ملک (سوره)
شصت و هفتمین سورۀ قرآن که ۳۰ آیه دارد.
سوره مُلک سوره ۶۷ام از قرآن است، ۳۰ آیه دارد و سوره‌ای مکی است. مَلِک به معنی پادشاه، همچنین از نام‌های نیکوی خداوند در اسلام است. در آیه اول این سوره چنین آمده است:
| مُلک | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| دسته‌بندی | مکی | ||||
| اطلاعات آماری | |||||
| شمارهٔ نزول | ۷۷ | ||||
| جزء | ۲۹ | ||||
| شمار آیه‌ها | ۳۰ | ||||
| شمار واژه‌ها | ۳۳۵ | ||||
| شمار حرف‌ها | ۱۳۸۸ | ||||
| متن سوره | |||||
 | |||||
|
|
||||
بزرگوار [و خجسته] است آنکه فرمانروایی (مُلک) به دست اوست و او بر هر چیزی تواناست.[۱]
نام‌های دیگر این سوره منجیه (نجات‌دهنده) و واقیه یا مانعه (بازدارندهٔ تلاوت‌کننده از عذاب الهی یا قبر) است. محتوای این سوره پیرامون مبداء، صفات خداوند و آفرینش جهان است و در مورد معاد و مجازات جهنم و تهدید کافران به عذاب سخن می‌گوید.[۲]
منابعویرایش
- ↑ سوره ملک آیه ۱، ترجمه فولادوند
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر؛ جمعی از نویسندگان (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. ۲۴. دارالکتب الاسلامیه. ص. ص ۳۱۱-۳۱۲سوره ملک، مقدمه
پیوند به بیرونویرایش
| در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ملک (سوره) موجود است. |
 | این یک مقالهٔ خرد قرآن است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |