نظریه زمین توخالی
نظریه زمین توخالی (انگلیسی: Hollow Earth) که به آن زمین توخالی هم گفته می‌شود مفهومی منسوخ است که بر پایهٔ پیشنهادی که می‌کند سیاره زمین محیطی کاملاً توخالی است یا فضای داخلی قابل توجهی دارد. این مفهوم که در اواخر قرن هفدهم توسط ادموند هالی در یک سخنرانی در انجمن سلطنتی پیشنهاد شد: «زمین از کره‌های متحدالمرکزی با جوّی در میان و خورشیدسان که کره‌های داخلی را نیز قابل سکونت می‌کند». این نظریه ابتدا به‌طور آزمایشی توسط پیر بوگر در سال ۱۷۴۰ و سپس به‌طور قطعی توسط چارلز هاتون در آزمایش آزمایش چیهالیون او در حدود سال ۱۷۷۴ رد شد.
در اواسط قرن نوزدهم، به ویژه توسط جان کلیوز سیمز جونیور و جرمیا ان. رینولدز، گهگاه از آن دفاع می‌شد، اما در این زمان بخشی از شبه‌علم رایج بود و دیگر به صورت یک فرضیهٔ علمی قابل دوام دیده نمی‌شد.
مفهوم زمین توخالی هنوز در فولکلور و به عنوان مقدمه‌ای برای داستان‌های زیرزمینی، زیرژانر داستان‌های ماجراجویی، تکرار می‌شود.
جستارهای وابسته ویرایش
منابع ویرایش
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Hollow Earth». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۷ دسامبر ۲۰۲۲.
پیوند به بیرون ویرایش
| در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ نظریه زمین توخالی موجود است. |
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |