تغییرات

تا پیش از فتح این منطقه توسط [[گورکانیان]] در قرن ۱۶ میلادی این منطقه تحت سیطره [[سلطنت دهلی]] بود. در ۱۷۵۷ گورکانیان سلطه بر این سرزمین را بنا به قراردادی به [[احمدشاه درانی]] واگذار کردند. تا ۱۸۱۹ یعنی زمانی که [[رانجیت سینگ]] به آنجا یورش برد این سرزمین بخشی از [[افغانستان]] (یا [[امپراطوری درانی]]) بود و تحت سیطره افغان‌ها قرار داشت. تا ۱۸۴۷ نام [[شاهزاده نشین جامو و کشمیر]] برخود داشت. پس از [[چندپارگی هند]] در ۱۹۴۷ جامو و کشمیر در آغاز ایالتی خودمختار باقی ماندباقی‌ماند. پس از [[جنگ هند و پاکستان در ۱۹۷۴]] سیطره پاکستان بر مناطقی در شمال و غرب خط آتش بست تثبیت شد. در ۱۹۷۰ میلادی نام مناطق شمالی برای مناطقی که قبل تر با عنوان آژانس گلگت و بلتستان شناخته می‌شدند در نظر گرفته شد. این نام نخستین بار توسط [[سازمان ملل متحد]] برای اشاره به مناطق شمالی و کشمیر استفاده شده بود. بخش کوچکی از مناطق شمالی به نام شاخسگام در ۱۹۶۳ به طور موقت از طرف [[پاکستان]] به [[چین]] واگذار شده بود.

[[اردو]] زبان میانجی این سرزمین است و بیشتر بومی‎ها آن را می‌فهمند. [[زبان شینا]] با گویش‎های گوناگون اش زبان حدود ۶۰% از مردم منطقه است و عمدتاعمدتاً در [[گلگت]]، [[آستور]]، دره [[دیامیر]] و بخش‌هایی از [[غذر]] رایج است. [[گویش‌های بلتی]] که زیرمجموعه‌ای از [[لداخی]] و بخشی از [[گروه زبان‎های تبتی]] هستند در میان تمامی مردم [[بلتستان]] رایج است. دیگر زبان‌ها عبارت است از [[واخی]]، که در [[هونزای شمالی]] و برخی روستاهای [[غذر]] رایج است، [[خوار]] که در غذر رایج است، [[بروشسکی]] که زبانی ایزوله است و در [[هونزا]]، [[نگر]] و [[یاسین]]، برخی بخش‌های [[گلگت]] و روستای [[پونیال]] رایج است. زبان جالب توجه دیگر [[زبان دوماکی|دوماکی]] است که میان طایفه‌های موسیقی‎دان منطقه رایج است. اقلیت کوچکی از مردم نیز به [[پشتو]] صحبت می‌کنند.