پروتکل انتقال ابرمتن: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
افزودن بخش کدهای وضعیت
خط ۱۳:
پروتکل انتقال ابرمتن یک پروتکل درخواست و پاسخ در مدل [[مدل کارخواه-کارساز|کلاینت–سرور]] می‎باشد. برای مثال یک [[مرورگر وب]] می تواند یک ''کلاینت'' و نرم‎افزار موجود بر روی سرویس‎دهندهٔ وبسایت، یک ''سرور'' باشد. شروع این پروتکل از طرف کلاینت است که با ارسال یک درخواست HTTP به سمت سرور گفت‎وگو را آغاز می‎کند. سرور بر اساس درخواست ارسالی یا منبعی مانند یک فایل را در اختیار کلاینت می‎گذارد و یا عملیات خاصی را انجام می‎دهد. نتیجهٔ این عملِ سرور در بستهٔ پاسخ HTTP برای کلاینت ارسال می‎شود. بستهٔ پاسخ شامل اطلاعات وضعیت و احتمالاً محتویات منبع درخواست شده می‎باشد.
 
مرورگر وب یک نمونه از [[عامل کاربر]] {{به انگلیسی|User Agent}} است. از دیگر عوامل کاربر می‎توان به [[خزنده‌ی وب|خزندهٔ وب]]، نرم‎افزار های [[تلفن همراه|تلفن‎های همراه]] و نرم‎افزار های دیگری که به وب متصل شده و از اطلاعات آن استفاده و یا صفحه‎ای را نمایش می‎دهند، اشاره کرد.
 
پروتکل انتقال ابرمتن یک پروتکل [[لایهٔ کاربرد]] است که در [[مجموعه پروتکل اینترنت]] طراحی شده و مورد استفاده قرار می‏گیرد. این پروتکل با فرض اینکه [[لایه حمل|لایهٔ حمل (Transport Layer)]] زیرین آن قابل اعتماد است طراحی شده و معمولاً از [[قرارداد هدایت انتقال|پروتکل هدایت انتقال (TCP)]] به عنوان لایهٔ زیرین استفاده می‎کند. با این حال از این پروتکل بر روی لایه‎های غیرقابل اطمینان نیز استفاده می‎شود. مثلا در پروتکل SSDP، پروتکل انتقال ابرمتن بر روی [[قرارداد داده‌نگار کاربر|پروتکل داده‎نگار کاربر]] (یک پروتکل غیر امن) مورد استفاده قرار می‎گیرد.