جان باکوس: تفاوت میان نسخه‌ها

|محل کار = [[آی‌بی‌ام]]{{سر خطسخ}}مادر آلما{{سر خطسخ}}[[دانشگاه کلمبیا]]

|دلیل شهرت = [[فورترن]] , [[برنامه‌نویسی تابعی]]{{سر خطسخ}}[[فرم بکوس-نائور]] , [[سرعت کدگذاری]]{{سر خطسخ}}[[الگول|زبان الگول ۶۰]]

|جوایز = [[جایزه تورینگ]] (۱۹۷۷){{سر خطسخ}}[[جایزه چارلز استارک دراپر|جایزه دراپر]] (۱۹۹۳){{سر خطسخ}} [[نشان ملی علوم| دریافت نشان ملی علوم]] (۱۹۷۵){{سر خطسخ}}[[مک‌داول والاس|جایزه مک‌داول والاس]] (۱۹۶۷)

جان بَکوس در سال [[۱۹۲۴ (میلادی) |۱۹۲۴]] در [[فیلادلفیا]] متولد شد. دوران تحصیلات ابتدائی و متوسطه را در [[پنسیلوانیا]] گذراند. او شاگرد تنبلی بود و از خواندن کتابهای درسی نفرت داشت. بالاخره با زحمت زیاد در سال [[۱۹۴۲ (میلادی) |۱۹۴۲]] مدرسه را تمام کرد و وارد [[دانشگاه ویرجینیا]] شد. پدرش می‌خواست که او شیمیدان شود. او دروس نظری را دوست داشت ولی از آزمایشگاه بدش می‌آمد. او تنبلیهای قبلی را در دانشگاه ادامه داد. بعد از دو ترم او تنها یک واحد را گذرانده و آنهم واحد موسیقی بود! سرانجام مسوولان دانشکده عذرش را خواستند و او در سال [[۱۹۴۳ (میلادی) |۱۹۴۳]] به ارتش پیوست.

{{سر خطسخ}}

{{سر خطسخ}}

بکوس در دانشکده علوم [[دانشگاه کلمبیا]] ثبت نام کرد تا با درسهای ریاضی بیشتر آشنا شود. او علاقه‌ای به ریاضیات نداشت ولی از جبر بدش نمی‌آمد. در بهار سال [[۱۹۴۹ (میلادی) |۱۹۴۹]]، بکوس ۲۵ ساله که تنها چند ماه تا اخذ لیسانس ریاضی فاصله داشت، هنوز برنامه خاصی برای زندگی آینده‌اش نداشت.

{{سر خطسخ}}

در دسامبر [[۱۹۵۳ (میلادی) |۱۹۵۳]]، بَکوس یادداشتی برای رئیسش در آی‌بی‌ام، گوتبرت هرد {{انگلیسی| Guthbert Hurd}}، نوشت و پیشنهاد کرد که یک زبان برنامه نویسی برای ماشین آی‌بی‌ام ۷۰۴ طراحی شود. این پروژه، به نام Formula Translation یا به اختصار [[فورترن]] {{انگلیسی| Fortan}} معروف شد. هدف آن خیلی روشن بود. بَکوس می‌گوید:

{{سر خطسخ}}

<blockquote>«منظور من فقط به دست آوردن ابزاری بود که برنامه سازی با آن بسیار سریع تر انجام گیرد. اصلااصلاً در فکر این نبودم که این ابزار ممکن است در ماشین‌های دیگر هم مورد استفاده قرار بگیرد. البته ماشین‌های دیگر هم در آن زمان به ندرت یافت می‌شدند.»</blockquote>

{{سر خطسخ}}

<blockquote>«او برنامه سازی را مسائله مهمی نمی‌دانست. فکر می‌کنم یکی از دلایل عمدهٔ مخالفت او این بود که از دقت محاسبات با ممیّز شناور اطمینان نداشت. در مورد محاسبات با ممیز ثابت، اگر اشکالی وجود می‌داشت حداقل می‌شد به راحتی محل آن را یافت. دیگر اینکه وی هیچ گونه حساسیتی نسبت به موضوع هزینهٔ برنامه سازی نداشت. او واقعاواقعاً احساس می‌کرد فرتن یک تلاش بیهوده است.»

سر انجام هرد پروژه را تصویب کرد و فن نویمان هم دست از مخالفت برداشت. بَکوس تعدادی برنامه ساز با تجربه و چند ریاضیدان جوانِ تازه فارغ‌التحصیل شده استخدام کرد. در پاییز [[۱۹۵۳ (میلادی) |۱۹۵۴]] تیم برنامه‌سازی و تحقیقاتی او هدف روشنی پیش رو داشت: تولید زبانی که برنامه سازی را برای ماشین آی‌بی‌ام ۷۰۴ ساده تر کند. آنها به زودی دریافتند که طراحی زبان، بخش سادهٔ کار است و چالش اصلی، ترجمهٔ آن به زبان قابل درک برای ماشین است. یعنی برنامه‌ای که امروز، مترجم (کامپایلر) خوانده می‌شود. بَکوس و تیم او الگوریتم‌هایی را که این روزها هر دانشجوی دورهٔ کارشناسی می‌تواند به کمک آنها در طول یک ترم به طراحی و پیاده‌سازی یک کامپایلر جدید برپردازد در دست نداشتند. مخصوصا روش خوبی برای طراحی قلب کامپایلر که تجزیه گر خوانده می‌شود به نظرشان نمی‌رسید.

بَکوس در اواخر دههٔ [[۱۹۵۰ (میلادی) |۱۹۵۰]] کار بر روی زبان فرتن را متوقف کرد. هرچند که کار اصلی او در زمینهٔ زبان‌های برنامه سازی تازه آغاز شده بود.

در ماه مِهٔ [[۱۹۵۰ (میلادی) |۱۹۵۸]]، یک کمیتهٔ بین‌المللی متشکل از دانشمدانی از بخش‌های تجاری و دانشگاهی در [[زوریخ]] تشکیل شد. هدف آنها، توسعهٔ زبان فرتن و دستیابی به یک زبان واحد و استاندارد برای برنامه‌سازی بود. این زبان بعداً به نام الگول معروف شد.

{{سر خطسخ}}

* عضو [[فرهنگستان هنر و دانش آمریکا]] (۱۹۸۵)<ref>http://www.amacad.org/publications/BookofMembers/ChapterB.pdf</ref>

بَکوس در سال [[۱۹۹۱ (میلادی) |۱۹۹۱]] بازنشسته شد و از دنیای علوم کامپیوتر و حتی علوم کناره گرفت. از آن تاریخ دانشمندان دیگر کار بر روی زبان‌های تابعی و حل مشکل آنها را ادامه داده‌اند. او خود به درون نگری و مکاشفه پرداخته است و می‌گوید: