نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا
نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا (به انگلیسی: Royal Navy)، قدیمیترین نیروی ارتش بریتانیا است. از اوایل قرن هجدهم تا اواسط قرن بیستم میلادی، نیروی دریایی بریتانیا، قدرتمندترین نیروی دریایی در تمام جهان بود. ایجاد این نیرو در امپراتوری بریتانیا مانند نواختن یک بخش کلیدی بود چرا که به دست آن، امپراتوری بریتانیا، از سال ۱۸۱۵ میلادی تا نزدیک به ۱۹۴۰ میلادی، بر تمامی اقیانوسهای جهان چیره بود. در طول جنگ جهانی دوم، نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا، از نزدیک به ۹۰۰ کشتی جنگی استفاده میکرد. هم چنین در طول جنگ سرد، نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا، بیشتر به یک نیروی پاد (ضد) زیر دریایی تبدیل گشته بود و فعالیت زیردریاییهای اتحاد جماهیر شوروی را رصد میکرد.
تاریخچهویرایش
پیش از جنگ جهانی اولویرایش
در مراسم جوبیلی الماسی ملکه ویکتوریا، روز ۲۶ ژوئن سال ۱۸۹۷، در بزرگترین گردهماییهای دریایی تاریخ در یک بندرگاه، از ۲۱ نبردناو، ۴۲ ناو، ۳۰ ناوشکن، ۲۰ قایق اژدرافکن و ۵۲ شناور دیگر نیروی دریایی بریتانیا، حدود نیمی از مجموع توان آن، در اسپیتهد در پورتسموث سان دیده شد. در این زمان نیروی دریایی بریتانیا با بیش از ۳۳۰ کشتی و ۹۲٬۰۰۰ افسر و ملوان، با فاصله بزرگترین و قدرتمندترین نیروی دریایی جهان بود. بر طبق سیاست دولت بریتانیا، نیروی دریایی این کشور میبایست توانی معادل مجموع توان دریایی دو قدرت جهانی که ممکن بود برای امپراتوری تهدید آفرین شوند، حفظ میکرد.[۱]
به هر صورت، در این هنگام در حقیقت شناورهای ناوگان دریایی بریتانیا در انواع و اندازههای مختلف برای انجام رساندن وظایف آن منسوخ و آسیبپذیر شده بودند. نیروی دریایی بریتانیا نتوانسته بود به خوبی خود را با انقلاب صنعتی هماهنگ نگاه دارد. آخرین نوآوری در این نیرو جایگزین کردن بادبان با پیشران بخار در حدود ۲۵ سال پیش بود. از آن زمان، با وجود پیشرفتهای فناورانه در زمینههای مختلف، طراحی نبردناوهای بریتانیایی تقریبا بدون تغییر باقی مانده بود.[۲]
در سالهای منتهی به جنگ جهانی اول، درحالیکه قدرتهای دیگر از جمله امپراتوری آلمان، در قالب مسابقه تسلیحاتی، درگیر ایجاد ناوگانهای رزمی و نمایش قدرت بودند، نیروی دریایی بریتانیا بر مبنای اصول مطرح شده توسط جولیان کوربت و با توجه به وابستگی بریتانیا به واردات مواد غذایی و مواد اولیه و عواید حاصل از تجارت و سرمایهگذاریهای بینالمللی، راهبرد ملی سلطه جهانی بر دریاها را پیش گرفته بود. مأموریت این نیرو امنیتبخشی به اقیانوسها برای تردد تجاری کشتیهای ساختهشده و تحت تملک بریتانیا بود. نتیجتاً قدرت دریایی بالاترین اولویت ملی در بریتانیا به حساب میآمد.[۳]
با وجود حصول پیشرفتهای گسترده فنی، مطالعات تاکتیکی متناسب در نیروی دریایی بریتانیا دچار نقصان بود. این نیرو در سال ۱۹۱۴ همچنان دکترین تاکتیکی جامع، معتبر و عموما پذیرفتهشدهای جهت عمل در شرایط جدید نداشت. نبردهای اولیه جنگ نیز فایده چندانی در این زمینه به همراه نیاورد.[۴] دانشکده جنگ نیروی دریایی که سال ۱۹۰۰ تاسیس شد، نیز عموما به آموزش افسران ارشد در ارتباط با چگونگی هدایت ناوگانها میپرداخت و توجه کمتری به طرحریزی جنگی داشت. تا سال ۱۹۱۲ هیچ دانشکده ستادی برای در ارتباط با تاکتیک وجود نداشت. دوره حدود یک سدهای صلح ابتکار عمل را در رده افسران نیروی دریایی بریتانیا تضعیف کرده بود. آرتور ماردر، تاریخدان آمریکایی این شرایط را حاکم بر تقریبا تمامی نیروهای دریایی ملل دیگر در این زمان میداند.[۵]
جنگهای جهانیویرایش
هنگام آغاز جنگ جهانی دوم در ماه سپتامبر سال ۱۹۳۹، نیروی دریایی بریتانیا هنوز قدرتمندترین نیروی دریایی جهان بود اما تنها ۱۲ نبردناو و ۳ رزمناو داشت. از این تعداد ۱۰ نبردناو از زمان جنگ جهانی اول باقی مانده بودند. این نبردناوها نوسازی شده و بهبود یافته بودند اما همچنان قدیمی به حساب میآمدند. به هر صورت با به پا شدن درگیریها، بریتانیا مجبور بود تا دستیابی به شناورهای جدیدتر، از ناوگان قدیمی خود استفاده کند. بیشتر این کشتیها در رزم در مقابل کریگسمارینه آسیب دیدند و دو فروند از نبردناوها توسط او-بوتهای آلمانی غرق شدند.[۶]
منابعویرایش
- ↑ Howarth 1979, p. 8.
- ↑ Howarth 1979, p. 9.
- ↑ Faulkner 2015, p. 3.
- ↑ Marder 1965, p. 4.
- ↑ Mardera 1965, p. 7.
- ↑ Konstam 2009, p. 4.
مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Royal Navy». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۱۷ فوریه ۲۰۰۹.
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا موجود است. |