ییلاق: تفاوت میان نسخه‌ها

تا قبل از جنگ اول جهانی‌ عشایر بدنه اصلی‌ جامعه در مناطق کوهستانی ایران را تشکیل می‌دادند. برای مثال،در دوره جنگهای روس - ایران بخش مهمی از مردم ارسباران، که بار اصلی‌ جنگ را به دوش می‌کشیدند، زندگی [[عشایر]]ی داشتند. ایلهای عمده عبارت بود از چلبیانلو (۱۵۰۰ خانوار)، قارا چورلو (۲۵۰۰ خانوار)، حاجی علیلو (۸۰۰ خانوار)، بیگ دیللو (۲۰۰ خانوار)، و گروههای دیگر (۵۰۰ خانوار)<ref>R. Khanam, Encycl. Ethnography Of Middle-East And Central Asia, 2005, p. 313</ref>. بنابر این طبیعی‌ است که تنظیم سکونتگاه حافظان مرزها دغدغه اساسی‌ حکومت مرکزی بود. خودمختاری عشایر تا حد زیادی در حفاظت مراتع ییلاقها موثر بود و دولت مرکزی دخالت چندانی در تخصیص چراگاه به ایلات متخاصم نداشت. مرکز گرایی افراطی دوران [[رضا شاه]] قواعد بین ایلی را مختل کرد<ref>Ervand Abrahamian, Iran Between Two Revolutions, 1982, Princeton University Press</ref>؛ به تدریج عشایر ساکن شدند و روستائیان ساکن مجاور ییلاقها به تخریب مراتع پرداختند. فروپاشی اجتماعی ایل قشقایی در نتیجه تخریب مناسبات ارضی به مثابه نمونه‌ای تراژیک توسط محقق آمریکایی، لوئیس بک، به خوبی توصیف شده است<ref>Lois Beck, Nomad: A Year in the Life of a Qashqa'i Tribesman in Iran, 1991, University of California Press</ref>. آنچه مسلم است تنظیمات مربوط به حدود ییلاقها و قشلاقها، و حقوق مالکیتی عشایر نقشی موثر در شکل گیری ایران نوین داشته است<ref>Stephanie Cronin, Tribal Politics in Iran: Rural Conflict and the New State, 1921-1941, 2007, Routledge</ref>.