مسجد جامع نائین: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز ربات ردهٔ همسنگ (۲۴) +مرتب+تمیز (۷.۶): + رده:مسجدهای سده ۹ (میلادی) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱:
{{coord|31|54|5|N|54|22|7|E|region:IR_type:landmark_source:enwiki|display=title}}
{{جعبه اطلاعات جایهای تاریخی ایران
| نام = مسجد جامع نایین
| روینقشه = آری
| عرضجغرافیایی =
| طولجغرافیایی =
| تصویر =مسجد جامع نائین.jpg
| اندازه تصویر = 250
| عنوان تصویر =
| استان =
| شهرستان =[[شهرستان نایین]]
| بخش =
| نام محلی =
| نامهای دیگر =
| نامهای قدیمی =
| نوع بنا =
| سالهای مرمت =
| کاربری =
| کاربری کنونی =
| دیرینگی =
| شماره ثبت = ۱۴۴
| تاریخ ثبت ملی = {{جلالی حروف|۱۵|۱۰|۱۳۱۰|پیوند=نه}}
| دوره ساخت اثر =
| بانی اثر =
| مالک اثر =
| مالک فعلی اثر =
| شماره ثبت یونسکو =
| تاریخ ثبت یونسکو =
| امکان بازدید =
| شماره تلفن =
| وبگاه =
| پانویس =
}}
'''مسجد جامع نایین '''با الگوبرداری از مسجد پیامبر در مدینه ساخته شدهاست. حیاط بزرگی در میان دارد و پیرامون آن را شبستانهای ستوندار گرفتهاست. دهانه میانی روبه قبله و دهانه روبروی آن که ورودی مسجد است پهن تر و گشادتر از دهانههای دیگر است. مسجد جامع نائین دارای شبستان ستوندار است و بخشی از آن از مسجدهای بومسلمی گرفته شدهاست. مسجد نائین به شیوه خراسانی ساخته شدهاست، در زمان آل بویه و آل کاکویه بخشهایی به آن افزوده شد. بخش شبستان جنوبی قدیمی ترین قسمت آن بود که در شیوه معماری رازی دگرگون شد. نما در شیوهٔ رازی ساخته شد ولی خصوصیات شیوه خراسانی را دارا ست. این تغییرات شامل تغییر طاق مازه دار به تیزه دار است و این مسجد اولین مسجدی است که در آن طاق مازه داز به تیزه دار تیدیل شد. نیم طیقه دوم شبستان جنوبی که بخش زنانه مسجد است در قرن هشتم به آن افزوده شدهاست. نیم طاقها و و ستونهای شبستان از شیوه رازی هستند، روی ستونها گچبری زیبا کار شدهاست و آمیزهای از چهره نگاری یافت میشود. در مسجد جامع نائین دو نوع کتیبه وجود دارد که یکی از آنه گچبری است و دومی با رنگ روی گچ ترسیم شدهاست. کتیبههایی که با رنگ ترسیم شده متعلق به قرن پنجم هجری و به خط کوفی و کلاً بر روی سردر ورودی مسجد از داخل میباشد. <ref>بررسی کتیبههای تاریخی مجموعه نطنز و مسجد جامع نائین، عبدالله قوچانی، مجله اثر ۲۶٫۲۷
. تاریخچه و شیوههای معماری در ایران، هوشنگ رسولی، نشر پشوتن،۱۳۸۶
|