دخمه: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
خط ۳:
دخمه یا دخنه دگرگون واژه دخ خنه (دژ خانه) می باشد که به مرور زمان بدین وجه درامده و به معنای سرای پلیدی است و امروزه به مکان های ترسناک و نامناسب اطلاق می گردد.<ref> فرهنگ مهرازی - دکتر جودت - دکتر رنجبر </ref> .
در زبان فارسی به دخمه استدان و دخمهدان هم میگویند.<ref>http://www.loghatnaameh.com/dehkhodasearchresult-fa.html?searchtype=0&word=2K%2fYrtmF2Yc%3d</ref>
واژهی «دخمه» در اوستا «دَخمَه» و در پهلوی «دَخمَک»، به معنی داغگاه و جایی که مردگان را در آن میسوزاندند، آورده شده است. ریشهی این واژه «دَگ» از فارسی باستان به معنی سوزاندن است و کلمه «داغ» از همین ریشه به دست آمده است.
== وصف دخمه ==
دخمه یا '''برج خاموشان''' مکانیست بی در و پیکر که زرتشتیان [[نسا]] یا مردار آدمیان را که بنا بر عقاید آنها نجس و پاریار است در آن می گذاردند تا گوشت مردار توسط درندگان و پرندگان خورده شود آنگاه باقیمانده استخوان ها را درون چاه میانه دخمه انبار می کردند. بنا بر عقاید زرتشتیان دفن مردار موجب آلودگی عنصر مقدس خاک می گردید و لازم به ذکر است که در دین زرتشتیان بیتابی از برای مرگ عزیزان شدیداً منع شده است.<ref>اردیفنامه - نقل از کتاب حکومت دینی ساسانیان - دکتر عبد الرفیع حقیقت</ref>
|