خودبسندگی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱:
{{نظام‌های اقتصادی}}
 
'''خودبسندگی''' (به انگلیسی:autarky) معمولا به وضعیتی گفته می‌شود که [[اقتصاد]] یک نظام سیاسی دارای [[خودکفایی]] باشد. چنین نظام اقتصادی «اقتصاد بسته» نامیده می‌شود. <ref>[http://www-personal.umich.edu/~alandear/glossary/c.html#ClosedEconomy|Deardorff's Glossary of International Economics].</ref> هنگامی از خودبسندگی سخن به میان می‌آید که نهادی بتواند بدون کمک از بیرون یا [[تجارت خارجی]] به فعالیت یا زندگی خود ادامه دهد. منظور از ادامهٔ فعالیت لزوماً فعالیت اقتصادی نیست، برای نمونه می‌توان به خودبسندگی نظامی اشاره کرد که کشوری بتواند بدون دریافت کمک از سایر کشورها از خود دفاع کند. خودبسندگی می‌تواند مربوط به کل یک کشور باشد و یا اینکه در یک زمینهٔ محدود مانند مالکیت یک ماده خام کلیدی باشد.
== پیشینه ==
[[مکتب سوداگری]]، سیاستی بود که از سوی فرمانروایان بویژه در سدهٔ ۱۷ و ۱۸ میلادی پیگیری می‌شد. به این ترتیب که داشتن رابطهٔ تجاری با بیرون از قلمرو ممنوع و یا محدود بود. در دههٔ ۱۹۳۰ [[آلمان نازی]] کشوری بود که ترجیح می‌داد تجارت در درون مرزهای اقتصادی خودش را به بالاترین میزان برساند و تجارت خارجی بویژه با [[بریتانیا]]، [[اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی|شوروی]] و [[فرانسه]] را به کمترین حد برساند. کشورهای با اقتصاد ضعیف تر مانند [[آمریکای جنوبی]]، [[بالکان]] و کشورهای [[اروپای شرقی]] مانند [[یوگسلاوی]]، [[رومانی]] و [[مجارستان]] در محدودهٔ مرز اقتصادی آلمان جای می‌گرفتند. آلمان‌ها برای رشد به شدت به مواد خام نیاز داشتند و این کشورها از آن برخوردار بودند.<ref>D. Evans & J. Jenkins, ''Years of Weimar & the Third Reich'', (London: Hodder & Stoughton Educational, 1999), 348-349.</ref> تجارت با این کشورها که زیر نظر وزیر اقتصاد وقت، [[هیالمار شاخت]] بود بر این پایه بود که دریافت مادهٔ خام تنها به شرط دادن محصولات تولیدی آمانی باشد و نه پرداخت پول.<ref>D. Evans & J. Jenkins, ''Years of Weimar & the Third Reich'', 349</ref> با اینکه در بازهٔ سال‌های ۱۹۳۲ تا ۱۹۳۷ واردات خوراک بسیار کاهش یافت اما با توجه به سیاست آلمان نازی برای بازسازی نظامی خودش در همان دوذان واردات مواد خام ۱۰ درصد افزایش یافت.