ناوشکن

ناوشکن گونه‌ای کشتی جنگی سریع، با تناژ بین ۷ تا ۱۰هزار تن، با توان تحرک و برد عملیاتی بالا است که برای همراهی و پدافند از گروه‌های رزمی و کشتی‌های بزرگ‌تر و کشتی‌های تجاری در برابر تهدیدات کوتاه برد و شناورهای کوچک و سبک به کار می‌رود.

پیش از جنگ جهانی دوم بیشتر ناوشکن‌ها شناورهایی سبک بدون توانایی اقیانوس‌پیمایی بودند. پس از جنگ جهانی دوم ورود موشک‌های هدایت‌شونده به صحنهٔ نبردهای دریایی زمینه‌ساز تحولات وسیعی در طراحی و کاربرد کشتی‌های جنگی شد. ناوشکن‌ها توانستند به لطف موشک‌های دوربرد نقش‌هایی را بر عهده بگیرند که پیشتر تنها به رزم‌ناوها و نبردناوها تعلق داشت. این وضعیت باعث شد ناوشکن‌های بزرگتر و قدرتمندتری با توانایی شرکت در عملیات‌های منفرد تولید شود. در این دوران حفاظت از ناوهای هواپیمابر و مدیریت پدافند هوایی ناوگروه‌ها اصلی‌ترین مأموریت ناوشکن‌ها شد و برخی از وظایف سنتی ناوشکن‌ها همچون حفاظت از کاروان‌های دریایی و گشت ساحلی به ناوچه‌ها واگذار گشت.

در آغاز سدهٔ بیست و یکم ناوشکن‌ها به متداول‌ترین یگان‌های سنگین جنگ سطحی برای استفاده عمومی تبدیل شده‌اند. تنها دو کشور ایالات متحده و روسیه رزمناو در خدمت دارند.^{^{[نیازمند منبع]}}

ناوشکن‌های مدرن، که به نام ناوشکن موشک‌انداز شناخته می‌شوند، قدرت آتش برتری فوق‌العاده‌ای دارند مجهز به انواع رادارهای هوایی، سطحی، زیرسطحی و موشک‌های پدافند هوایی و سطحی و اژدر زیردریایی و توپ‌های ضد ساحل و دفاع نزدیک و قادر به شلیک موشک‌های دارای کلاهک اتمی نیز هستند.

تاریخ آغازین ویرایش

پدیدار شدن ناوشکن‌ها و بهینه‌سازی آنان تا جنگ جهانی دوم، با اختراع اژدر در ارتباط بوده‌است. اختراع اژدرهای ملخ‌دار خودپیشران (به انگلیسی: Self-propelled torpedo) در دهه ۱۸۶۰ به یک طرف درگیر این امکان را داد که تنها با یک پرتاب‌کننده که اژدر از آن رها می‌شد یک ناوگان قوی دشمن را نابود کند.

قایق‌های تندرو برای حمل اژدر ساخته‌شدند که قایق اژدرافکن نام دارند. این قایق‌ها در دهه ۱۸۸۰ به کشتی‌های کوچک ۵۰–۱۰۰ تُنی تبدیل شدند که به اندازه کافی تند و سریع بودند که از دست قایق‌های مراقبتی دشمن بگریزند.

نخستین پاسخ به پدیدار شدن قایق‌های اژدرافکن، ساخت قایق‌های محافظتی سریع تر با آتشبار سنگین‌تر بود که شکارچی (به انگلیسی: Catchers) نام گرفتند.

در ابتدا تهدید با اژدرها تنها زمانی بود که ناوها در بندر لنگر انداخته بودند؛ ولی به مرور ساخت اژدرها با برد بیشتر و سریع تر سبب تهدید ناوبری در دریا نیز شد. پس از این که نیاز به اسکورت ناوگان‌ها توسط شکارچی در دریا نیز احساس شد، این قایق‌ها می‌بایست تحمل و توانایی سفرهای دریایی را نیز می‌داشتند، در نتیجه به طول آنان افزوده‌شد و بزودی به‌طور رسمی قایق اژدرافکن شکن نام گرفتند و پس از آن شکننده (ناوشکن) نامیده‌شدند.

زمانی رسید که ناوشکن‌ها خیلی بیشتر از یک شکارچی حفاظتی بودند، این ایده مطرح شد که خود آنان می‌توانند نقش اژدرافکن را نیز داشته‌باشند، بنابراین لوله‌های پرتاب اژدر به آنان افزوده‌شد. در آن زمان و حتی در زمان جنگ جهانی اول تنها عملکرد ناوشکن‌ها حفاظت از ناوگان خودی از حمله اژدرافکن‌ها و انجام حمله متقابل به رزم‌ناوهای دشمن بود. وظیفه اسکورت کشتی‌های بازرگانی در آینده به آنان افزوده‌شد.

منابع ویرایش

Wikipedia contributors, "Destroyer," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Destroyer&oldid=208144183