بیضایی»، ۲۳.
- ↑ قوکاسیان، «درباره مسافران ساخته‌ی بهرام بیضایی»، ۵.
- ↑ بیضائی، «نامه سرگشاده بهرام بیضایی»، ۱۲۶-۱۲۸.
- ↑ «مصاحبه آیت‌الله هاشمی رفسنجانی با روزنامه کیهان ۱۳۸۲/۱۰/۲۱». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۰ ژانویه ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۹ ژانویه ۲۰۱۷.
- ↑ درستکار، «۲۰ فیلم برگزیده دهه ۷۰»، ۹.
- ↑ http://www.khabaronline.ir/detail/506192
- ↑ ناگفته‌های داغ عبدالله اسفندیاری از سینمای فارسی در برنامهٔ 35. یوتیوب. ۱۳۹۵. دریافت‌شده در ۱۷ مهر ۱۳۹۵.
- ↑ بیضائی، «نامه سرگشاده بهرام بیضایی»، ۱۲۸.
- ↑ قوکاسیان، «درباره مسافران ساخته‌ی بهرام بیضایی»، ۱۶۲.
- ↑ قوکاسیان، زاون. درباره مسافران ساخته‌ی بهرام بیضایی. تهران: انتشارات روشنگران. ۱۳۷۱. کتابخانه ملّی ایران.
- ↑ بیضایی، «سالشمار زندگی و آثار بهرام بیضایی»، ۲۷.
- ↑ فیلم امروز. ش. ۱۷. ص. ۱۰۴.
- ↑ قوکاسیان، «درباره مسافران ساخته‌ی بهرام بیضایی»، ۳۰.
- ↑ نورائی، «برخاستن از گور»، ۲۹.
- ↑ قوکاسیان، «درباره مسافران ساخته‌ی بهرام بیضایی»، ۷.
- ↑ Dabashi, Masters & Masterpieces of Iranian Cinema, 253.
- ↑ −، «عارف ایران‌شناسی که پل ارتباطی ایران و لهستان بود»، ۷.
- ↑ پوراحمد و کاظم‌خواه، «یک فیلمساز متوسط هستم»، ۹.
- ↑ آغداشلو، «از دور و نزدیک»، ۴۲۳.
- ↑ قوکاسیان، «درباره مسافران ساخته‌ی بهرام بیضایی»، ۳۵–۳۷.
- ↑ قوکاسیان، «درباره مسافران ساخته‌ی بهرام بیضایی»، ۲۳–۲۷.
- ↑ فراستی، «گمشده در لابیرنت زمانها»، ۱۱–۱۵.
- ↑ قوکاسیان، «نقشِ آبیِ سیمین»، ۱۱۷ و ۱۴۹-۱۵۰.
- ↑ آتنه فقیه نصیری در گفتگوی اختصاصی با بولتن نیوز: با رفیع پیتز ازدواج نکرده بودم که جدا شوم/بیضایی تشخیص داد که من بازیگر بشو نیستم/عارف باید رئیس مجلس شود
منابعویرایش
- آینه. ۱۳۷۱.
- − (فروردین ۱۳۷۲). «نقد خوانندگان». فیلم (۱۳۹): ۱۱۴-۱۱۵.
- − (۶ شهریور ۱۳۹۲). «عارف ایران‌شناسی که پل ارتباطی ایران و لهستان بود». قانون (۲۳۰): ۷.
- آغداشلو، آیدین (۱۳۹۱). از دور و نزدیک: ۴۵ مقاله و گفتگو درباره‌ی سینما از ۱۳۵۳ تا ۱۳۹۰. تهران: انتشارات دید. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۵۱۹۵-۰۴-۰.
- بیضائی، بهرام (پاییز ۱۳۷۱). «نامه سرگشاده بهرام بیضایی». افسانه (۴): ۱۲۶-۱۲۸.
- بهرامی، میهن (زمستان ۱۳۷۱). «مفهوم فضا: تهران در آثار بهرام بیضایی». کتاب تهران (۲): ۸۸-۱۰۴.
- بیضایی، بهرام (زمستان ۱۳۸۶). «سالشمار زندگی و آثار بهرام بیضایی». سیمیا (۲).
- مسافران. بیضایی، بهرام. تهران: انتشارات روشنگران ۱۳۷۱|سایت سازمان اسناد و کتابخانهٔ ملی جمهوری اسلامی ایران
- پوراحمد، کیومرث؛ کاظم‌خواه، زینب (۱۷ بهمن ۱۳۹۴). «یک فیلمساز متوسط هستم». اعتماد (۳۴۵۹): ۸-۹.
- توسلی، پ. (اسفند ۱۳۷۱ و فروردین ۱۳۷۲). «ضد نقد و فیلم مسافران». چیستا (۹۶ و ۹۷): ۷۵۲-۷۵۶.
- درستکار، رضا (تیر ۱۳۸۰). «۲۰ فیلم برگزیده دهه ۷۰». دنیای تصویر (۹۳): ۹.
- شمیرانی، علیرضا (بهمن ۱۳۷۱). «از غربت ناکجای میعاد: تأملی بر مضمون مرگ در مسافران». دنیای تصویر (۱): ۳۳-۳۶.
- قوکاسیان، زاون, ویراستار (۱۳۷۱). درباره مسافران ساخته‌ی بهرام بیضایی. تهران: انتشارات روشنگران.
- قوکاسیان، زاون, ویراستار (۱۳۷۸). مجموعهٔ مقالات در نقد و معرفی آثار بهرام بیضایی (ویراست ۲). تهران: انتشارات آگاه. شابک ۹۶۴-۴۱۶-۱۰۹-۲.
- قوکاسیان، زاون, ویراستار (۱۳۸۳). نقشِ آبیِ سیمین: فاطمه خانم معتمد آریا آکتریس سینما. تهران: نشر چشمه. شابک ۹۶۴-۳۶۲-۱۷۲-۳.
- فراستی، مسعود (۱۳۸۱). «گمشده در لابیرنت زمانها». نقد سینما (۳۵): ۱۱–۱۵.
- قناعت، حسین (اردیبهشت ۱۳۷۲). ««مسافران» از دیدگاه باورهای آیینی کهن». چیستا (۹۸): ۸۹۳-۸۹۹.
- صادقی، قطب‌الدین (دی ۱۳۷۱). «ستایش حماسی آرمان و کمال». آدینه (۷۶): ۴۸-۴۹.
- مخبری، مهشاد (فروردین و اردیبهشت ۱۳۷۰). «نگیر آقا . . . نگیر . .». گزارش فیلم (۱۲): ۱۸-۱۹.
- مسیحی، حسین (نوروز ۱۳۷۱). «رئالیسم جادویی یا جادوی مسافران». آدینه (۶۸ و ۶۹): ۳۱.
- مهرابی، مسعود, ویراستار (۱۳۹۳). صدوپنج سال اعلان و پوستر فیلم در ایران. تهران: چاپ و نشر نظر. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۱۵۲-۰۴۶-۴.
- نورائی، جهانبخش (دی ۱۳۷۱). «برخاستن از گور». فیلم (۱۳۵): ۲۹-۳۲.
- نورائی، جهانبخش (خرداد و تیر ۱۴۰۰). «پیرامون شرّ واجب و برخی از مزایای آن: نگاهی به فیلم «مسافران» بهرام بیضائی از دیدگاه اندیشهٔ زروانی». بخارا (۱۴۳): ۱۸۲-۲۰۱.
- Dabashi, Hamid (2007). Masters & Masterpieces of Iranian Cinema (به انگلیسی). Mage Publishers.
- Jafarinezhad، Shahram (مارس ۱۹۹۳). «We Are Each Other's Dream». Film (۱۳۹): ۳.
پیوند به بیرونویرایش
| مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به مسافران (فیلم ۱۳۷۰) در ویکیگفتاورد موجود است. |