هماهنگی واکه‌ای: تفاوت میان نسخه‌ها

'''هماهنگی واکه‌ای''' ویژگی‌ای آوایی در برخی زبانها (بویژه زبان‌های [[اورالی]] و [[آلتایی]]) است که محدودیت‌هایی در تلفظ و گویش واکه‌ها ایجاد می‌کند. برای نمونه، این ویژگی زبانی مانع از آمدن حروف صدادار کشیده (آ-ای-او) و کوتاه (اَ-اِ-اُ) در یک واژه می‌شود؛ این بدین معنیست که در اینگونه زبانها یا باید تمام حروف صدادار یک واژه کشیده باشند و یا کوتاه. مثلا در [[زبان آذربایجانی]] و [[ترکی استانبولی]] صالِح تبدیل می‌شود به صالیح یا دانِش ← دانیش یا عُلوم ← عولوم یا اَلله ← آللاه. البته این ویژگی در واژگان چندهجایی (چند سیلابی) بویژه در هجای آخر، همیشه رعایت نمی‌شود.

 

 

[[رده:زبان‌های دارای هماهنگی واکه‌ای]]