زن‌پوش: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
ابرابزار |
|||
خط ۱:
'''زن‌پوش''' مردی است که لباس زنانه می‌پوشد و معمولاً به منظور سرگرمی و نمایش به مسخره ادای زن‌ها را در می‌آورد. انواع گوناگونی از هنرمندان زن‌پوش وجود دارند؛ از آنانی که به شکل حرفه‌ای زن‌پوشی می‌کنند تا آن‌هایی که تنها برای یک بار در [[فیلم|فیلم‌ها]] اقدام به پوشیدن لباس زنانه می‌کنند. کسانی که لباس جنس مخالف را بر تن می‌کنند از هر دو جنس و با هر [[گرایش جنسی]] وجود دارند و این کار را برای دلایل و اهداف مختلفی انجام می‌دهند.
== در ایران ==
زن پوشی به عنوان یکی از عناصر متن در خلق جذابیت و پیشبرد روایت به کار
علاالدین رحیمی در
▲زن پوشی به عنوان یکی از عناصر متن در خلق جذابیت و پیشبرد روایت به کار میرود. سابقه زن پوشی در آثار نمایشی ایران درست برمیگردد به زمان تاترهای روحوضی. اولین بار در نمایش های روحوضی است که زن پوشی بازیگران مرد را شاهد هستیم. در تعزیه ها نیز از این امر استفاده میشد و هنوز هم ترفندی است برای نشان دادن حضرت زینب در میدان کربلا. اما زن پوشی در سینما کارکردی دوسویه دارد. گاهی با نوعی سطحی نگری و لودگی همراه است و تنها برای خنداندن تماشاگر به کار میرود، گاهی نیز نقش آفرینی هایی را شاهد هستیم که با توجه به ضرورت های موقعیتی درام، بازیگران مرد را در هیبتی زنانه می نشاند که نمونه معروف آن در سینمای ایران نقش [[اکبر عبدی]] در [[آدم برفی]] ساخته [[داوود میرباقری]] ست. <ref name=autogenerated1>[http://imna.ir/vdcdfz0fzyt0zo6.2a2y.html اکبر عبدی باز هم زن پوش میشود] خبرگذاری ایمنا </ref>
:زن پوشها در تعزیه نسخه خوانهایی هستند که در هیات بانوان حرم و یا کنیزان ظاهر
▲علاالدین رحیمی در مقاله ی خود با عنوان شبیه خوانی، نبوغ ایرانی در جهان هنرهای نمایشی در مورد زن پوشی در مراسم [[تعزیه]] مینویسد:
▲:زن پوشها در تعزیه نسخه خوانهایی هستند که در هیات بانوان حرم و یا کنیزان ظاهر می شوند. لباسی خاص دارند و گفتارشان نیز به نغمه و آواز است [...] زن پوش ها در تعزیه لباسی ساده دارند مشتمل بر پیراهنی بلند و جلو بسته که تا پشت پا را می پوشاند و معمولا یا از چیت و چلوار سیاه رنک است ویا پارچه ای با زمینه تیره و گلهای کوچک و ساده سربند آنان چفیه ایست که با رشته ای روی سر میبندند و معمولا با گوشه چفیه صورت را می پوشانند. بعد از انقلاب اسلامی نسخه خانان زن پوش بوسیله پارچه ای سیاه تمامی صورت را می پوشانند. در گذشته و تا آنجا که نگارنده به یاد می آورد پوشاندن صورت ضروری نبود. اما نسخه خوان زینب می توانست از عبا هم استفاده کند و از عصا نیز استفاده می کرد. به نظر نگارنده عدم پوشاندن صورت و استفاده از عبا و عصا و تاکید بر اینکه نسخه خوان زینب مردی سپید محاسن است (آنطور که من در تعزه سیار و ثابت درسالهای دورو در قم دیده ام) نشانه آشکار تلاش شبیه خوانان برای دور ماندن از واقع گرایی و شبهه صورت پردازی است که مسلما حاصل این روش همان شیوه روایی نمایش است که تاتر شناسان آنرا از مشخصات اصلی نمایش شرقی بویژه تعزیه ایرانی میدانند و میدانیم تحت تاثیر همین شیوه روایی اجرا بود که برتولت برشت هنرمند بزرگ آلمانی در نیمه اول قرن بیستم تاتر حماسی خود را که متکی بر تکنیک فاصله گذاری و به بیان دیگر عدم آمیزش بازیگر با نقش و ایستادن هوشمندانه و آگاهانه در کنار آن بود بنیاد گذاشت.
== منابع ==
| |||