عرف: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴:
عرف قانون نانوشته است. برای نمونه شیوه درود گفتن یا دست دادن که در جوامع گوناگون تفاوت‌هایی دارد بر پایه عرف تعیین می‌شود.
به سخن دیگر، عرف [[عادت|عادت‌ها]] و رسومی است که
بر پایه یک تعریف، مواردی شامل عرف می‌شود که:
خط ۲۱:
علمای [[حقوق]] معمولاً عرف را در کنار قانون، [[رویه قضایی]] و دکترین حقوقی یکی از منابع حقوق محسوب می‌کنند.<ref>{{یادکرد|فصل=|کتاب=مقدمه عمومی علم حقوق|نویسنده = [[محمدجعفر جعفری لنگرودی|جعفری لنگرودی، محمدجعفر]]|ناشر = گنج دانش|چاپ=پنجم |شهر=تهران|صفحه= ۴۱|سال=۱۳۷۶|شابک= ISBN 964-5986-34-6}}</ref> با این حال در نظام‌های پیشرفته [[حقوق داخلی]] معمولا از استناد به عرف خودداری شده و آن را عنصری مزاحم و نسبتا بی‌اهمیت شمرده می‌شود، اما در عرصه بین‌المللی، حداقل تاکنون، عرف یک منبع پویا بوده و نقش برجسته‌ای در تدوین و شکل‌گیری حقوق بین‌الملل ایفا کرده‌است.<ref>ربکا والاس. ''«حقوق بین‌الملل»''، قاسم زمانی و مهناز بهراملو، تهران: مؤسسه مطالعات و پژوهش‌های حقوقی، اول ۱۳۸۲، صفحه ۱۰، ISBN 946-92463-9-8</ref>
در [[فقه اسلامی]] هرچند عرف در ردیف منابع چهارگانه حقوق اسلامی ذکر نشده اما مطالعه آثار فقها نشان می‌دهد که عرف را هم مثل کتاب و سنت از ادله و منابع استنباط احکام به شمار می‌روند. دلیل ذکر نشدن عرف به طور جداگانه شاید به این دلیل باشد که آن را بخشی از سنت
== جستارهای وابسته ==
| |||