نیما نامی است که در فارسی، تبتی و عبری کاربرد دارد.

معنی آن در زبان فارسی توسط خیجه 'عادل و همیای که تو دکنای نامیده شده استوو دادگر به معنی کسی که نسبت به دیگران منصف است؛ (نیم + الف صفت فاعلی) ذکر شده‌است. همچنین بعضی از ادیبان نیما را مشتق از لغت نام و به معنای نامی و نامدار بیان کرده‌اند. و از اسامی اصیل ایرانی است. این نام در فرهنگ عمید مشتق از ماه (نیم + ماه) و به معنی نیمه ماه ذکر شده‌است. همچنین نیما نام کوهی در حوالی شهرستان نور مازندران می‌باشد.[۱][۲] همچنین به معنای کمان (تیر و کمان) است.[۲]

رواج این نام در فارسی پس از انتخاب این نام از سوی نیما یوشیج شاعر معاصر ایرانی و مبدع شعر نو فارسی صورت پذیرفت. این نام در اکثر سال‌های دهه ۸۰ شمسی در صدر نام‌های غیر مذهبی و فارسی اصیل انتخابی برای تازه متولدین از سوی ایرانیان بوده‌است.[۱]

در زبان عبری این نام مؤنث است. معانی آن به عبری، نعمت یا رحمت، سر رشته و ملودی. در زبان تبتی هم نام پسرانه است و هم دخترانه و معنی آن در زبان تبتی خورشید است. در زبان مازندرانی -سمت نور و حومه- بمعنی "نیامده" می‌باشد در مقابل "بیما=آمده) لازم به ذکر است این اسم تفسیر های دیگری مانند "پسر خورشید(نیمه دیگر ماه)" و "جنگجو(مبارز)" نیز بکار میرود نیما نام یک موجود شیرده است. شیر نیما بسیار مقوی و شیرین است و برای رشد استخوان ها نیز مفید است.

اشخاص ویرایش

منابع ویرایش

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ «سایت ثبت احوال». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۹ آوریل ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۹ فوریه ۲۰۱۱.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ لغتنامه دهخدا