جاحظ: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
ابرابزار |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵:
برخی پژوهندگان گفته‌اند که جاحظ در رشتههای گوناگون علمی سیصد و پنجاه کتاب نوشته که بیشتر آنها در گذر زمان از میان رفته و تنها رسالاتی از وی بجا مانده و سه کتاب خسیسان (البخلاء) و جانوران (الحیوان) و سخنوری و نمایاندن (البیان و التبیین) او نیز در دسترس است.<ref>همان.</ref>
جاحظ در توصیف فن [[سخنوری]] میگوید: «ایرانیان سخندان‌ترین مردم (اخطب الناس) هستند و از میان ایرانیان، پارسیان (اهل [[خطه فارس|فارس]]) خطیبترین مردم ایران‌اند و شیرین‌زبان‌تر و خوش‌اداتر و بامحبت‌تر و در دوستی‌پایدارتر مردم [[مرو]]ند و در لغت پارسی دری از همه فصیح‌تر ایشانند. چنانچه مردم قصبهٔ [[اهواز]] در [[فهلویات|لغت پهلوی]] فصیح‌ترین ایرانیان‌اند.<ref>{{یادکرد کتاب | نام خانوادگی = بهار| نام = محمدتقی| پیوند نویسنده = محمدتقی بهار| عنوان = سبک‌شناسی| ترجمه = | جلد = یک| سال = ۱۳۹۰| ناشر = زوار|مکان = تهران| شابک = ۹۶۴۴۰۱۱۳۲۵| صفحه = ۱۸۰-۱۸۱| پیوند = | تاریخ بازبینی =}}</ref> جاحظ با وجودی که ضد [[شعوبیه]] بوده از بلاغت ایرانی و الفاظ زیبا و پرمایگی معنای در زبان فارسی سخن گفته و توصیه کرده است که اگر کسی بخواهد، در فن سخنوری به درجهٔ عالی برسد باید کتاب «[[کاروند]]» پارسیان را بخواند.»<ref>علوی مقدم، سید محمد: جاحظ و بلاغت. در: مجله «کیهان اندیشه» فروردین و اردیبهشت ۱۳۶۷ - شماره ۱۷. (از صفحه ۱۱۲ تا ۱۱۹).</ref>
== آثار ==
| |||