منم که گوشه میخانه خانقاه من است

غزلی با مطلع «منم که گوشهٔ میخانه خانقاه منست»، غزل شمارهٔ ۵۳ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

منم که گوشهٔ میخانه
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۷
بحر	مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
منم که گوشهٔ میخانه خانقاه منست دعای پیر مغان ورد صبحگاه منست گرم ترانهٔ چنگ صبوح نیست چه باک نوای من بسحر آه عذرخواه منست ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالّله گدای خاک در دوست پادشاه منست غرض ز مسجد و میخانه‌ام وصال شماست جز این خیال ندارم خدا گواه منست مگر به تیغ اجل خیمه برکنم ور نی رمیدن از در دولت نه رسم و راه منست از آن زمان که برین آستان نهادم روی فراز مسند خورشید تکیه‌گاه منست گناه اگر چه نبود اختیار ما حافظ تو در طریق ادب باش و گو گناه منست ۲ ۴ ۶ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

وزن

== در اجراها ==برگ سبز ۱۴۶ اجرا در بیات ترک توسط محمودی خوانساری اجرای خصوصی مسند خورشید شجریان

در دیگر آثار هنری

مجموعاً ۳۲ قطعهٔ خوشنویسی اثر عبدالرحیم خوارزمی متعلق به سدهٔ ۹ و ۱۰ ه‍.ق در مرقع‌های یعقوب‌بیک آق‌قویونلو به شماره‌های ۲۱۵۳ و ۲۱۶۰ و به‌سال ۸۸۳–۸۹۶ ه‍.ق/۱۴۷۸–۱۴۹۰ م موجود است. این مرقع در کتابخانهٔ توپکاپی‌سرای استانبول نگهداری می‌شود. دو قطعهٔ از این آثار در مرقع H2160 وجود دارد که شامل بیت‌هایی از غزل «خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود / به هر درش که بخوانند بی‌خبر نرود» و بیت‌هایی از غزل «منم که گوشه میخانه خانقاه من است / دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است» است.

منابع

• آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشم‌پور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.