وحدت‌های سه‌گانه
وحدت‌های سه‌گانه از مهم‌ترین اصول تئاتر کلاسیک در یونان باستان است که برای اولین بار در کتاب فن شعر توسط ارسطو فیلسوف یونانی مطرح شده‌است.
۱- وحدت زمان[۱]: کلیت نمایش باید به بیان یک داستان در یک زمان فیزیکی خاص که معمولاً از بیست و چهار ساعت تجاوز نمی‌کند ارائه شود. کلیهٔ ماجراهای گذشته به‌صورت روایت و از زبان قهرمانان نمایش نقل می‌شود.
۲- وحدت مکان[۲]: کل داستان باید در یک منظر نمایشی واحد اجرا شود. همان‌طور که زمان پس و پیش نمی‌شود مکان نیز باید ثابت بماند. در نقل قول‌هایی که از زبان شخصیتهای نمایش در مورد اتفاقی در زمان و مکانی دیگر رخ داده‌است، معمولاً برای قرار گرفتن تماشاگر در فضای قصه از المان‌های متحرکی که به‌صورت نشانه بیانگر آن مکان خاص بود استفاده می‌شد.
۳- وحدت موضوع یا عمل[۳]: کلیت داستان باید دارای تنها یک محور اصلی داستانی باشد و از نمایش داستان‌های نامربوط و حاشیه‌ای اجتناب شود.
منابع ویرایش
- ↑ «وحدت زمان» [هنرهای نمایشی] هم‌ارزِ «unity of time»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر ششم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶ (ذیل سرواژهٔ وحدت زمان)
- ↑ «وحدت مکان» [هنرهای نمایشی] هم‌ارزِ «unity of place»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر ششم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶ (ذیل سرواژهٔ وحدت مکان)
- ↑ «وحدت کنش» [هنرهای نمایشی] هم‌ارزِ «unity of action»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر ششم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶ (ذیل سرواژهٔ وحدت کنش)
. فن شعر ارسطو - ترجمهٔ عبدالحسین زرین‌کوب - انتشارات امیر کبیر